ردیابی سفر ۲۲ میلیون ساله یک سیارک پیش از انفجار

به گزارش گروه فناوری خبرگزاری آنا، ستاره‌شناسان سفر ۲۲ میلیون ساله‌ سیارکی را که از منظومه‌ شمسی عبور کرد و بر فراز بوتسوانا منفجر و به بارانی از شهاب سنگ‌ها بر فراز صحرای کالاهاری تبدیل شد، ردیابی کردند.

این اولین بار است که دانشمندان منشأ بارانی از سنگ‌های فضایی که از سیارک وستا جدا شده‌اند را پیدا کرده‌اند. وستا یکی از بزرگترین اجسام کمربند سیارکی منظومه خورشیدی است.

این سیارک شش تنی در ژوئن ۲۰۱۸ با سرعت ۳۷ هزار مایل در ساعت به جو زمین وارد شد و پس از متلاشی شدن در بالای منطقه‌ حفاظت شده‌ کالاهاری، یک گلوله‌ آتشین به روشنی خورشید ایجاد کرد. با جستجوی فوری محل فرود احتمالی، یک شهاب سنگ کوچکی پیدا شد که نام Motopi Pan روی آن گذاشته شد.

محققان ناسا با استفاده از تلسکوپ‌هایی در آریزونا و هاوایی، این جسم خطرناک را از اطراف ماه ردیابی کردند.آن‌ها از اخترشناسان در استرالیا خواستند تا تصاویر تلسکوپ SkyMapper در نیوساوت‌ولز که برای مطالعه سیاهچاله ها و موارد مشابه استفاده می‌شود را بررسی کنند. آنان احتمال می‌دادند که مسیر پرواز سیارک ضبط شده باشد. محققان در کمال شگفتی دریافتند که چنین بود.

ریستین ولف، یک ستاره شناس از دانشگاه ملی استرالیا گفت: «اگر این خبر توسط محققان آمریکایی داده نمی‌شد ما متوجه آن نمی‌شدیم و چه بسا در نزدیکی خانه‌ای فرود می‌آمد.»

او در ادامه گفت: «من هرگز کالاهاری نبوده‌ام اما وقتی کار روزانه‌ شما شامل ردیابی زنجیره‌ای از سیاهچاله‌ها با اندازه‌ گام متوسط یک میلیارد سال نوری بین ایستگاه‌های بین‌راهی باشد، گویی کالاهاری به کامپیوتر شما بسیار نزدیک است.»

مشاهده‌ تصاویر سیارکی به نام «۲۰۱۸ ال ای» (۲۰۱۸LA) به ستاره‌شناسان اجازه داد تا مسیر پرتاب سنگ را بازسازی کرده و منشا آن را مشخص کنند. این مسیر به سیارک وستا منتهی می‌شد، سیارکی با عرض ۳۰۰ مایل که گهگاه بدون تلسکوپ نیز قابل مشاهده است.

دانشمندان با اطلاعاتی که از مسیر سیارک داشتند، توانستند محل صحیح فرود آن را در منطقه‌ حفاظت شده پیدا کنند. این امر منجر به کشف بیش از ۲۰ شهاب سنگ دیگر در روی زمین در فاصله‌ ۳ مایلی شد.

تجزیه و تحلیل‌های کانی‌شناسی این قطعات نشان داد که توده‌ سنگی که به «۲۰۱۸ ال ای» (۲۰۱۸LA) تبدیل شد، ابتدا در اعماق وستا قرار داشت اما حدود ۲۲ میلیون سال پیش در اثر برخوردی که با سیارک روی داد، به فضا پرتاب شد و گودالی روی آن باقی ماند.

سنگ فضایی پرتاب شده در منظومه شمسی سرگردان بود و سطح آن توسط اشعه های کیهانی آسیب دید تا اینکه در بازوهای گرانشی زمین افتاد و روی آن سقوط کرد.

تحقیقات نشان داد که قدیمی‌ترین دانه‌های داخل شهاب سنگ‌های کشف شده مربوط به ۴/۵۶ میلیارد سال پیش است.

اشلی کینگ، کیهان‌شنااز این تحقیق به عنوان یک تحقیق «هیجان انگیز» یاد کرد و گفت: «دومین بار است که سنگی در فضا قبل از ورود به جو زمین شناسایی می‌شود و در نهایت به شکل شهاب‌سنگ روی زمین فرود می‌آید.»

او گفت که سنگ‌های بازیافتی مخلوطی از انواع شهاب سنگ‌های آذرین هواردیت، اوکریت و دیوژنیت (HEDs) هستند که مدت‌ها تصور می‌شد قطعات سیارک وستا هستند.

این سیارک چند سال پیش از این به هنگام مأموریت کاوشگر فضایی ناسا (Nasa’s Dawn) رؤیت شد.

کینگ گفت: «از آنجایی که کیهان‌شناسان مسیر پرتاب سنگ را از فضا تا محل برخورد ردیابی کرده بودند، توانستند یک مدار دقیق را که با مبدا نزدیک به وستا سازگار است، محاسبه کنند.

او گفت که این موضوع برای رسیدن به اینکه آیا میان سیارک و شهاب سنگ‌ها ارتباط است یا نه، مهم است.

کینگ در ادامه گفت: «دانستن اینکه شهاب‌سنگ‌ها از کجا می‌آیند به شناخت چگونگی شکل‌گیری آن‌ها کمک می‌کند، موضوعی که برای درک تاریخ منظومه شمسی بسیار مهم است.»

انتهای پیام/