توافق هسته‌ای، عاملی برای گسترش صلح و شکست نومحافظه‌کاران
دستیابی موفقیت‌آمیز به توافق هسته‌ای هفته گذشته میان ایران و گروه 1+5 یکی از دو موفقیت عمده دوران ملال‌انگیز ریاست جمهوری باراک اوباماست، موفقیتی که در کنار برقراری روابط مجدد با کوبا نشانه این است که دیپلماسی می‌تواند منجر به صلح و تغییرات مثبت شود.
به گزارش گروه بین‌الملل خبرگزاری آنا به نقل از پایگاه خبری آنتی‌وار، این مسئله همچنین نشان می‌دهد که در برخی موارد اتخاذ مواضع اصولی به عنوان یک رئیس‌جمهوری می‌تواند با مخالفت قاطع گروه‌های مختلف نیز مقابله کند.
توافق هسته‌ای موجب شده است شانس حمله نظامی علیه ایران به شدت کاهش یابد که این خود یک پیشرفت بزرگ است. با وجود این مداخله‌جویان به آسانی دست نخواهند کشید. آنان همین الان هم در حال ساماندهی رسانه‌ها و لابی کردن برای جلوگیری از تصویب توافق در کنگره هستند. اما احتمال کمی وجود دارد که آنان بتوانند رای مورد نیاز کافی برای رد توافق را به دست آورند. با وجود این در صورتی که نومحافظه‌کاران بتوانند آمریکا را به خروج از توافق مجبور کنند، باز هم تفاوتی نمی‌کند زیرا متحدان آمریکا که اکنون با چشم‌انداز سودمندی روابط تجاری با ایران مواجه شده‌اند، هرگز راضی به بازگشت به دوران قبل نخواهند شد و هیچ یک از آنان از حمله نظامی به ایران که یک شریک تجاری مهم است و درباره بازرسی از تاسیسات هسته‌ای خود به طور منطقی عمل کرده است، حمایت نخواهند کرد.
چیزی که درباره این توافق بسیار مهم است این نیست که مقامات دولت آمریکا به توافق با ایران دست یافته‌اند بلکه نکته مهم این است که با لغو تحریم‌ها که یک اقدام خصمانه است، فرصت تجارت با ایران فراهم خواهد شد. روابط دولت با دولت مهم است، اما دیپلماسی واقعی از دل روابط افراد یک کشور با افراد کشور دیگر به دست می‌آید، مسائلی چون گردشگری، سرمایه‌گذاری تجاری و تبادل دانشجو در این امر نقشی اساسی دارد.
سفر ریک استیوز به ایران در سال 2009 از نظر تلاش برای اثبات دروغ بودن تحلیل‌های رسانه‌های آمریکایی درباره این کشور، بسیار مهم بود. وی پس از این سفر تصریح کرد که مسافرت و روابط مردمی میان دو کشور می‌تواند به شکست جنگ‌طلبان بیانجامد.
سیاست غیرعقلانی آمریکا در قبال ایران نمونه بارزی از چیزی است که مداخله‌جویان به ما داده‌اند؛ 60 سال تنش نابجا و غیرضروری و ترسی بدون هیچ دلیل منطقی. این مسئله باعث سردرگمی بسیاری شده است. اگر مردم آمریکا حقیقت را می‌دانستند، شاید قویا از تغییر سیاست در قبال ایران حمایت می‌کردند.
فراموش نکنیم که بحران روابط دو کشور نه از 31 سال پیش و پس از تصویب قانون تحریم ایران و نه از 35 سال پیش و از زمان سقوط حکومت مورد حمایت آمریکا در ایران یعنی شاه آغاز نشد بلکه این مسئله از زمان کودتای آمریکا علیه دولت دموکراتیک مصدق و به صدر نشاندن یک دیکتاتور ظالم در ایران آغاز شد. روابط ما با ایران بیش از شش دهه است که به این دلیل با بحران مواجه شده است.
در دوران جنگ سرد نیاز به یک دشمن جدید برای اینکه گسترش سرمایه‌گذاری نظامی توسط آمریکا توجیه‌پذیر باشد، احساس و بنابراین تصمیم گرفته شد که ایران به عنوان جدیدترین تهدید علیه آمریکا معرفی شود. از آن زمان بود که تحریم‌ها علیه ایران آغاز شد. اما ما می‌دانیم که ارزیابی‌های سازمان سیا درباره برنامه هسته‌ای ایران در سال 2007 نشان داد تمامی داستان‌ها درباره تلاش ایران برای تولید بمب اتم دروغ بوده است. با وجود این هنوز هم این دروغ‌ها تکرار می‌شود.
باعث تاسف است که ایران مجبور شد از بخشی از حق خود درباره انرژی هسته‌ای دست بردارد، این در حالی است که این کشور هرگز ان‌پی‌تی را نقض نکرده است. اما اگر نتیجه خالص این مسئله لغو تحریم‌ها باشد، دست‌کم در درخواست مکرر نومحافظه‌کاران برای حمله کاهش ایجاد خواهد شد. این مسئله باعث خوشحالی است. صلح و موفقیت از دل روابط دوستانه و تجاری به دست می‌آید، به ویژه زمانی که حکومت‌ها از مسیر اصلی خود خارج می‌شوند.
انتهای پیام/
