درباره استاد حمیدی‌ شیرازی

به گزارش خبرنگار گروه استان‌های خبرگزاری آنا از کاشان، کمتر دانشجوی ادبیات فارسی و دوستدار شعر است که در میان نام‌های فراوان چهره‌های معاصر، نام شادروان استاد مهدی حمیدی شیرازی (تولد ١۴ اردیبهشت ١٢٩٣) را نشناسد و از شعرهایی او چیزی نشنیده‌ باشد و این خود گویای قدرت تأثیر چنین شاعری با وجود داشتن مخالفانی از جنس شاملوست.

بیشتر بخوانید:

استاد عابدی؛ پدر رشته ادبیات‌ فارسی در هند

از بخش‌های دور از نظر مانده شعر حمیدی شعرهای شاعر در ٩ سال پس از انقلاب اسلامی است که البته برخی از آنها واقعاً قابل انتشار نیست و نشان می‌دهد آن خدای شاعران دهه‌های پیش، ربوبیت خود را وانهاده‌ است.

جای دریغ است که شاعری چون حمیدی‌ شیرازی باید دچار بلای اوین در نخستین مقطع انقلاب شود که اگر ه حتما می‌شد به شکلی بهتر این ماجرا را تمام کرد، اما شاعر هم احتمالاً نمی‌دانست که بی‌پروایی‌هایش در نقد عطار و نیما و ... نمی‌تواند با همان سرعت در نقد انقلاب و رهبران آن پیش برود.

به‌ نظر می‌رسد با نوع شعرهای خصوصی و ممنوعه شاعر می‌توان حدس زد که آن استاد مبرز و پر جنب و جوش، در اواخر عمر درگیر محافل خصوصی شعر در بالای شهر بود که در آن برخی بازماندگان دوره سلطنت شاعر و هرکس دیگر را به وعده‌های امروز و فردا دل قوی می‌کردند.

این سخنان طعنی بر شأن استاد حمیدی‌ شیرازی نیست که هشداری است برای همه ما که هر کدام به نوعی قلم می‌زنیم.

رفتار شاعران بازمانده از دوره پهلوی در عصر انقلاب‌اسلامی را که مرور می‌کنیم می‌بینیم امثال سیمین، اخوان‌ثالث و شهریار و ... هرکدام به نوعی تحولات سیاسی را در شعر خود مدیریت کرده‌اند، البته حمیدی از این ماجراها نمی‌تواند به نفع ماندگاری شعرهای این مقطع، طرفی ببندد.

دکتر حمیدی‌ شیرازی که ذوق شاعری‌اش را در سالهای پیری و خانه‌نشینی از دست نداده‌ بود، کمتر توانست از آن بهره‌برداری شایان داشته‌ باشد و شاید به همین دلیل است که باید حمیدی را همچنان شاعر قو نامید و بدان خرسند ماند.

عبدالرضا مدرس‌زاده شاعر و دانشیار گروه زبان و ادبیات فارسی دانشگاه آزاد اسلامی واحد کاشان

انتهای پیام/۴۰۷۸/