دبیر کمیسیون شورای مناطق سازمان علمی دانشجویی مهندسی برق کشور

به گزارش خبرنگار حوزه تشکل‌های دانشجویی گروه دانشگاه خبرگزاری آنا،‌ با توجه به اهمیت نقش دانشجویان در توسعه علمی کشور و عدم توجه کافی نهادهای متولی در پیشگیری از پرداخت سطحی به ترویج و توسعه علم در جایگاه حقیقی آن، خبرگزاری آنا را بر آن داشت تا در راستای سیاست ذاتی خود در سلسله گفتگوهایی پای صحبت دانشجویان و نخبگان بنشیند و با ارائه راهکارهایی به مسائل و چالش‌های انجمن‌های علمی در دانشگاه‌ها بپردازد.

در این گفتگو میزبان نازنین احمدی دبیر کمیسیون شورای مناطق سازمان علمی دانشجویی مهندسی برق کشور هستیم که در ادامه مشروح این گفتگو را می‌خوانید.

آنا: انجمن‌های علمی در رویدادهای بین‌المللی حضور فعال دارند آیا این چشم‌انداز برای‌ آنها وجود دارد که بخواهند با انجمن‌های علمی کشورهای دیگر پیوند بخورند و کار انجام دهند؟

نه. فکر نمی‌کنم چنین چشم‌اندازی وجود داشته باشد ولی یک‌سری کارها در حال انجام می‌شود. حداقل در مورد اتحادیه خودمان می‌توانم بگویم که دانشجویان در مسابقات ملی ربونیت و رباتیک خیلی تلاش کردند با دانشجویان دانشگاهی در چین ارتباط گرفتند و قرار شد آنها سال بعد گروهی را برای شرکت در مسابقات بین المللی که در ایران برگزار می‌شود، بفرستند. متاسفانه چشم اندازی در این زمینه وجود ندارد و به نظرم باید بیشتر روی این موضوع کار شود تا ارتباطات بیشتری صورت گیرد. 

در نقشه جامع علمی کشور درباره پیشرفت انجمن‌های علمی دانشجوی تدابیری اندیشیده شده است که میتوان به کمک آن به چشم‌انداز 1404 دست یافت. 

در مورد بندی که مطرح کردید منظور انجمن علمی تخصصی است. منظور انجمن علمی دانشجویی نیست که در دانشگاه شکل می‌گیرد. در انجمن‌های علمی تخصصی، افراد از هر جای کشور در صورت تمایل می‌توانند عضو شوند، حتی هزینه گرفته می‌شود برای عضویت به خاطر آن امکاناتی که به دانشجویان می‌دهند. البته تخفیف در بحث شرکت در کنفرانس‌ها، رویدادها و یک‌سری دوره‌های آموزشی هست و بالاخره یک تأمین بودجه‌ای برای کارهای‌شان دارند.

یعنی منظورش انجمن‌های علمی دانشگاهی نیست؟ چون آن مرجع، خودش یک مرجع دانشگاهی است.

حرف شما هم که درست باشد، دانشجو زیرمجموعه آن هم حساب می‌شود، هر دوتا را دارد. یعنی هم انجمن علمی تخصصی که شما می‌گویید که یک بودجه‌ای می‌دهند در بیرون دانشگاه، در کنار آن، قطعاً دانشجویان را هم مد نظر دارند، یعنی در سند نقشه در بحث‌های دانشگاهی برای‌شان مهم است. این ضعف شورای انقلاب فرهنگی را می‌رساند که نیامده این را اطلاع‌رسانی کند که دبیران اطلاع داشته باشند که در سند، این است.

- جزء انجمن علمی که حساب می‌شود. باید اطلاع‌رسانی می‌شد که اطلاع داشته باشیم که چنین نهادی وجود دارد که بخواهد حمایت کند. در واقع من اطلاعی نداشتم.

گفته شما هم درست است. بالاخره انجمن علمی‌های تخصصی هم در کشور هستند که واقعاً وظیفه‌شان این است که بحث سند نقشه را ویژه کار کنند.

- اتفاقاً فعالیت آنها بولد می‌شود.

دانشجو قشر مظلوم است.

اگر نکته‌ای هست بفرمایید که جمع‌بندی کنیم. چیز از فعالیت‌های انجمن علمی مهندسی جا افتاده که نگفته باشید؟

- مثال برقی می‌زنم. اگر دانشگاه یک منبع تأمین برق باشد و دانشجو آن جریان برقی باشد که به مصرف‌کننده که صنعت باشد، می‌رسد، انجمن علمی نهادی است که این بستر را آماده می‌کند تا آن جریان به آن صنعت برسد و اگر جایگاه انجمن علمی شناخته شده نباشد و آن کار هدایت دانشجوها را به آن صنعت انجام ندهد، الان هم شاهد این هستیم یک‌سری افرادی که هیچ‌گونه تخصصی روی عنوان شغلی که در آن قرار دارند، ندارند، روی آن میز نشسته‌اند، آن کار را انجام می‌دهند و ناگزیر دارند مسیر را اشتباه می‌روند. اما اگر انجمن‌های علمی واقعاً در کشور شناخته شده باشد و مثل همان کاری که دانشگاه‌های فنی و حرفه‌ای انجام دادند و حالا یک کارخانه، یک ارگان صنعتی که یک چالشی دارد بیاید در دانشگاه مطرح کند و دانشجویانی که واقعاً مستعد این هستند که بتوانند آن کار را به نحو احسن انجام هند، این ارتباط برقرار شود، چالش‌های‌شان به دانشگاه آمده و توسط دانشجو راه‌حل ارائه شده و مشکل‌شان برطرف شود، دیگر این مشکل را نداریم که دانشجو می‌گوید کار نیست، صنعت می‌گوید ما فرد لایقی را نمی‌شناسیم که به این صنعت آمده و بتواند کار را انجام دهد. به نظرم این کار انجمن علمی و به‌صورت جامع‌تر اتحادیه انجمن‌های علمی است که به عنوان نماینده از طرف تمامی دبیران انجمن‌های علمی سراسر کشور، یک سری کارها را انجام دهد، یک‌سری ارتباط را برقرار می‌کند، یک‌سری تسهیلات را برای دانشجویان فراهم می‌کند و حداقل این است که نقش اتحادیه باید پررنگ‌تر شود. باید شناخته شده باشد. مثلاً بچه‌های اتحادیه می‌روند یک جا بخواهند حمایت مالی بگیرند یا صحبت کنند.

اصلاً شأن دانشجو این نیست که دنبال اسپانسر باشد. اگر یک مجموعه کنارش باشد که کارش این باشد.

- دقیقاً! بعد رویدادی که به اسم دانشگاه تمام می‌شود، یعنی به اسم آن دانشجویان که این همه زحمت کشیده‌اند.

مثلاً قرار است درصد بگیرند که اسپانسر بیاورند؟!

- (خنده). ولی حالا نه در بحث اسپانسرینگ، ما مثلاً برای بچه‌های اتحادیه خودمان رفتیم یک‌سری تخفیف برای یک‌سری دوره‌های مشخص بگیریم، تعهدنامه‌های مختلف با ارگان‌های گوناگون نوشتیم، اصلاً اتحادیه انجمن‌های علمی را نمی‌شناختند و نمی‌دانستند کارش چه است. باید می‌رفتیم آنجا پرزنت می‌کردیم که از کجا آمده‌ایم، کارمان چیست، زیر نظر کدام نهاد هستیم، حالا می‌خواهیم این کار را انجام دهیم، این منافع را برای شما دارد، این منافع را برای دانشجوها دارد، حالا بیایید این تعهدنامه همکاری را بنویسیم!

از طرح پایش دانشگاه آزاد چیزی شنیده‌اید؟

- نه.

دانشگاه آزاد طرحی تحت عنوان پژوهش‌های اثرگذار یک‌پارچه شبکه‌ای که خلاصه‌اش می‌شود «پایش». در این طرح تمام پایان‌نامه‌های دانشجویی را به سمت کاربردی شدن، از ابتدای مهر ماه که گذشت، می‌برند و همه چالش‌ها را درآوردند، 72 مجلدات نظام موضوعات در سراسر کشور دارد که به صورت منطقه‌ای چالش هر منطقه را بررسی کرده‌اند، با توجه به موقعیت بومی و جغرافیایی، مثلاً تبریز در بحث چرم، دانشگاه تهران جنوب در بحث انرژی و برق، دانشگاه تهران شمال در بحث توسعه دریا و پدافند غیرعامل، بعد همه اینها را آورده‌اند در همان ارتباطی که با نهاد و ارگان و صنعت می‌گوییم، تطبیق داده‌اند. مثلاً طرح پایش تهران شمال که پدافند غیرعامل است را با سازمان پدافند غیرعامل کشور صحبت کردند، چالش‌های آنها را دارند احصا می‌کنند، طبق همان‌ها موضوع پایان‌نامه تعریف می‌شود

- عین کاری که در کشورهای دیگر انجام می‌شود، تازه ایران یادش افتاده که باید این ارتباطات وجود داشته باشد.

در دانشگاه آزاد از حدود یک سال و نیم پیش که دکتر طهرانچی آمد و شاید بیشتر، استارت خورده ولی اجرایی شدنش از مهر ماه امسال بوده. یعنی دارند این پژوهش‌های دانشجویی را به سمتی می‌برند که دیگر از کپی‌کاری، شاید در این هم این اتفاقات بیفتد ولی به این سمت می‌رود که مسئله‌ای به دانشجو بدهند و آن مسئله را حل کند.

- خیلی عالی است. در دانشگاه‌های دولتی که این اتفاقات نمی‌افتد. واقعاً طرح جالبی است. دقیقاً این چیزها را که امتیازگذاری باشد، در مورد پایان‌نامه خودم می‌خواستیم بودجه‌ای را از ریاست جمهوری بگیریم برای انجمن پارازل، این بندها را داشت که در این حوزه‌ها یک چالشی را حل کند و آن امتیازات بود که قبول می‌کردند از این طرح حمایت کنند یا نه. یعنی فقط در این حد. در دانشگاه خیلی به آن صورت نیست که به یک استاد بگویند این چالش‌ها وجود دارد و شما کار ارزشمندی انجام می‌دهید اگر بیایید این چالش‌ها را حل کنید و یک پایان‌نامه‌ای را تعریف کنید که در راستای حل این مشکل باشد. اصلاً وجود ندارد. یعنی یک استادی روی یک موضوعی کار کرده، تا آخر عمرش در آن دانشگاه فقط روی همان موضوع کار می‌کند که سایتیشن بخورد به مقالات قبلی و اچ‌ایندکسش برود بالا و اینکه اصلاً دانشجویی بیاید بگوید من می‌خواهم روی فلان موضوع کار کنم، اصلاً استاد قبول نمی‌کند! می‌گوید ما روی این موضوعات کار می‌کنیم، همین است که هست!

انتهای پیام/4040