خوشگذرانی توریست‌ها در هانگژو!/ ناکامان کی بازخواست می‌شوند؟

به گزارش خبرنگار ورزشی خبرگزاری علم و فناوری آنا، نوزدهمین دوره بازی‌های آسیایی به میزبانی هانگژو برای ورزش ایران یک طعم دوگانه داشت. تورنمنتی که برای کشور‌های آسیایی یک المپیک کوچک محسوب می‌شود و در فاصله مابین المپیک‌ها می‌تواند ارزیابی کامل و دقیقی از کیفیت و کمیت تیم‌ها برای المپیک بدهد. بازی‌های آسیایی در حقیقت یک نوع پیش امتحان یا امتحان میان ترم برای امتحان اصلی و نهایی است و از همین رو اهمیتی دوچندان دارد.

ورزش ایران در هانگژو افتی محسوس را نسبت به دوره قبلی و قبلتر تجربه کرد و با ۱۳ مدال طلا، ۲۱ نقره و ۲۰ برنز و مجموع ۵۴ مدال در جایگاه هفتم ایستاد تا یک نزول کمی و کیفی را در مقایسه با دوره قبل شاهد باشیم. ایران در دوره قبل بازی‌ها در جاکارتا با ۲۰ مدال طلا، ۲۰ مدال نقره و ۲۲ مدال برنز در جایگاه ششم قرار گرفته بود و همین نشان می‌دهد که ورزش ایران در چهار سال گذشته مسیر رو به نزولی را طی کرده است. 

بازی‌های آسیایی هانگژو برای ورزش ایران توأم با تلخی و شیرینی‌های بسیار بود و اتفاقات قابل پیش‌بینی و حتی غیرمنتظره در آن رخ داد. ورزش ایران در هانگژو در برخی از رشته‌ها نمره قبولی گرفت و حتی فراتر از انتظار ظاهر شد؛ اما در برخی از رشته‌ها نتوانست عملکرد خوبی داشته باشد و در برخی از رشته‌ها ناکام مطلق بود. برخی از فدراسیون‌ها و تیم‌های ملی بسیار پایین‌تر از حد انتظار ظاهر شده و به نوعی واقعاً معنای توریست بودن را در سفر به دهکده بازی‌ها به اثبات رسانده بودند. انگار که اساساً کاروان کیفی نبوده و این‌ها برای سفر تفریحی به چین اعزام شده‌اند.

بررسی عملکرد رشته‌های ایران در بازی‌های آسیایی از سوی وزارت ورزش و کمیته ملی المپیک به شکل دقیق و تطابق آن با وعده‌هایی که فدراسیون‌ها پیش از برگزاری بازی‌ها می‌دادند، می‌تواند کارنامه ورزش ایران در هر رشته را مشخص کند و نقشه راه ما در یک سال مانده به آوردگاه المپیک باشد.

وزنه برداری؛ یک نقره و دیگر هیچ

وزنه برداری یکی از امید‌های اصلی ایران برای کسب مدال در رویداد المپیک و بازی‌های آسیایی به شمار می‌رود و همیشه سهم ویژه‌ای از مدال‌های ایران داشته است. در هانگژو؛ اما این سهم به طرز وحشتناکی نزول داشت. تیمی که با فاصله زمانی اندک نسبت به رقابت‌های قهرمانی جهان در ریاض به هانگژو رفت؛ اما در چین نمایشی دور از انتظار داشت و نه تنها دستش از طلا کوتاه ماند؛ بلکه تنها یک مدال سهم پولادمردان و پولادزنان شد و حتی طلایی جهانی نیز در این مسابقات با دست‌های خالی مسابقات را کار کرد.

بررسی نتایج وزنه‌برداری ایران در بازی‌های آسیایی از سال ۲۰۰۰ به بعد نشان می‌دهد، تیم مردان ایران در ۲۱ سال اخیر ضعیف‌ترین نتیجه تاریخ خود را در هانگژو رقم زده و علاوه بر این که ایران نتوانست مدال طلا بگیرد، در تیم مردان و زنان، ۴ وزنه‌بردار نیز مسابقه را تمام نکردند و برای نخستین بار طی ۲۰ سال اخیر، طلای فوق‌سنگین را هم از دست دادیم.

نتایج پولادمردان ایران در بازی‌های آسیایی هانگژو واقعیت وزنه‌برداری ایران را برملا کرد؛ واقعیتی که سجاد انوشیروانی، رئیس فدراسیون بار‌ها به آن اشاره کرده. انوشیروانی مدعی است که در چند سال گذشته وزنه‌برداری ایران به حال خود رها شده و وی هم پیش بینی کرده بود که ایران در بازی‌های ۲۰۲۲ شانس مدال طلا نخواهد داشت.

بدون شک سطح رقابت در وزنه‌برداری بازی‌های آسیایی بسیار بالاست؛ اما حداقل انتظار اهالی ورزش ایران از پسران و دختران تیم ملی در هانگژو، تکرار رکورد‌های خودشان در مسابقات جهانی و قهرمانی آسیا بوده که این مهم در بازی‌های آسیایی رخ نداد و کار به جایی رسید که میرمصطفی جوادی قهرمان جهان، بسیار دور از انتظار ظاهر شده و به نزدیکی‌های مدال هم نرسیدند.

اگرچه به علت محدودیت‌های اوزان المپیکی، تعدادی از ملی‌پوشان ایران مجبور به تغییر وزن خود و حضور در یک دسته وزنی متفاوت شدند؛ اما این که در همان دسته وزنی هم رکورد‌های دسته قبلی خود را نزده و بسیار دور از انتظار ظاهر شده‌اند، موضوعی نیست که به بهانه‌های واهی بتوان از کنار آن گذشت و بی‌تردید به کارشناسی درست و دقیقی نیاز خواهد داشت.

ریحانه کریمی، الهه رزاقی و سیده‌الهام حسینی نیز اعضای تیم ملی وزنه‌برداری زنان کشورمان در بازی‌های آسیایی بودند که در نخستین حضور خود آن هم در قالب یک اعزام کیفی، ناموفق ظاهر شدند. رزاقی به کلی اوت کرد، کریمی نهم شد و حسینی هم با انصراف از دوضرب و اوتی به کار خود پایان داد.

در تیم مردان؛ اما اوضاع اصلاً خوب پیش نرفت و تنها به یک مدال نقره علی داوودی آن هم در شرایطی که اختلاف وزنه نهایی وی با قهرمان بازی‌های آسیایی خیلی چشم‌گیر بود، بسنده کردیم تا پس از روز‌های رویایی حسین رضازاده، بهداد سلیمی، سعید علی‌حسینی و حتی سجاد انوشیروانی، این بار بدون خوش‌رنگ‌ترین مدال از این دسته مهم به واقعیت بربخوریم.

آیت شریفی و رضا دهدار، وزنه‌بردارانی بودند که با اوت کردن، بسیار دور از انتظار ظاهر شدند و در ادامه هم شوک میرمصطفی جوادی با عنوان نهمی آن هم پس از قهرمانی در جهان یا عملکرد غیرمنتظره مهدی کرمی، امیر حقوقی و حسین سلطانی هم مزید بر علت شد تا یکی از رشته‌های ناکام ایران در هانگژو، وزنه‌برداری باشد.

نتایج وزنه‌برداری ایران در این رویداد معتبر آسیایی نشان می‌دهد که قدرت ایران در آسیا هم از بین رفته و اکنون باید به فکر ترمیم غرور زخم‌خورده باشیم. نسل‌سازی و استعدادیابی، موضوعی است که در صورت انجام شدن اصولی و دقیق در المپیک ۲۰۲۸ جواب می‌دهد و این موضوع هم نباید به قیمت از دست رفتن بازی‌های آسیایی بعدی یا حتی المپیک ۲۰۲۴ پاریس باشد.

کاراته؛ ضعیف‌ترین نتیجه در تاریخ!

کاراته موفق‌ترین رشته رزمی ایران در سال‌های اخیر بوده است. رشته‌ای که علاوه بر قهرمانی در جهان و صید مدال‌های رنگارنگ در رقابت‌های جهانی و آسیایی، در المپیک نیز آبروداری کرد و در تنها حضور خود در فستیوال ۵ حلقه‌ای یک طلای ناب را صید کرد. با این وجود این رشته موفق رزمی نیز نزول وحشتناکی را تجربه کرد.

تیم ملی کاراته ایران در بازی‌های آسیایی هانگژو یک مدال طلا و ۲ مدال برنز به دست آورد. سجاد گنج‌زاده، دارنده مدال طلای المپیک برای دومین دوره پیاپی با شکست تمامی رقبای خود به مدال طلا رسید و فاطمه سعادتی و سارا بهمن‌یار نیز صاحب مدال‌های برنز شدند تا کاراته ایران در مجموع در جایگاه هشتم بازی‌های آسیایی قرار گیرد.

کاراته ایران با قرار گرفتن در جایگاه هشتم در حالی ضعیف‌ترین نتیجه ادوار خود را کسب کرده که در ۷ دوره پیشین حضور در بازی‌های آسیایی ۵ مرتبه در جایگاه نایب قهرمانی ایستاد و ۲ مرتبه نیز عنوان سومی بازی‌های آسیایی را از آن خود کرده بود. در این دوره از افراد صاحب‌نامی مانند بهمن عسکری و امیر مهدی‌زاده، فقط و فقط انتظار مدال طلا می‌رفت؛ اما در یک ناکامی بحث انگیز با شکست برابر حریفان از دور رقابت‌ها کنار رفتند.

این نتایج نشان داده‌اند که کاراته ایران مخصوصاً در زنان، نیاز به پوست اندازی جدی در ترکیب تیم‌های ملی و لزوم توجه هر چه بیشتر به پشتوانه‌سازی برای ورود چهره‌های جوان و با آتیه به تیم‌های ملی دارد.

بوکس؛ ناک اوت مطلق

بوکس ایران پس از پایان دوران بلاتکلیفی و حضور روح الله حسینی در صندلی ریاست به بهانه قرار گرفتن مسابقات بازی‌های آسیایی در زمره انتخابی المپیک ۵ سهمیه گرفت؛ اما در یک نمایش فاجعه بار بوکسور‌های ایران حتی به مرحله یک چهارم هم نرسیدند و جملگی در برابر حریفان خود شکست خوردند تا این رشته جذاب رزمی در هانگژو کاملا ناک اوت شود.

بوکس در هانگژو به مانند دوره قبلی بازی‌ها یعنی جاکارتا، در کسب حتی یک مدال برنز هم ناکام ماند تا ضمن ثبت یکی از بدترین نتایج، از مجموع ۵ بوکسور اعزامی حتی به یک دیدار پای مدال هم نرسد و تمام پیش‌بینی‌ها را طعنه‌آمیز به ابطال بکشاند.

شاگردان حسین نهرودی با ترکیب سیدشاهین موسوی، دانیال شه‌بخش، ایمان رمضان‌پور، علی حبیبی‌نژاد و طوفان شریفی در این رقابت‌ها حاضر شده بودند که هر ۵ نفر آن‌ها با قبول شکست برابر حریفان، از رسیدن به مدال بازماندند؛ آن هم در شرایطی که موسوی و شه‌بخش در عین ناباوری در همان دور نخست حذف شدند.

اگرچه رئیس فدراسیون بوکس پیش از اعزام به بازی‌ها قول کسب مدال را داده بود و به علت همین قول دادن بود که سهمیه اعزام فدراسیونش به ۵ بوکسور افزایش یافت؛ اما واقعیت به نحو دیگری رقم خورد تا این بوکس ایران باشد که به مانند یک توریست به دهکده بازی‌ها سفر کرده و با سرافکندگی به کشورمان بازگردد. رشته‌ای که به نظر می‌رسد کاملا از دور خارج و بدل به یک زنگ تفریح شده و نمی‌توان روی آن فعلا حساب کرد.

تکواندو؛ کاروان بدون طلا

یکی از اصلی‌ترین رشته‌ها در سبد مدال‌آوری ورزش ایران در ادوار بازی‌های المپیک و آسیایی، همواره تکواندو بوده. اگر چه پس از المپیک ۲۰۱۲ لندن در مردان و ۲۰۱۶ ریو در زنان دیگر مدال خوش‌رنگی در تکواندو کسب نکرده‌ایم؛ اما به واسطه پیشینه تاریخی این رشته با شخص هادی ساعی که پرافتخارترین ورزشکار ایران در ادوار المپیک هم هست، همیشه انتظارات متفاوت و البته به حقی از این رشته رزمی وجود داشته است.

با این وجود که قهرمان المپیک بر مسند ریاست فدراسیون تکواندو نشسته؛ اما نباید فراموش کرد که تکواندوی ایران به جز مدال طلای ناهید کیانی در مسابقات جهانی، تاکنون سیر افت و پسرفت را پیش گرفته و در ادامه این روند ناکامی، برای نخستین بار دهکده بازی‌های آسیایی را بدون کسب حتی یک مدال طلا ترک گفت. طعنه آمیز اینکه در هانگژو این رشته سابقا موفق به اندازه‌ای ناکام بود که حتی ناهید کیانی قهرمان جهان نیز از رسیدن به مدال بازماند و دست خالی چین را ترک کرد. آنچه آینه نمای تمام قدی از ناکامی این رشته در بازی‌های آسیایی بود.

در شرایطی که این بار با توجه به سابقه و افتخارات تکواندوی ایران در بازی‌های آسیایی و قول‌های داده شده، امید زیادی به مدال‌های طلای تکواندو در بازی‌های آسیایی چین وجود داشت، تکواندوی ایران برای اولین بار از رسیدن به مدال طلای بازی‌های آسیایی بازماند و ۱۰ نماینده تکواندوی ایران در دو بخش مردان و زنان از رسیدن به مدال طلا بازماندند.

حذف ناهید کیانی چهره شاخص تکواندوی ایران از بازی‌های آسیایی نشان دهنده عملکرد ضعیف کادر فنی زنان در این رقابت‌ها و از عجیب‌ترین نتایج کاروان ورزشی ایران بود. تکواندوی ایران در ۸ دوره این بازی‌ها تاکنون موفق به کسب ۱۴ مدال طلا شده بود که این آمار با نتیجه ۲۰۲۲ هیچ سنخیتی ندارند. رشته‌ای که بلافاصله بعد از هانگژو نیز قطاره ناکامی هایش ادامه یافت و در گرندپری نیز ناکام مطلق بود و همین سبب شد تا با بیژن مقانلو سرمربی خود قطع همکاری کند. تکواندو با این دست فرمان در المپیک پاریس نیز روز‌های خوبی نخواهد داشت.

فوتبال؛ قصۀ همیشه تکرار!

فوتبال در هانگژو همانی شد که منتظرش بودیم. تیمی که بسان همیشه زیر سایه کشمکش و گروکشی فدراسیون فوتبال و کمیته ملی المپیک در آخرین دقایق تشکیل شد، بدون بازی و اردوی تدارکاتی موثر به رقابت‌ها رفت، مثل همیشه باشگاه‌ها از همکاری با این تیم سرباز زدند و البته با یک ناکامی بزرگ به هانگژو پا گذشت، مشخص بود که در بازی‌های آسیایی رستگار نخواهد شد. 

شکست پسران غلام‌رضا عنایتی در گام نخست راه‌یابی به المپیک و بر باد رفتن رؤیای المپیکی شدن فوتبال ایران برای آخرین بار، تیم فوتبال امید را با روحیه‌ای شکننده به هانگ‌ژو فرستاد تا در غیاب ستاره‌های تأثیرگذاری مانند محمدامین حزباوی و الله‌یار صیادمنش (که سامان فلاح هم در ادامه به غایبین اضافه شد)، فوتبالیست‌ها به امید کسب مدال به بازی‌های آسیایی برسند.

صعود از دور گروهی و قرارگرفتن در سمت آسان جدول برای رسیدن به مرحله نیمه‌نهایی، امید‌ها را به کسب حداقل مدال برنز پس از نزدیک به ۲۰ سال برای فوتبال کشورمان، افزایش داد؛ اما مشکلاتی که بین تیم امید و باشگاه پرسپولیس در بحبوحه لیگ قهرمانان آسیا رخ داد، باعث شد تا پسران عنایتی زیر حاشیه بروند.

با وجود بهره‌مندی از ۳ سهمیه بزرگ‌سال (محمد خدابنده‌لو، سیدحسین حسینی و امیرارسلان مطهری)، تیم امید مقابل هنگ‌کنگی که تاکنون در هیچ رده سنی موفق به کسب پیروزی برابر ملی‌پوشان کشورمان نشده بود، در عین ناباوری و شگفتی شکست را پذیرفت و با حسرت و تحقیر تمام از گردونه رقابت‌ها کنار رفت.

ناهماهنگی بین فدراسیون فوتبال با باشگاه‌ها و کمیته ملی المپیک، اتلاف وقت گسترده، دعوا‌های مدیریتی و البته ناکامی در رقابت‌های مقدماتی انتخابی المپیک در کنار اشکالات عدیده فنی و تاکتیکی، از علل اصلی این ناکامی بوده‌اند تا این بار هم تیم فوتبال امید، در نقش توریست ظاهر شده و با دست خالی و شرمندگی به ایران برگردد. قصه همیشه تکراری که باز هم تکرار شد تا دور تسلسل ناکامی فوتبال ایران در بازی‌های آسیایی و المپیک ادامه داشته باشد.

بسکتبال؛ ناکام با مربی گمنام

تیم ملی بسکتبال پس از یک دور بی حاصل با مربیان وطنی از شاهین طبع گرفته تا هاشمی و در ادامه سعید ارمغانی، برای رقابت‌های جام جهانی سراغ یک گزینه خارجی رفت؛ اما همان مسیر باطلی را دنبال کرد که پیش از این ثابت شده بود در بسکتبال جواب نمی‌دهد و استخدام یک مربی گمنام و نه چندان باکیفیت که با اتیکت خارجی آمد تا بلکه کشتی به گل نشسته بسکتبال را به کرانه موفقیت برساند؛ اما باز هم ثابت شد که تنها به صرف خارجی بودن نمی‌توان موفقیت را گارانتی کرد. تیم ملی بسکتبال با هاکان دمیر یک جام جهانی ناامیدکننده و بد را پشت سر گذاشت و خوشبین بود که در هانگژو با دمیر بتواند آب رفته را به جوی بازگرداند؛ اما باز هم نشد.

تیم‌های ملی بسکتبال ۵ نفره و ۳ نفره کشورمان با عنوان نایب‌قهرمانی دوره قبل بازی‌ها در جاکارتا، پا به آوردگاه ۲۰۲۲ هانگ‌ژو گذاشتند؛ اما بر کسی پوشیده نبود که این تیم بدون ستاره‌هایی مانند حامد حدادی، صمد نیکخواه‌بهرامی و محمد جمشیدی و در حالی که در جام جهانی هم به شدت ناکام بوده، شانسی در بازی‌های آسیایی نخواهد داشت.

تزلزل و ناتوانی از همان بازی‌های ابتدایی در گام‌های شاگردان هاکان دمیر دیده می‌شد. سرمربی ترک که صندلی‌اش چندان پایه‌های مستحکمی هم نداشت، از ابتدا زیرنظر منتقدان قرار گرفت و نتوانست به بهانه جوان‌گرایی هم اشتباهات فنی و ناکامی آسمان‌خراش‌های تیمش را توجیه کند تا در معرض اتهام و تقصیر قرار گرفته باشد.

شاگردان هاکان دمیر نتوانستند به جمع چهار تیم پایانی راه یابند و نهایتا با کسب مقام پنجم به کار خود در این رقابت‌ها پایان دادند؛ جایگاهی که طی پنج دوره اخیر بازی‌های آسیایی، بدترین عملکرد تیم ملی ایران بوده. با وجود این که تیم ملی ایران در دوره گذر و تغییر نسل قرار دارد، بسیاری معتقدند که عدم حضور در جمع چهار تیم پایانی بازی‌های آسیایی نشان از عملکرد ضعیف تیم است.

تیم ملی بسکتبال ایران در چهار دوره قبل بازی‌های آسیایی یعنی ۲۰۰۶-دوحه، ۲۰۱۰-گوانگژو، ۲۰۱۴-اینچئون و ۲۰۱۸-جاکارتا، با حضور ستارگان خود به ترتیب دو عنوان سومی و دو عنوان نایب قهرمانی را به دست آورده بود که به همین دلیل انتظار می‌رفت در بازی‌های آسیایی ۲۰۲۲-هانگ‌ژو هم مدال‌آوری خود را تکرار کند که این اتفاق رخ نداد.

هندبال؛ هت‌تریک بی‌مدالی!

هندبال در سال‌های اخیر با یک مربی نامدار به نام وسلین وویوویچ روز‌های درخشانی را تجربه کرده و از همین رو انتظار می‌رفت در بازی‌های آسیایی بتواند با این نام بزرگ به دور تسلسل ناکامی و بی مدالی خود در بازی‌های آسیایی خاتمه دهد؛ اما این نوار ناکامی پاره نشد. 

تیم ملی هندبال در مرحله نخست گروهی بازی‌های آسیایی هم توانست از گروه خودش صعود کند و در گروه مرگ دور دوم قرار بگیرد؛ گروهی که عاقبت خوشی برای تیم ملی ایران نداشت و با بدشانسی و کم‌دقتی، ایران از صعود به مرحله بالاتر بازماند.

تیم ملی هندبال ایران هر چند به عنوان تیم دوم گروه به مرحله اصلی رسید؛ اما در مرحله دوم نتوانست نتیجه خوبی بگیرد و مقابل هر سه تیم بحرین، کویت و کره جنوبی شکست خورد. این در حالی بود که ملی‌پوشان مقابل تیم‌های کره جنوبی و کویت پایاپای بازی کردند و می‌توانستند به برتری برسند و راهی نیمه نهایی شوند.

یکی از دلایلی که مسئولان فدراسیون و حتی سرمربی تیم ملی برای این باخت‌ها عنوان کردند، غیبت لژیونر‌هایی همچون پویا نوروزی‌نژاد، سید علیرضا موسوی و محمدرضا اورعی در ترکیب تیم ملی بود. عدم حضور لژیونر‌ها در تورنمنت‌های مهم یک موضوع تکراری است و همیشه هندبال ایران با این مشکل مواجه بوده که هنوز چاره‌ای برایش نیست.

در پایان این دوره از بازی‌های آسیایی مسابقات رتبه‌بندی در رشته هندبال برگزار نشد؛ اما اگر قرار بود تیم ملی ایران برای رتبه‌بندی بازی کند، باید در بهترین حالت برای رده پنجمی ششمی به میدان می‌رفت و این یعنی در سومین بار پیاپی، تیم ملی هندبال دستش از مدال آسیایی خالی مانده.

دور تسلسل ناکامی‌های هندبال بدون لژیونر‌ها در رقابت‌های انتخابی المپیک که بلافاصله بعد از بازی‌های آسیایی برگزار شد ادامه یافت و این تیم در این رقابت‌ها نیز ناکام بود تا مشخص شود برای موفقیت در هندبال باید یک پوست اندازی اساسی کرد و ستاره‌های جدیدی را ساخت و پرداخت که بتوانند جای بزرگان قدیمی را پر کنند.

تیراندازی؛ شلیک به سیبل ناکامی

کسب مدال طلای جواد فروغی در بازی‌های المپیک تابستانی ۲۰۲۰ توکیو، به نقطه عطف تاریخ فدراسیون تیراندازی بدل شده و کارنامه این فدراسیون در اذهان عمومی و تفکرات مدیریتی دستگاه حاکم بر ورزش کشور را به پیش از طلای المپیک و پس از طلای المپیک تقسیم کرده؛ از این روست که از تیراندازان ایرانی همیشه انتظار بالایی وجود داشته و در سبد مدال‌آوری رویش حساب ویژه‌ای داشتیم.

سوای از این مدال خوش‌رنگ المپیک؛ اظهارنظر جدی و صریح مرتضی قربانی، رئیس فدراسیون تیراندازی مبنی بر کسب چندین مدال رنگارنگ در بازی‌های آسیایی که هم در جلسه با اعضای ستاد عالی بازی‌ها مطرح شده و هم به رسانه‌ها در نشست خبری انتقال داده شده بود، این انتظار را به وجود آورد که قطعاً تیراندازی ایران از بهترین‌هاست.

تیر‌های تیراندازان اعزامی ایران به دهکده بازی‌ها، یکی پس از دیگری به سیبل اهداف ننشست تا از بین ۱۶ تیرانداز که اتفاقاً المپین هم بین آن‌ها بوده، فقط یک برنز رهاورد کاروان ورزشی کشورمان باشد و بس. موضوعی که در کنار مسئولان فدراسیون، مسئولان کمیته ملی المپیک هم باید درباره‌اش پاسخ‌گو باشند که چرا با وجود سیاست‌ها اعزامی کیفی، ۱۴ نفر دیگر با هزینه‌های گزاف به هانگ‌ژو رفتند و هیچ آورده‌ای برای کاروان ایران نداشتند.

کسب یک مدال برنز آن هم در رشته میکس در حالی است که آژیر خطر این رشته برای کسب سهمیه المپیک نیز به صدا درآمده است. مشخص نیست در حالی که امثال نجمه خدمتی، الهه احمدی و چندین تیرانداز دیگر در بازی‌های آسیایی ادوار گذشته خوش درخشیده بودند، چگونه سیر تنزل را طی کرده و به یک باره به قعر اقیانوس نتیجه‌گیری رسیده‌اند. در این بین البته نباید از ناکامی عجیب تیراندازان تراپ و سایر تفنگ و تپانچه‌به‌دست‌ها هم به سادگی گذشت.

مهم‌ترین شوک به تیراندازی ایران؛ اما ناکامی جواد فروغی بود؛ پرچم‌دار کاروان ایران و دارنده مدال طلای جهان و المپیک، در مسابقات انتخابی تیم ملی جزو سه نفر اول نبود و قرار بود به واسطه پرچم‌داری کاروان ایران تنها در ماده میکس رقابت کند؛ اما میزبان بازی‌ها اجازه رقابت تیراندازان در ماده میکس به تنهایی را نداد و او باید در انفرادی هم رقابت می‌کرد. در حالی که رئیس فدراسیون و مربی تیم ملی امیدوار بودند او در این مسابقات خودی نشان دهد و به مدال برسد؛ اما در تپانچه بادی بیست و ششم شد و ضعیف‌ترین عملکرد را در بین سایر ملی پوشان در این ماده از خود نشان داد. کنایه آمیز اینکه تیم تیراندازی ایران بعد از بازی‌های آسیایی در رقابت‌های قهرمانی آسیا نیز یک ناکام مطلق بود و به سریال ناکامی‌های خود ادامه داد تا مشخص شود تیراندازی ایران در مسیر نزول و سقوط آزاد قرار گرفته و باید برای خروج از این بن بست طرحی نو داشت.

تیروکمان؛ اشک تمساح برای کمان پاره!

قابل انکار نیست که یکی از ضعیف‌ترین و بدترین تیم‌های اعزامی کاروان ایران به هانگژو، تیم ملی تیراندازی با کمان بوده. ملی‌پوشان ایران با سرمربی کره‌ای خود پیش از اعزام به بازی‌ها در یک اردوی ۲۰ روزه در کره جنوبی حضور داشتند تا از آمادگی کامل برخوردار شوند؛ اما عملکرد ۱۰ ملی‌پوش کامپوند و رویکرو در این دوره از بازی‌ها اصلا قابل دفاع نبود.

تیم ملی تیراندازی با کمان ایران در بخش انفرادی و میکس کامپوند و ریکرو حذف شدند و فدراسیون‌نشینان با دستانی خالی به ایران بازگشتند. رئیس فدراسیون تیروکمان نیز در اردوی آماده‌سازی تیم ملی تیراندازی با کمان نسبت به کسب مدال‌های زیاد این رشته در بازی‌های آسیایی ابراز امیدواری کرد؛ اما پس از ناکامی تیم ملی در هانگژو گفت که مسئله روحی و روانی در تیم وجود داشت!

مشخص است که وقتی تصاویری جهت‌دار و عجیب از گریه‌های نه‌چندان قابل باور غلام‌رضا شعبانی‌بهار پس از ناکامی‌های غیرقابل توجیه ورزشکارانش منتشر شده، این اظهارنظر هم چندان منطقی و باورپذیر و درست به نظر نیاید؛ چراکه اگر قرار به اعزام کیفی بود، چرا رئیس فدراسیون این همه قول داده و هیچ کدام از قول‌هایش عملی نشده‌اند؟!

البته در این مسابقات باید به کم‌فروغی زهرا نعمتی، امید اصلی مدال‌آوری تیم ملی تیراندازی با کمان کشورمان هم اشاره کنیم که اصلاً در حد انتظارات ظاهر نشد. او که سه طلای بازی‌های پارالمپیک را در کارنامه خود دارد و مدت‌ها در اردوی فرانسه برای کسب سهمیه المپیک حضور داشت، در این دوره از بازی‌های آسیایی در بخش تیمی شرکت کرد و با امتیاز ۶۱۶ در رده چهلم قرار گرفت!

تیر و کمان از ناموفق‌ترین فدراسیون‌هایی بوده‌اند که در این دوره از بازی‌ها حضور داشت. سیر ناکامی کمانداران در رقابت‌های قهرمانی آسیا نیز ادامه یافت تا مشخص شود خزان تیر و کمان مدتهاست از راه رسیده و باید برای این رشته تدبیری اساس اندیشید.

قایقرانی؛ پارو‌های شکسته

قایقرانی ایران همیشه در آسیا سری در میان سر‌ها داشته و مدال‌های خوشرنگی صید می‌کرده. رشته‌ای که با جذب یک مربی خارجی به نام پدرو سنا این وعده را داده بود که در هانگژو یکی از درخشانترین رویداد‌های خود را تجربه خواهد کرد؛ اما در عمل همه چیز وارونه و برعکس شد. علیرضا سهرابیان، رئیس فدراسیون قایقرانی از سال ۱۴۰۱ نوید این را داده بود که مدال‌های قایقرانی دورقمی می‌شود؛ اما قایقرانی ایران فقط نصف آن تعداد مدال وعده داده شده را گرفت.

قایقرانی ایران در سه بخش روئینگ، آب‌های آرام و اسلالوم در بازی‌های آسیایی هانگ‌ژو شرکت کرد که حاصل آن 2  مدال نقره و سه نشان برنز بود. 

در این دوره تعداد مدال‌های قایقرانی نسبت به بازی‌های آسیایی جاکارتا کمتر بود. در ۲۰۱۸ ایران به ۷ مدال شامل ۴ نقره و ۳ برنز رسید. همچنین پاروزنان ایران در بازی‌های آسیایی ۲۰۱۰ گوانگ‌ژوی چین ۲ مدال طلا، یک نقره و ۲ برنز کسب کردند و این تعداد مدال در ۲۰۱۴ اینچئون کره‌جنوبی به یک مدال طلا، ۲ نقره و ۶ برنز افزایش یافت.

این بار رویینگ ایران در سه ماده زنان و دو ماده مردان شرکت کرد که تنها زنان مدال‌آور بودند و توانستند ۲ مدال نقره بگیرند. تیم رویینگ مردان همانند دوره پیش بازی‌ها به مدال دست نیافت. در آب‌های آرام، با وجود اینکه تمام قایق‌های ایران به فینال رسیدند؛ اما فقط سه قایق موفق به گرفتن مدال برنز شدند.

اگرچه کانو و کایاک دو نفره مدال گرفتند؛ اما قایق چهار نفره مردان و کانو تک نفره ۱۰۰۰ متر مردان که دوره پیش بازی‌های آسیایی برای کاروان ایران مدال داشت، نتوانستند دوباره روی سکو بروند. هدیه کاظمی شاخص‌ترین دختر کایاک ایران بهترین عملکرد را در میان دختران داشت و همانند دوره قبل روی سکوی سومی رفت. 

سهرابیان پیش از سفر به هانگ‌ژو به دلیل مشکلات آب دریاچه ورزشگاه آزادی، خط و نشان کشیده بود که کسی نباید با مدال‌های ایران فخر بفروشد، چون کسی به قایقرانی کمک نکرده؛ اما بخت با آقای رئیس جوان در این دوره یار نبود تا هم مدال‌ها دو رقمی نشوند، هم حتی یک مدال طلا نگیریم و هم قایقرانی افت نسبی را تجربه کرده باشد. اتفاقی که سبب شد تا فدراسیون قایقرانی بلافاصله با پدرو سنا مربی برزیلی قطع همکاری کند. اگرچه اینکه بخواهیم همه ناکامی‌ها را به پای مربی برزیلی بنویسیم، فریب افکار عمومی است و در این میان نقش فدراسیون را نباید نادیده گرفت.

شنا و شیرجه و واترپلو؛ ناکامی در آب

فدراسیون شنا، شیرجه و واترپلو در بازی‌های آسیایی هانگژو در هر سه رشته نماینده داشت؛ اگرچه با توجه به کیفیت ورزشکاران ایران از ابتدا مشخص بود به شنا و شیرجه هیچ امیدی نیست و این دو رشته تنها زنگ تفریح خواهند بود و تنها واترپلو هست که شانس مدال دارد.

تیم‌ملی شنای ایران با ترکیب هومر عباسی، متین سهران، مهرشاد افقری، سامیار عبدلی و با سرمربی‌گری گامر دیلانچیان به بازی‌های آسیایی هانگ‌ژو رفت و محمد مقدسی با مربی‌گری شهنام نظرپور تنها شیرجه‌رو ایران در این دوره از بازی‌ها لقب گرفت که البته از ابتدا، شانس مدالی برای این ورزشکاران وجود نداشت.

ملی پوشان شنای ایران در دور قبل از بازی‌های آسیایی موفق به جابجایی دو رکورد ملی در ماده‌های ۱۰۰ متر و ۴ در ۱۰۰ متر آزاد شدند. شناگران ایران در این دوره از بازی‌های آسیایی هانگژو موفق شدند در دو ماده رکوردشکنی کنند که ابتدا متین سهران موفق شد در ماده ۲۰۰ متر مختلط انفرادی رکورد ایران را که در سال ۲۰۰۹ به ثبت رسیده بود، جابه‌جا کند. در ادامه سامیار عبدلی در ماده ۵۰ متر آزاد موفق شد بار دیگر رکورد این ماده را جابه‌جا کند.

بی‌تردید اعزام شناگران و شیرجه‌روی کشورمان به بازی‌های آسیایی، امری حمایتی و در راستای پیشرفت این نمایندگان جوان ورزش آبی ایران در تلاطم با رقبای سرسخت چینی و ژاپنی بوده. کار از این به بعد برای شنا و شیرجه کشورمان البته سخت‌تر هم شده؛ چرا که رقبا نشان دادند سرمایه‌گذاری کرده‌اند و ما در اندرخم کوچه هستیم.

واترپلو؛ اما تنها رشته داراس شانس مدال این فدراسیون بود. تیمی که با هدایت الکساندر چیریچ در بازی‌های آسیایی ۲۰۱۸ یکی از شگفتانه‌های کاروان ایران را رقم زد و به مدال برنز تاریخی برای نخستین بار دست یافت. همین موضوع باعث آن شد تا این دوره هم از تیم ملی ایران انتظار تکرار همان نتیجه و یا بهبودش وجود داشته باشد؛ حتی بدون چیریچ.

تیم‌ملی واترپلوی ایران نیز با ترکیب حامد کریمی، سهیل رستمیان، پیمان اسدی آقاجاری، مهدی برزگری، مهدی دایی‌تقی، خشایار قره ضیاءالدین، امیرحسین رهبر، مهدی یزدان‌خواه، امیررضا جلیل‌پور، علیرضا مهری، امین قویدل، ارشیا الماسی و امیرعطا خزائی با سرمربی‌گری مهدی پنام‌تاش و حضور دژان میلاکوویچ به عنوان مدیر فنی عازم بازی‌های آسیایی هانگژو شد.

واترپلوی ایران به‌رغم چند بازی و نمایش خوب، در نیمه‌نهایی مقابل ژاپن شکست خورد تا همانند دوره قبل راهی مرحله رده‌بندی شوند و برای کسب بزنز تلاش کنند. در دیدار رده‌بندی نیز تیم ملی واترپلوی ایران با شکست مقابل قزاقستان از کسب مدال برنز بازی‌های آسیایی بازماند. بازی در مجموع ۴ کوارتر با تساوی ۷ بر ۷ تمام و کار به ضربات پنالتی کشیده شد که ایران با بدشانسی ۴ بر ۲ باخت.

البته این تیم در این دوره حاشیه‌های عجیبی را هم داشت؛ از انتظار یک بیانیه توسط ۸ نفر از اعضای تیم ملی برای خروج از تیم به جهت فراهم نبودن شرایط در آستانه بازی‌ها گرفته تا بازگشت ۶ نفر و پافشاری ۲ نفر دیگر برای عدم حضور در هانگژو، از مسائلی بوده‌اند که بی‌تردید روی نتیجه تیم ملی تأثیرگذار بوده و سرنوشت واترپلوی ایران را تغییر داده‌اند.

شاید بتوان یکی از اصلی‌ترین موانع پیش‌ روی تیم‌ ملی واترپلوی ایران در بازی‌های آسیایی را همین عصیان برخی ملی‌پوشان به دفاع از الکساندر چیریچ صربستانی سرمربی سابق تیم‌ملی واترپلو دانست. با این حال تیم‌ملی واترپلوی ایران در اکثر دیدار‌های خود در بازی‌های آسیایی هانگژو نمایش خوبی داشت و حتی مقابل ژاپن در مرحله نیمه‌نهایی هر چند با نتیجه ۱۸ بر ۱۱ بازی را واگذار کرد؛ اما عملکرد مطلوبی داشت.

بدمینتون؛ راکتی که شکست!

بدمینتون یکی از رشته‌هایی است که در تمام این سال‌ها یک ناکام مطلق بوده و هیچ دستاوردی نداشته. فدراسیون که با محمدرضا پوریا رئیس منفعلش دور تسلسل و ناکامی را از تورنمنتی به تورنمنت دیگر تجربه می‌کند و عجیب اینکه دستگاه متولی ورزش در قبال این ناکامی‌های همیشگی هیچ واکنشی ندارند. 

پیش از این قرار بود فقط یک سهمیه آن هم به شکل حمایتی به فدراسیون بدمینتون در بخش زنان اهدا شود؛ اما محمدرضا پوریا، رئیس فدراسیون با فشار‌ها و درخواست‌های بسیار، بالاخره یک سهمیه دیگر هم گرفت.

سهمیه‌ای که با لابی‌های گسترده پوریا با وزیر وقت ورزش و جوانان کسب شد؛ البته که کارایی نداشت. بدمینتون به بازی‌های آسیایی رفته بود که فقط رفته باشد! بدمینتون‌بازان اعزامی کاروان ورزش کشورمان به هانگژو، علی حیاتی و یگانه کرمانی بودند که هیچ دستاوردی نداشتند. کرمانی که نتوانست مقابل رقیب خود کاری از پیش ببرد و حیاتی هم از شدت غیرحرفه‌ای‌گری، راکتش را شکست تا این فدراسیون هم اخلاق را ببازد و هم ورزش را.

البته بهانه‌های آقای رئیس پس از این ناکامی تمامی نداشت؛ اما بر کسی پوشیده نیست این که بگوییم رقبا قوی هستند و ما نمی‌توانیم، فقط فرار رو به جلوست. بی‌تردید ظرفیت عظیمی در بدمینتون ایران وجود دارد که تبدیل آن از بالقوگی به بالفعل بودن، به تغییرات گسترده در رأس این فدراسیون فشل به ویژه در بخش ریاست خواهد داشت.

تنیس؛ روز‌های دور از خوشبختی

تنیس بعد از موفقیت قابل توجه در رقابت‌های دیویس کاپ و صعود به گروه دوم برای حضور در هانگژو به شدت پافشاری کرد اگرچه موفقیت در دیویس کاپ به عنوان مسابقات تیمی با موفقیت در مسابقات انفرادی متفاوت است و از قبل هم مشخص بود که تنیس در هانگژو موفقیتی نخواهد داشت.

فدراسیون تنیس هم به مانند فدراسیون بدمینتون، مورد توجه جدی کمیته ملی المپیک جهت اعزام به بازی‌های آسیایی نبود؛ چراکه از ابتدا سیاست‌های کلی بر این اصل سوار بودند که نفرات اعزامی حتما کیفی باشند و از آن جهت که عملاً تنیسور‌های ایرانی در سطح قاره آسیا شانس مدال نیستند، تنیس چندان وضعیت مناسبی برای اعزام نداشت.

با این حال؛ اما اصرار‌ها و پافشاری‌ها جواب داد تا در روز‌های منتهی به سفر، سینا مقیمی و مشکات‌الزهرا صفی به‌عنوان نمایندگان نسل جدید تنیس ایران به هانگژو اعزام شوند. اگرچه از صفی و مقیمی انتظار خاصی نمی‌رفت؛ اما اتفاقاتی که برای صفی افتاد، اجر آن همه تجربه‌اندوزی را به شدت کاست.

صفی که به‌رغم سن کم در تورنمنت‌های مهم بین‌المللی بازی کرده، می‌توانست در شرایط بهتری پا به کورت هانگژو بگذارد که البته بیماری، علت نتیجه عجیب وی بوده. به هر ترتیب تنیس ایران هم در زمره فدراسیون‌های ناموفق بازی‌ها قرار گرفت؛ با این تفاوت که انتظار مدال از این رشته نداشتیم؛ اما انتظار یک برد، چرا.

سوارکاری؛ پرش به داخل چاه ناکامی

سوارکاری یکی از رشته‌هایی بود که با اصرار خود و ادعای اینکه هزینه حضور سوارکاران را در هانگژو تقبل خواهد کرد، مجوز حضور در بازی‌های آسیایی را گرفت. با این وجود حواشی کبودی که بر سر اعزام این تیم و ترکیب نفرات بوجود آمد، در نهایت منجر به این شد دانیال محزون دقیقه ۹۰ و پای پلکان هواپیما از سفر باز بماند؛ اگرچه با توجه به شرایط سوارکاری ایران و کیفیت اسب‌های تیم ایران و قیاس آن با رقبا مشخص بود که هیچ شانسی برای موفقیت ندارند.

با این وجود سوارکاران ایران در هانگژو عملکرد موفقی نداشتند. در بخش تیمی تیم ایران در میان ۱۲ شرکت کننده به مقام نازل یازدهم رسید.

در بخش انفرادی نغمه خانجانی تنها سوارکاری بود که به فینال رسید و به رتبه نازل سیزدهم دست یافت. آنچه نشان می‌دهد که اعزام این تیم از ابتدا اشتباه بوده. وضعیت نامشخص مدیریت این فدراسیون و حضور یک کارمند غیرمتخصص به عنوان سرپرست سبب شده تا سوارکاری روز‌های تاریکی را تجربه کند.