سید محمد ابطحی دبیر انجمن علمی مهندسی برق دانشگاه اصفهان
2) مهم ترین اصل در شروع کار یادگیری خوب است. ما متاسفانه یاد گرفتن را بلد نیستیم و در دانشگاه هم به ما آموزش داده نمی شود که چگونه یاد بگیریم. به نظرم کسی که بتواند خوب یاد بگیرد، میتواند به مرحله ی تولید علم برسد. مورد دیگر کار گروهی است. هیچ کجای دنیا نمی توانید ببینید که بدون کار گروهی خوب، تولید علم یا تکنولوژی شکل بگیرد. اگر بتوانیم دانشگاه و دانشگاهیان را به سمت این دو مورد، یعنی یادگیری عمیق و کار گروهی سوق بدهیم، چرخه ی تولید علم به صورت خودجوش شکل میگیرد.
3) من خب از همان اوایل ترم اول که وارد دانشگاه شدم همیشه به دنبال چیزهای فراتر از کلاس درس بودم. میدانستم که نهادهایی در دانشگاه ها روی فعالیت های فرهنگی و علمی خارج از مباحث کلاس های درس تمرکز دارند. با کمی پرس و جو از ترم بالایی ها و گشتن در صفحات مجازی دانشگاه با انجمن علمی آشنا شدم و درخواست عضویت دادم. به این طریق بود که با بچه های انجمن آشنا شدم و در فعالیت ها شرکت کردم و این شروع کار من در انجمن بود.
4) بدون تعارف بخواهم بگویم، در حال حاضر کلاس های درس، هیچ مهارتی به بچه ها نمی دهد. اگر امروز میبینیم که اوضاع اشتغال بچه های فارغ التحصیل ( به خصوص در رشته های فنی ) کمی بهتر از قبل شده به لطف حضور فعال انجمن ها و پوشش ضعف عملی سیستم دانشگاهی ماست اما ما تازه در ابتدای کاریم و خیلی بیشتر از این باید کار بشود تا بتوانیم تاثیر عمده ای بر روند تحصیلات دانشگاهی در ایران بگذاریم.
5) تا به امروز دقیقا مثل دیگر اقشار جامعه، ما هم فقط وعده شنیده ایم. وعده ی حمایت، وعده ی تغییر روال بروکراسی اداری، وعده ی کمک مالی و ... . ما هیچ وقت دنبال بهانه نیستیم و چشم انتظار به دستان افراد دیگری نداشته و نداریم و خدا را شکر همیشه سعی کردیم که استقلال خود را حفظ کنیم و تحت هر شرایطی کار خودمان را درست انجام دهیم. اما خب یک سری موانع همیشه سر راه ما هست که قول داده اند برطرف شود. مثلا ما برای برگزاری دوره های آنلاین، تقاضای استفاده از بستر های دانشگاه را داشتیم که موافقت نشد و خب استفاده از پلتفرم های آنلاین هم هزینه های سنگینی دارد که برای آن هم کمکی به ما نشد و ما نهایتا مجبور شدیم از بستر شبکه های اجتماعی رایگان خارجی برای برگزاری دوره های آنلاین استفاده کنیم.
6) یکی از آسیب های به شدت خطرناک که متاسفانه باب هم شده، این است که انجمن های علمی به خواب زمستانی رفته اند. البته زمستانی که بعضا چندین سال طول میکشد. در بیشتر دانشگاه های کشور شاید اصلا دانشجویان از وجود نهادی به اسم انجمن علمی آگاه نباشند و یک عده ی محدود هر سال ثبت نام میکنند و وارد انجمن میشوند و بعضا بودجه هایی هم میگیرند بدون آنکه خروجی خاصی داشته باشند. این راه را برای سو استفاده ی افراد باز میکند.
دانشجویان باید از افرادی که به انجمن علمی فرستادند سوال کنند و مطالبه داشته باشند. اینکه یک فردی برای یک سال فقط رزومه ی خودش را در انجمن علمی پر کند آسیب بزرگی است. یکی دیگر از چالش های جدی که با آن مواجهیم، برخورد سیستم مدیریتی دانشگاه ها با انجمن هاست. از انجمن ها انتظار دارند کارهایی که در شرح وظایف انجمن نیست انجام دهند و یک جورایی با نیروی کار داوطلب، کم کاری های سیستم مدیریتی را جبران کنند. البته خدا را شکر ما در دانشگاه اصفهان تا کنون به چنین موردی بر نخورده ایم و مسئولان از ما خواسته های غیر منطقی نداشته اند اما میدانیم که در بسیاری از دانشگاه ها چنین مواردی هست و فضا را برای فعالان دانشجویی تنگ میکنند. چالش مالی هم که همیشه گریبان گیر سیستم دانشجویی ما بوده و طبیعتا تاثیر خودش را روی انجمن های علمی هم دارد.
7) به نظر من در ابتدا باید استقلال انجمن ها را به رسمیت شناخت. انجمن ها در حال حاضر قدرت تصمیم گیری کمی دارند و بیشتر تابع تصمیمات کلی معاونت فرهنگی دانشگاه ها هستند تا یک نهاد مستقل. استقلال در تصمیم گیری این فضا را به ما می دهد که وارد مباحث و فعالیت های جدی تر و وسیع تری بشویم تا در نهایت سیستم دانشگاهی را تقویت کنیم. این استقلال که میگویم منظورم این است که مثلا بودجه ی انجمن ها را شفاف و صریح بدهند و ما را درگیر روند فرسایشی نامه نگاری های پیاپی و بی سرانجام اداری نکنند، یا اجازه ی فعالیت اقتصادی و درآمدزایی برای انجمن ها را بدهند.
انجمن ها این ظرفیت را دارند که از راه های سالم و کاملا منطقی، نه تنها هزینه های خود را جبران کنند بلکه حتی در جاهایی که نیاز باشد، به کمک فعالیت های علمی و پژوهشی بیایند. زمینه ی دیگر استقلال مدنظر ما در مورد دوره ها و روند برگزاری آنها است. در بروکراسی تعریف شده ی دانشگاه ها، حتی تا مواردی مثل پذیرایی ها و اینگونه جزئیات هم باید دانشگاه نظر بدهد و تایید کند تا ما کاری انجام بدهیم و این نشان دهنده ی عمق بی اعتمادی سیستم دانشگاه به دانشجو است و دست ما را میبندد و ما را محدود می کند.
البته این ها فقط چند مثال از عدم استقلال انجمن هاست و موضوعات عمیق تری هم وجود دارد که در جای خودش باید بحث شود. مورد بعدی که فکر میکنم بسیار تاثیر گذار باشد، شناساندن دقیق انجمن ها به دانشجویان است. دانشجویان باید با انجمن ها در رابطه باشند و بده بستان علمی و عملی کنند. به عنوان مثال خود ما همیشه در تلاشیم تا از دانشجویان قوی برای آموزش و انتقال علم و تجربه به دانشجویان تازه وارد و کم تجربه تر استفاده کنیم. با ایجاد این مدل پیوندها، میتوان دانشگاه را به محیطی پویا و انجمن ها را به نهادی قدرتمند تبدیل کرد.
8) باز هم پاسخ مثل موارد قبلی است. در حال حاضر دست انجمن ها برای انجام کار بیشتر بسته است. نه توان قانونی برای فعالیت بیشتر وجود دارد و نه نیروی انسانی توانمند. باید ابتدا افراد قوی را به انجمن ها فرستاد یا افرادی که هستند را تقویت کرد. سپس باید راه کار های قانونی برای فعالیت بیشتر را دنبال کرد. انجمن ها ظرفیت بسیار بالایی برای دور هم جمع کردن دانشجویان قدرتمند و با انگیزه دارند. میتوان این افراد را کنار هم جمع کرد، فضا و بودجه داد و آن ها را برای رسیدن به یک خروجی مفید راهنمایی کرد. تیم های استارتاپی زیادی از همین جمع ها و انجمن ها شروع به کار کردند. باید این پتانسیل ها را شناخت و بهره برداری کرد.
9) انجمن علمی مهندسی برق دانشگاه اصفهان یکی از با سابقه ترین انجمن های کشور است. از سالیان قبل با حضور فعال در سازمان کشوری و انجام فعالیت های ماندگار در سطح دانشگاه و کشور افتخار آفرین بوده است. جا دارد تشکر کنم از ریاست سازمان دانشجویی مهندسی برق کشور جناب مهندس سلیمانی که پیش از بنده مسئولیت انجمن دانشگاه اصفهان را بر عهده داشتند و در مسیر فعالیت خود بنده هم تاثیر مهمی داشتند و همیشه رفیق و معلم بنده بوده و هستند.
پیش از ایشان مدتی انجمن علمی مهندسی برق ما غیر فعال بود و ایشان دوباره انجمن را راه انداختند و کم کم توانستیم روی ریل بیفتیم. الآن خدا را شکر یکی از فعال ترین انجمن ها هستیم و در کنار دوره های آموزشی کاربردی گوناگون و متنوع، به کارهای جنبی دیگر مثل برگزاری ایده شو ها و تیم سازی هم می پردازیم و تمرکز زیادی هم روی آشتی دادن دانشجویان با دانشگاه و هیئت علمی داریم. اخیرا با کمک دیگر انجمن های مهندسی برق و مهندسی پزشکی سراسر کشور با کمک سازمان دانشجویی مهندسی برق ایران یک سری کارگاه های مجازی را برگزار کردیم که در دوران قرنطینه به کمک دانشجویان بیاییم و چرخه ی مهارت آموزی را تکمیل کنیم. همچنین در دانشگاه اصفهان همکاری عمیق و موثری را با سازمان فنی حرفه ای شروع کرده ایم و فضای خوبی را برای مهیا کردن دانشجویان جهت ورود به بازار کار فراهم کردیم.
از مهم ترین کارهای دوره ی اخیر انجمن، تاسیس نشریه ی دانشجویی " مدار باز " است که در مرحله ی تولید محتواست و ان شا الله بتوانیم با کمک دانشجویان علاقمندی که وارد نشریه شده اند، سهم خودمان را در بحث فرهنگی نیز به خوبی ادا کنیم. از جمله کارهای مهم و بزرگ دیگری که شروع کرده ایم، جشنواره ی ملی صنعت برق ایران است که با کمک سازمان کشوری در حال آماده سازی مقدمات نخستین دوره ی آن هستیم و یک حرکت ماندگار برای اعتلای صنعت برق کشورمان را ان شا الله از دانشگاه اصفهان شروع میکنیم که البته همین فرآیند هم نه تنها درگیر بروکراسی های فرسایشی شده، بلکه حتی در مواردی دارند جلوی پای ما سنگ اندازی میکنند ولی با این وجود ما داریم تمام توانمان را به کار میگیریم که این کار به سرانجام برسد. تمام تلاش ما بر این است که در مدتی که در انجمن حضور داریم تاثیر گذار باشیم و کارهایی را شروع کنیم که ماندگار باشند و انجمن های آینده هم ادامه دهنده ی این راه باشند.
ضمن اینکه به رسوم قبلی انجمن هم وفادار مانده ایم و کارهای مثبتی که از قبل شروع شده را با قدرت ادامه می دهیم. امروز من میتوانم ادعا کنم که یکی از فعال ترین انجمن های علمی را داریم و به خواست خدا این راه ادامه خواهد داشت و درخواست داریم سایر انجمن ها هم به ما ملحق شوند تا کار کنیم. کاری که ماندگار و اثرگذار باشد. در انتها لازم میدانم از تمامی عزیزانی که در دوره ی قبلی انجمن بنده را در جمع خودشان پذیرفتند و نقش عمده ای در ورود بنده به این مسیر داشتند تشکر کنم. همچنین یک تشکر ویژه هم از اعضای فعلی انجمن و مسئولان علمی و فرهنگی دانشگاه اصفهان بخصوص مسئولان دانشکده ی فنی و مهندسی دارم که در تمام فعالیت های انجمن در کنار من هستند و صادقانه تلاش میکنند تا بر سنگ اندازان و موانع اداری غلبه کنیم و نتیجه بگیریم.
انتهای پیام/4118/
انتهای پیام/
