دکتر ابوالقاسم فاتحی*
ردپای تقی‌زاده‌ها در القائات جنگ
استاد دانشگاه علامه طباطبایی معتقد است پشت پرده القای جنگ با آمریکا ردپایی از امثال تقی‌زاده‌های غرب‌زده وجود دارد.
گروه دانشگاه خبرگزاری آنا، البته در دنیای احتمالات یک احتمال هم وقوع جنگ است؛ اما در دنیای واقعی سیاست، برای رهبران و سیاستمداران همیشه این واقع‌گرایی وجود دارد که در کنار احتمالات، واقعیات را هم می‌بینند.
امروزه افراد زیادی از سیاستمداران و مسئولان در آمریکا، روسیه، ایران، اروپا و منطقه به‌صراحت حداقل در شرایط فعلی امکان و احتمال جنگ را تقریباً صفر می‌دانند؛ حالا این سؤال اساسی و مهم پیش می‌آید که چرا برخی در داخل و خارج اصرار دارند که یک احتمال ضعیف را قوی و یک امکان دور را نزدیک نشان دهند؟
جالب است که معمولاً بعد از تلقین جنگ و اینکه جنگ نزدیک است و ارائه این تحلیل نه‌چندان واقعی پای مشکلات اقتصادی و اجتماعی موجود را پیش می‌کشند، بدون اینکه بگویند ریشه بسیاری از مشکلات موجود مستقیم و غیرمستقیم به آمریکا یا به وابستگان فکری و برنامه‌ای آمریکا برمی‌گردد.
نه‌فقط مشکلات ایران در این چهل سال که مشکلات ایران و جهان در 150 سال گذشته به سیاست‌های یک‌سونگرانه، خودخواهانه، تجاوزکارانه، جنگ‌طلبانه و استکباری آمریکا برمی‌گردد؛ این شعار نیست بلکه حقیقت و واقعیتی است که همه آزادگان جهان گفته‌اند و اکنون نیز می‌گویند. البته سهم بی‌مدیریتی و ناشایسته‌سالاری‌های ما هم محفوظ؛ اما ریشه عمده مشکلات آمریکا بوده و الان هم هست.
آیا این همه القا و تلقین و این که سایه جنگ بزرگ و بزرگ می‌شود تا واقعی جلوه داده شود دور از عقل سلیم و واقع‌بینی سیاسی نیست؟ و آیا این ظن و گمان را تقویت نمی‌کند که پشت این کاسه نیم‌کاسه‌ای وجود دارد؟ البته نمونه‌های تاریخی هم کم نیست. برخی‌ها در تلاش وافر هستند و سعی بلیغ دارند؛ گویی که می‌خواهند این انگاره را در ضمیر ناخودآگاه جامعه جابیندازند که برای دوری و رهایی از این جنگ که به‌زعم آقایان اولاً قریب‌الوقوع است ثانیاً طرف ما خود آمریکا است و ثالثاً حتماً او پیروز و ما شکست خواهیم خورد تا دیر نشده سند تحقیر و ذلت خود را با دست خودمان پیشاپیش امضا کنیم و مقهور جنگ فرضی و دست‌ساخته سیا و پنتاگون شویم.
جالب‌تر آنکه ناشیانه یادشان می‌رود که دم خروس را مخفی کنند و فوری راه نجات و خروج از بن‌بست را هم عالمانه و روشنفکران البته از نوع تقی‌زاده‌اش نشان می‌دهند و آن راه و رسم تسلیم شدن است؛ آن‌هم نه بی‌قیدوشرط بلکه با قید و شرط دوازده‌گانه ترامپ و پمپئو راه را هم نشان می‌دهند؛ تو گویی ملت ایران را نمی‌شناسند و مهم‌تر از آن سنت‌های پرقدرت الهی در فرعون‌کشی و صدام‌کشی را از یاد برده‌اند.
فوری راه چاره را پناه بردن به کدخدا و تسلیم شرایط دوازده‌گانه معرفی می‌کنند، یعنی از ترس اعدام، خودکشی کنیم. البته همان‌گونه که بارها گفته‌شده، نه رهبری و نه مردم و فرماندهان نیروهای مسلح و نه هیچ‌یک از دولتی‌ها و مجلسی‌ها و هیچ‌یک از روشنفکران به دنبال جنگ و جنگ افروزی نیستند.
دفاع امر دیگری است؛ توجه به قدرت بازدارندگی امر معقول دیگری است. با این اوصاف مثل‌اینکه یک عده‌ای کار دیگری به‌جز اینکه بگویند، بنویسند و پست کنند که جنگ می‌شود؛ جنگ می‌شود و مردم را وحشت‌زده کنند تا زمینه‌های اجتماعی و روانی و سیاسی لازم را برای امتیازدهی بیشتر به آمریکا باز کنند کار دیگری ندارند.
در تاریخ دور و نزدیک ما چه صدر اسلام و چه معاصر نمونه‌های زیادی وجود دارد؛ یک نمونه تاریخی آن در زمان امام علی و جنگ صفین ماجرای حیله عمروعاص و حکمیت و خوارج نهروان است؛ نمونه در دسترس آن ماجرای برجام نیندیشیده شده و باعجله و شیفتگی خاص انجام‌شده و از باغ نکاشته، انتظار سیب و گلابی داشتن است و دوباره سریال تکرار می‌شود؛ یعنی دوباره بخواهند از جیب مردم و با هزینه مردم خرج کنند و بعد که با سیاست‌های شکست‌خورده و نتایج افتضاح روبه‌رو شدند با کمال پررویی و طلبکارانه فاکتورهای شکست خود را به نام رهبری صادر کرده و یا نظام و انقلاب را متهم به بی‌سوادی کنند.
آیا به‌راستی الآن که شب‌های قدر است وقت آن نرسیده که کمی آهسته‌تر برویم و بیشتر فکر کنیم تا قدر خود را، قدر انقلاب اسلامی را، قدر آقایی خود را و قدر و وزن واقعی امروزه آمریکا را بهتر بشناسیم.؟
* عضو هیئت‌علمی جامعه‌شناسی دانشگاه علامه طباطبایی
انتهای پیام/ن
انتهای پیام/
