منبع تغذیه سایبورگ‌های نسل آینده چه خواهد بود؟
محققان با الهام از مارماهی موفق به توسعه باتری‌های انعطاف‌پذیر و زیست‌تخریب‌پذیری شدند که منبع انرژی مناسبی برای سایبورگ‌هاست.
به گزارش گروه علم و فناوری آنا به نقل از DailyMail، نتایج تحقیقات جدید نشان می‌دهد که بسته‌های ژلی، الهام گرفته شده از مارماهی‌های برقی، می‌تواند منبع تغذیه نسل آینده ربات‌ها باشد. متخصصان با استفاده از فرآیند شیمیایی خاصی، باتری‌های زیستی جدیدی ساخته‌اند؛ فرآیند شیمیایی که ماهی‌ها برای گیج‌کردن شکار و مقابله در برابر شکارچی از آن استفاده می‌کنند.
این امر می‌تواند منجر به توسعه منابع انرژی انعطاف‌پذیر، زیست‌تخریب‌پذیر و قابل حمل شود که کاربردهای زیادی، از سایبورگ‌ها گرفته تا گجت‌های قابل حمل دارد. این اکتشاف توسط گروهی از دانشمندان بین‌المللی صورت گرفته است.
مارماهی برقی می‌تواند جریان الکتریکی 100 واتی از خود تولید کند و این کار را بدون نیاز به باتری می‌کند. درعوض مارماهی متکی بر هزاران سلول تخصصی به نام « الکتروسیت» است که توانایی ذخیره‌سازی بالایی دارد و می‌تواند جریان الکتریکی بزرگی را تخلیه کند.
سیستم لوله‌ای مبتنی بر هیدروژل که برخی از ویژگی‌های مارماهی را تقلید می‌کند
متخصصان یک سیستم لوله‌ای میتنی بر هیدروژل ساخته‌اند که برخی از ویژگی‌های الکتروسیت را تقلید می‌کند. سپس محققان یک ساختار تاشوی اوریگامی مانند طراحی کردند تا میزان تخلیه جریان الکتریسته را کنترل کند.
در نتیجه منبع انرژی ساخته شد که ولتاژی مانند مارماهی برقی تولید می‌کند و اگر داخل بدن شخصی قرار بگیرد، توسط سیستم ایمنی پس زده نمی‌شود.
زیست‌تخریب‌پذیری این باتری‌ها باعث می‌شود که گزینه مناسبی برای سایبورگ‌ها، ترکیبی از بافت زنده و بخش‌های مکانیکی، باشند.
به گفته محققان، پیشرفت در جهت ترکیب تکنولوژی و ارگانیسم‌های زنده نیازمند منابع انرژی برقی است که از نظر مکانیکی انعطاف‌پذیر و زیست‌تخریب‌پذیر باشد و بتواند انرژی شیمیایی قابل‌دسترس را درون سیستم زیستی ذخیره کند. باتری‌های فعلی مناسب این معیارها نیستند.
ساختار تاشوی اوریگامی مانند که رهاسازی جریان الکتریکی را کنترل می‌کند
حالا دانشمندان با الهام از مارماهی برقی، منبع انرژی طراحی کرده‌اند که برخلاف باتری‌های فعلی، نرم، قابل حمل و زیست‌تخریب‌پذیر هستند. این ویژگی‌ها باعث می‌شود که بتوان از این باتری‌ها برای قدرت‌رسانی به ارگان‌های مصنوعی الکتریکی قابل ایمپلنت، مانند قدم‌شمار، سنسورهای قابل کاشت یا دستگاه‌های پروتزی، در سیستم‌های زنده و غیرزنده استفاده کرد.
مترجم: هانا حیدری
انتهای پیام/
