حضور فعال تئاتر بسیج در همه استان های کشور/ارزش های دفاع مقدس و بسیج نباید فراموش شود

به گزارش خبرنگار خبرگزاری آنا ـ زهره سعیدی: پانزدهمین دوره جشنواره تئاتر سودای عشق امسال برگزار می شود و دارای سه بخش اصلی است، این جشنواره سالیانه است و به همت سازمان بسیج هنرمندان برپا می شود. سعید نجفیان دبیر پانزدهمین جشنواره تئاتر سودای عشق(بسیج) ، دبیر اجرایی دوره های مختلف تئاتر بسیج و دو دوره جشنواره تئاتر مقاومت و هم اکنون نیز دبیر اجرایی جشنواره تئاتر فجر است.

نجفیان درباره این جشنواره جزئیاتی را طی حضور خود در خبرگزاری آنا مطرح می کند که بدین شرح منتشر می شود:

به عنوان نخستین سوال بفرمایید که جشنواره تئاتر سودای عشق از چه زمانی کلید خورد و الان در چه شرایطی قرار دارد؟

پانزدهمین دوره جشنواره تئاتر سودای عشق (بسیج) ازتیرماه فراخوان شد. این جشنواره متناوبا به صورت استانی، کشوری و متمرکز برگزار می‌شود. دو سال پیش شیوه اینطور بود که جشنواره در استان‌ها برگزار و برگزیدگان به مرحله کشوری راه می‌یافتند، سال گذشته، چون استان‌ها امکانات مالی شان محدود بود، جشنواره صرفا کشوری برگزار شد. امسال دومرتبه به شیوه دو سال قبل بازگشتیم. فراخوان در سه بخش مسابقه صحنه، مسابقه نمایش خیابانی ـ محیطی و مسابقه نمایشنامه نویسی منتشر شد که البته بخش نمایشنامه نویسی به صورت متمرکز کشوری برگزار می‌شود.

جشنواره‌های استانی از مهرماه آغاز و هر استانی به فراخور شرایط مالی و اقلیمی فعالیتش را شروع کرد، محدودیت‌های سالن در برخی شهر‌ها به خاطر تعدد جشنواره‌ها زیاد بود. استان تهران همزمان با هفته دفاع مقدس فعالیتش آغاز شد و چند روز پیش نیز آخرین استان کارش را به اتمام رساند. از هر استان دواثر در بخش صحنه‌ای و خیابانی انتخاب شد، در نهایت تلاش براین است که تا بیست و پنجم آبان ماه آثار منتخب معرفی و آذر ماه جشنواره سراسری در یکی از استان‌ها برگزار شود.

 شرایط انتخاب شهر برای اختتامیه تئاتر سودای عشق چیست.

با توجه به اینکه تئاتر امروز به خاطر مسائل مالی به سمت بلک باکس شدند و پلاتویی شدن می‌رود، تلاش داریم استانی را انتخاب کنیم که سالن‌های بزرگ برای اجرا داشته باشد و گروه‌ها به لحاظ نور، شرایط سالن و امکانات اجرا اوضاع خوبی داشته باشند. بفرمایید چند اثر به جشنواره رسیده و در مرحله نهایی قرار است چند اثر با هم رقابت کنند؟ همانطور که مطرح شد جشنواره متمرکز برگزار نشده، آثار به دبیرخانه‌های مختلف رسیده، این گزارش کار را دقیق در نشست خبری می‌توانیم مطرح کنیم، الان خیلی آمار موثق نیست مثلا استانی مثل خراسان رضوی بالغ بر دویست کار در مرحله استانی داشته، برخی شهر‌ها هم بسیار محدود بودند، حتی استانی بود که به صورت مجازی اجرا‌ها را برگزار کرد.

استانی داشتیم که شرکت کننده نداشته باشد؟ 

خیر نداشتیم، اما برخی استان‌ها استقبال زیاد و برخی شاید فراخوان خوب توزیع نشده است، اما درحدی که بتوان تعدادی اثر انتخاب کرد، همه استان‌ها هستند. لازم میدانم حتما از روسای سازمان‌های استانی و دبیران استانی تشکر کنم که کار مجدانه انجام دادند، بهرحال اعتبارات بسیج محدود است واگر فقط به همین اعتبارات دل خوش کرد، جشنواره برگزار نمی‌شود. این جشنواره مزین به نام بسیج است خداراشکر روحیه هم بسیجی است.

برخی هنرمندان هم کار‌های مبتکرانه‌ای ارائه دادند، مثلا برای کار‌های خیابانی مکان‌هایی مثل گلزار شهدا، مساجد و ... را انتخاب کردند یعنی با اجرا‌ها موزه‌ای و کلکسیونی برخورد نکردند، خودشان ابتکارات جدید در جذب مخاطب داشتند که تازه بود. برخی هنرمندان مثل فرهاد قائمیان، مهرداد کوروش نیا، خانم کریم زاده با شرایط سخت به شهر‌های سرد می‌رفتند و در سرمای استخوان سوز در گلزار شهدا کار‌های خیابانی میدیدند، یا دوستانی که زمینی به اقصی نقاط ایران رفتند و کار‌های هنرمندان جوان در مناطق دورافتاده را تماشا کردند. برخی شهر‌ها و شهرستان هایی، چون ماهشهر، خارک، بندر امام، کنگان، مرند و .. الان تئاتر خیلی خوبی دارند و الحمدلله به چشم آمده اند.

در پاسخ به سوال شما هم باید بگویم که هر استان می‌توانست دو کار به مرحله کشوری معرفی کند که برخی استان‌ها به دلیل قدرت چانه زنی تا سه کار هم به جشنواره کشوری معرفی کردند. مجموعا بیش از هفتاد اثر به بخش کشوری رسیده، دوازده نمایش در بخش صحنه و پانزده اثر در بخش خیابانی داشتیم. برای بخش ویژه غزه هم کار تولید شده که از اولویت‌های موضوعی ما است.

آقای نجفیان ما الان شاهد برپایی چندین جشنواره مثل بسیج (سودای عشق) و مقاومت و ... با هم هستیم آیا فعالیت این جشنواره‌ها هرچند از سوی نهاد‌های متفاوتی باشد، موازی کاری دراین عرصه محسوب نمی‌شود درحالیکه اغلب محور‌های این جشنواره‌ها یکی هستند؟

تلاش داریم موازی کاری با جشنواره مقاومت نداشته باشیم البته همسویی و هم افزایی اتفاق بدی نیست چرا که این دو جشنواره با هم همکاری دارند، ولی سعی داریم که ابعاد کمتر گفته شده چه از دفاع مقدس و جنبه‌های انسانی، اخلاقی و ارزشی و چه فعالیت‌های همه گروه‌ها و انسان‌ها را مورد توجه قرار دهیم. طبیعتا چند چیز معمولا مورد توجه فرهنگ عمومی کشور بنا به تأکیدات رهبری قرار می‌گیرد، بحث خانواده، فرزندآوری و مقاومت مردم غزه و لبنان ازاین دست اولویت‌ها و شعار‌ها ما در جشنواره است. بهرحال هنرمند نمی‌تواند متأثر از شرایط اجتماعی خود نباشد و دراین زمینه کار تولید نکند.

نکته دیگر اینکه جشنواره مقاومت دوسالانه است و یک سال در میان با جشنواره سودای عشق همراه است اتفاقا خواهشی که من از مسئولان دارم این است که جشنواره مقاومت را سالانه کنند چرا که در برابر چهل کمدی شبانه در هتل‌ها و سالن‌های تهران و صد واندی کار که روی صحنه تئاتر‌های پایتخت می‌رود، هیچ اثر درخوری در عرصه تئاتر مقاومت و دفاع مقدس به استثنای حضور د رجشنواره‌ها دیده نمی‌شود!

اگر این دو جشنواره هم نباشد که دیگر این مفاهیم از بین می‌رود! الان از جنگ جهانی دوم، جنگ ویتنام، عراق، جنگ دو روزه کویت و ... سالهاست که می‌گذرد، اما هالیوود و دیگر کشور‌ها هنوز اثر جنگی تولید می‌کنند پس چرا ماباید خاطرات دفاع مقدس را که هنوز با هم نسلی هایمان هست فراموش کنیم؟ بمباران شیمیایی حلبچه، کشتار ناجوانمردانه زنان ایرانی در سومار و سوسنگرد، آسایشگاه‌های جانبازان، دفاع مقدس و مدافعین حرم و مقاومت در غزه و لبنان را فراموش کنیم؟

در عرصه بسیج سازندگی در برابر بلایای طبیعی، چون سیل و زلزله، آدم‌های بدون پرچم و نام و نشانی هستند که حتی کارت بسیج هم ندارند، اینها مدرسه و مرکز بهداشت و مسجد می‌سازند، اما کسی آنها را نمی‌شناسد. اگر جشنواره‌های ما شایستگی داشته باشد یک هزارم این فعالیت‌ها را انعکاس دهد دیگر این حرف‌ها بی معنی می‌شود، ما نیازی به صد جشنواره دراین زمینه داریم، برای ترویج نیکی و خیر باید تبلیغات زیاد کرد.

متأسفانه این روز‌ها به خاطر تبلیغات منفی رسانه‌های خارجی مردم از بسیج زاویه‌ای را می‌بینند که اشتباه است، درحالیکه بسیج هزاران پشت صحنه دارد و انسان‌های شریف و بزرگی که هیچگاه خودشان را نشان نمی‌دهند. در نهایت ما هنوز جز چند خاطره از دفاع مقدس چیزی ندیده و نشنیده ایم، راز‌هایی که در دل‌ها مانده است اینها باید خروجی اش در تئاتر بسیج و مقاومت ارائه شود، برای یک کشور ۸۵ میلیونی یک جشنواره سالانه و یک دوسالانه به نظرم کم لطفی است.

انتهای پیام/

زهره سعیدی