نفس کشیدن ما مدیون مدفوع پلانکتون‌های اقیانوس؛ جذب 20 درصد دی‌اکسید کربن جو از طریق برف دریایی
دانشمندان مرکز ملی اقیانوس‌شناسی بریتانیا تحقیقاتی را درباره منطقه «گرگومیش» اقیانوس و نقش پلانکتون‌ها در جذب دی‌اکسید کربن آغاز کرده‌اند و می‌گویند که ارگانیسم‌های فراوانی در این منطقه مرموز اقیانوس زندگی می‌کنند که تأثیر زیادی بر کم شدن مقدار گاز دی‌اکسید کربن دارند. اگر این پلانکتون‌ها وجود نداشتند، میزان گاز دی‌اکسید کربن ۳۰ درصد بیشتر از مقدار کنونی بود.
به گزارش گروه علم و فناوری آنا به نقل از رویترز، دکتر استفانی هنسن، دانشمند زیست‌شیمی و اقیانوس‌شناس، درباره تحقیقات جدید دانشمندان در منطقه گرگومیش می‌گوید: «درست مانند گیاهان باغچه، فیتوپلانکتون‌های اقیانوس نیز از جو زمین دی‌اکسید کربن جذب می‌کنند. تفاوت آنها با گیاهان باغچه این است که وقتی این فیتوپلانکتون‌ها غرق می‌شوند، در کف اقیانوس می‌مانند و چون تماسی با هوا ندارند تا مدت‌های مدید دی‌اکسیدکربن را در کف اقیانوس حبس می‌کنند. بدین ترتیب از مقدار دی‌اکسیدکربن جو کم می‌کنند».
منطقه گرگومیش اقیانوس به منطقه‌ای در عمق ۱۰۰ تا ۱۰۰۰ متری اقیانوس گفته می‌شود که تنها مقدار کمی از نور خورشید به آن نفود می‌کند. تحقیق درباره این منطقه از اقیانوس همیشه برای دانشمندان دشوار بوده است چراکه تجهیزات آنها معمولا به نوعی طراحی می‌شود که یا روی سطح آب شناور بمانند یا تا بستر اقیانوس پایین بروند.
به گفته هنسن، درک بهتر از فرآیند انتقال کربن در اقیانوس می‌تواند پیش‌بینی‌های دقیق‌تری از تغییرات آب‌وهوایی
برف دریایی از رسوب فیتوپلانکتون‌های مرده که به هم می‌چسبند تشکیل شده است. این فیتوپلانکتون‌ها پس از چسبیدن به هم سنگین می‌شوند و می‌توانند تا اعماق اقیانوس پایین بروند. از سوی دیگر جانداران کوچک هم گیاهان کوچک را می‌خورند و کربن را در قالب مدفوع پس می‌دهند. به دلیل اینکه مدفوع این جانداران کوچک بسیار سنگین است تا بستر اقیانوس پایین می‌رود و به این ترتیب مقدار زیادی کربن را با خود به اعماق اقیانوس می‌برند
فراهم کند.
پروفسور ریچارد ساندرز رهبر تیم یک گروه تحقیقاتی است که در حال آزمایش ابزاری برای جمع‌آوری نمونه‌هایی از این پلانکتون‌ها هستند. این دستگاه «پلاگرا» نام دارد.
ساندرز در این‌باره می‌گوید: «این دستگاه با هدف نمونه‌برداری از منطقه مهم و کلیدی اقیانوس که با نام منطقه گرگومیش می‌شناسیم ساخته شده است. در این منطقه تنها مقدار کمی نور نفوذ می‌کند. این دستگاه نمونه‌هایی از اعماق ۵۰ تا ۵۰۰ متری جمع‌آوری می‌کند. بیشتر فعالیت‌ها در همین عمق صورت می‌گیرد. خیلی چیزها در این منطقه غرق می‌شوند و ارگانیسم‌ها آنها را می‌خورند. ما می‌خواهیم بدانیم که آنها چه کار می‌کنند».
تله‌های رسوبی پلاگرا به دانشمندان کمک می‌کند که میزان کربن واردشده به اقیانوس را بررسی کنند. این اندازه‌گیری از طریق مطالعه ته‌نشین شدن رسوبات در یک بازه زمانی تعیین می‌شود. به پدیده پایین رفتن رسوبات به کف اقیانوس «برف دریایی» گفته می‌شود. این رسوبات شامل پلانکتون‌ها و گیاهان مرده و مدفوع پلانکتون‌هاست.
هنسن در این زمینه توضیح داد و گفت: «برف دریایی از رسوب فیتوپلانکتون‌های مرده که به هم می‌چسبند تشکیل شده است. این فیتوپلانکتون‌ها پس از چسبیدن به هم سنگین می‌شوند و می‌توانند تا اعماق اقیانوس پایین بروند. از سوی دیگر جانداران کوچک هم گیاهان کوچک را می‌خورند و کربن را در قالب مدفوع پس می‌دهند. به دلیل اینکه مدفوع این جانداران کوچک بسیار سنگین است تا بستر اقیانوس پایین می‌رود و به این ترتیب مقدار زیادی کربن را با خود به اعماق اقیانوس می‌برند».
به گفته هنسن، اکنون ۵۰ سال است که دانمشندان می‌دانند برف دریایی، فرآیندی برای خارج کردن کربن از جو زمین است. اما مدت زمان کمی است که فناوری‌های پیشرفته امکان محاسبه دقیق این فرآیند را فراهم کرده است.
این تیم تحقیقاتی قرار است دو ماموریت مجزا را در جنوب اقیانوس اطلس انجام دهد تا مشخص شود چرا در برخی نقاط برف دریایی بیشتر از سایر نقاط روی می‌دهد.
به گفته هنسن، نتایج این تحقیق همچنین می‌تواند منجر به طراحی مدل‌های آب و هوایی پیچیده‌تری شود که توانایی پیش‌بینی دقیق‌تری از تغییرات آب و هوایی زمین داشته باشند.
انتهای پیام/
