آموزش مهم تر از دارو/ کمبود داروی وارداتی برای بیماران مبتلا به دیابت

به گزارش گروه جامعه خبرگزاری آنا، کمبود دارو دیگر شامل چند قلم داروی خاص نیست. حالا گریبان بیماران خاص را هم گرفته و بیماران دیابتی هم با کمبود دارو‌ها مواجه شده‌اند. این در حالی است که جان این بیماران به داروهایشان گره خورده است.

اسدالله رجب رئیس انجمن دیابت کشور در این رابطه به خبرنگار آنا می‌گوید: «در حال حاضر دارو‌های تولیدی در دسترس هستند، اما در رابطه با دارو‌های وارداتی با کمبود مواجه هستیم و این کمبود گاهی برای بیماران دیابتی گران تمام می‌شود.
او به این نکته اشاره می‌کند که که درمان دیابت ۶ پایه اساسی دارد که دارو یک پایه آن است و اگر فردی ۵ پایه دیگر را رعایت کند، کمتر به دارو وابسته می‌شود.

رجب از اینکه باید آموزش افراد دیابتی و تست قند خون شامل پوشش بیمه‌ای نیست گلایه می‌کند و می‌گوید: «آموزش برای فرد دیابتی از دارو مهم‌تر است. می‌توان گفت ۹۹ درصد آموزش کنترل بیماری و ۱ درصد دارو تأثیر گذار است.

رئیس انجمن دیابت کشور تاکید می‌کند: آموزش انقدر اهمیت دارد که در کشور آلمان بر اثر این آموزش‌ها دیگر هیچ فردی به عوارض چشمی دیابت مانند نابینایی مبتلا نمی‌شود. در واقع آموزش باید به‌گونه‌ای باشد که فرد دیابتی را توانمندکرده و او توانایی مدیریت بیماری خودش را داشته باشد.

به اعتقاد این متخصص مدیریت افزایش میزان بیماری با خود بیمار است. فرد مبتلا به دیابت که آموزش دیده است، می‌تواند درمان بیماری‌اش را به‌صورت مشارکتی انجام دهد و به اینگونه هزینه‌های درمانی خودش را کاهش دهد. متاسفانه در کشور ما هنوز این ماجرا نهادینه نشده است و هزینه آموزش‌ها در پوشش هیچ بیمه‌ای نیست و اصلاً بیمه‌ها آموزش بیمار را مهم تلقی نمی‌کنند.

رجب در پاسخ به این سؤال که آیا آمار دیابت در کشور ما بالا است، می‌گوید؟ بله بالاست و این امر به ژن مردم در این منطقه، نوع تغذیه و افزایش چاقی مردم بستگی دارد.

او ادامه می‌دهد: «نکته مهمی که باید به آن توجه داشت این است که متاسفانه خود دیابت به‌خودی‌خود آ نقدر‌ها هم مشکلی ندارد، اما وقتی فردی دیابت داشته باشد و موارد را رعایت نکند، دچار عوارضی می‌شود که بیمار را از پای می‌اندازد. در واقع عوارض دیابت مثل مشکل قلبی ۲۴ برابر برای فرد دیابتی که قند خونش کنترل نشده، خطرناک‌تر از فردی است که انسولین بدنش تحت کنترل است.»

تفاوت نوع یک و دو بیماری دیابت چیست؟

طبق طبقه‌بندی سازمان بهداشت جهانی و فدراسیون بین‌المللی دیابت، چهار دسته است که شامل دیابت نوع یک، نوع دو، دیابت بارداری و دیابت همراه با بیماری‌های دیگر است. شایع‌ترین نوع آن دیابت نوع یک و دو است.

دیابت نوع یک بیشتر کودکان، نوجوانان و افراد زیر ۳۰ سال را مبتلا می‌کند. در این نوع دیابت سیستم دفاعی بدن به دلایلی به سلول‌های تولید انسولین حمله می‌کند. دیابتی نوع یک، وقتی به این نوع دیابت مبتلا می‌شود باید انسولین درمانی شود و این نوع دیابت قابل پیشگیری هم نیست. حدود ۵ تا ۱۰ درصد از دیابتی‌ها به دیابت نوع یک مبتلا می‌شوند.

حال دیابت نوع دو که شایع‌ترین نوع دیابت بوده و ۹۰ درصد دیابتی‌ها را تشکیل می‌دهند، عمدتاً افراد بالای ۳۰ سال هستند. علت اصلی دیابت نوع دو تغییر در شیوه زندگی مانند بی‌تحرکی، تغذیه ناسالم، افزایش وزن و... است. به همین دلیل می‌گوییم افرادی که چاق هستند، ممکن است بیش از ۸۰ درصد در طول زندگی‌شان به دیابت مبتلا شوند.

درمان این دیابت تغییر در شیوه زندگی، مدیریت استرس و در نهایت استفاده از دارو‌های خوراکی است و یک‌سوم تا یک‌چهارم از این افراد هم نیازمند تزریق انسولین می‌شوند. این افراد کسانی هستند که دیابتشان دیر تشخیص داده می‌شود.

یکی از علائم دیابت، بی علامتی آن است. یعنی فرد سال‌ها به دیابت مبتلا بوده، اما شناسایی نشده است. اگر یک بیمار مبتلا به دیابت بیش از ۴ سال قندش بالای حد نرمال باشد، طبیعتاً باید منتظر عوارض بیماری در او باشیم.

درصد بسیار ناچیزی است که امکان دارد قند بالا داشته و دچار عارضه نشوند، اما اکثر دیابتی‌ها با قند بالای کنترل نشده، دچار عوارض دیابتی می‌شوند. بیشترین عارضه‌ای که ایجاد می‌شود ابتدا عوارض چشمی است. بعد از آن بیماری‌های قلبی و عروقی و احتمال ایجاد زخم پای دیابتی و ... هم وجود دارد.

دیابتی‌های نوع دو بخوانند! 

رییس انجمن دیابت تاکید می‌کند که باید آموزش بیماران دیابتی یا افراد در معرض دیابت را در دستور کار وزارت بهداشت قرار داد می‌گوید: متاسفانه مردم و سیاست‌گذاران بهداشتی و درمانی و متخصصان به عامل مهم «پیشگیری» از این بیماری که با رعایت ساده تغذیه‌ای و ورزش ایجاد می‌شود، توجهی نمی‌کنند و بیشترین هزینه به درمان اختصاص می‌یابد.

تقریباً می‌توانیم دیابت بیش از ۸۰ درصد دیابتی‌های نوع دو را با پیشگیری و آموزش کنترل کنیم تا هزینه‌ای روی دست اقتصاد مملکت نگذارند.

کار باید پیشگیری باشد، نه فقط شعار. در عین حال سیاستمداران بهداشتی و درمانی کشور باید بودجه لازم را برای آن ارائه دهند و آموزش پزشکی هم بر این اساس تغییر کند. در این صورت می‌توان تعداد مبتلایان به دیابت را کاهش داد.
انتهای پیام /