بررسی وضعیت خوابگاه‌های دانشجویی کشور
خوابگاه‌هایی که جای زندگی نیست
آن‌هایی که برای ادامه تحصیل از یک شهر به شهر دیگر می روند، وقتی تب و تاب هیجان قبول شدن در کنکور از سرشان افتاد، متوجه می‌شوند که باید دنبال سرپناه باشند، سرپناهی که بسیاری از مواقع ممکن است هزینه‌اش انصراف از ادامه تحصیل برای عده‌ای باشد.
به گزارش خبرنگار گروه دانشگاه خبرگزاری آنا، در کل کشور 1632 خوابگاه وجود دارد که علاوه بر کمبود مکان کافی برای همه، دانشجویان باید برای زندگی در آنها مسائلی چون کنار آمدن با اخلاق و خصوصیت‌ها و فرهنگ‌های مختلف را نیز در نظر داشته باشند.
مهسا که دانشجوی مهندسی مکانیک دانشگاه تهران است و از شهرکرد به تهران آمده، می‌گوید: گاهی وقت‌ها فکر می کنم زندگی در خوابگاه با زندان فرق چندانی ندارد، اینکه سر ساعت مشخصی خاموشی زده می‌شود و اینکه با زدن خاموشی زندگی در خوابگاه‌ها هم عوض می‌شود. زمان خاموشی بر اساس شرایط هم اتاقی معین می شود با این حال این خاموشی برای خیلی از دانشجویان به معنای خواب نیست. تازه ابتدای زندگی پنهانی بخشی از دانشجویان است.
به دنبال خوابگاه
اما سختی زندگی در خوابگاه فقط به روابط و قوانین دست و پاگیرش ختم نمی شود، «یک وقت هایی حتی برای پیدا کردن یک متر جا در خوابگاه باید به هزاران در بسته بزنی و نتیجه‌ای هم نگیری.» این حرف دل برخی از دانشجویانی است که با خوشبینی گرفتن خوابگاه به دانشگاه‌های مختلف می‌روند و تازه می‌فهمند که از خوابگاه خبری نیست و دانشگاه تعهدی نسبت به خوابگاه دانشجویی ندارد. خیلی از دانشجویان هستند که در ترم‌های قبل خوابگاه داشتند ولی در ترم‌های پایانی یا اولیه نتوانستند از هفت خوان رسیدن به خوابگاه رد شوند. بنابراین قید خوابگاه دولتی را می‌زنند و به پانسیون‌های خصوصی پناه می‌برند.
طبق آمار صندوق رفاه دانشجویان، 255 هزار دانشجو در 1632 ساختمان خوابگاهی ساکن هستند؛ خوابگاه‌های ملکی متعلق به وزارت علوم، خوابگاه‌های استیجاری و خوابگاه‌های خودگردان. بر اساس همین آمارها حدود 110 هزار دانشجو، متقاضی اسکان در خوابگاه‌ها هستند.
خوابگاه به دانشجویان ترم اولی داده نمی‌شود
سینا که دانشجوی ترم آخر فیزیک است می‌گوید بدترین دوران زندگی اش، وقتی بوده که در خوابگاه زندگی می‌کرده است. دانشجویان تازه وارد در همان ترم اول می‌فهمند برخی دانشگاه‌ها مسئولیتی در قبال دادن خوابگاه به دانشجویان ورودی جدید ندارند و حداقل باید یک ترم در بیرون از دانشگاه باشند. برخی از دوستانم هم در دانشگاه‌هایی درس می‌خوانند که فقط یک ترم حق حضور در خوابگاه‌های داخلی و تحت نظارت دانشگاه را دارند و بعد از آن باید در بیرون از دانشگاه به دنبال سرپناه باشند.
از یک سو پیدا کردن خوابگاه دغدغه دانشجوهاست و از سوی دیگر وقتی خوابگاه را پیدا می‌کنند تازه باید به فکر اختلاف‌های فکری و فرهنگی باشند که با دیگر دانشجویان پیدا می‌کنند. مثلاً هر کدام از ساکنان خوابگاه عادت دارند زمان خاصی بخوابند. یکی دوست دارد، کتاب بخواند دیگری می‌خواهد با تلفن حرف بزند. یکی از هم‌اتاقی‌ها می‌خواهد موزیک گوش دهد. یک نفر می‌خواهد صبح زود به حمام برود و دیگری همان موقع می‌خواهد لباس اتو بزند. کنار آمدن با این شرایط بسیار سخت است. بعضی وقت‌ها هم افراد در خوابگاه آنقدر دچار تنش و کشمکش می‌شوند که شرایط خوابگاه را ناآرام می‌کنند. خیلی از دانشجویانی که در خوابگاه زندگی می‌کنند هنوز نتوانستند این شرایط را درک کنند. خیلی‌ها هم هستند که با توجه به این مشکلات سعی می‌کنند برای خود خانه اجاره کنند.
تسهیلات رفاهی در خوابگاه‌ها حداقلی است
حسین، دانشجوی علوم اجتماعی در این باره می‌گوید: خوابگاه تنها جای خواب دانشجو نیست و باید تسهیلات رفاهی داشته باشد. نبود اماکن ورزشی، فضای سبز و همچنین نبود سالن مطالعه که گاهی دانشجویان ساعت‌ها به انتظار جای خالی می‌نشینند و این انتظار اغلب دانشجویان را عصبی می‌کند به‌طوری‌که برخی از دانشجویان بر سر جای مطالعه با یکدیگر درگیر می‌شوند، جای تأسف دارد. ساختمان‌ها هم آنقدر فرسوده است که برخی وقت‌ها از گوشه و کنار همین خوابگاه‌ها خاکی فرو می‌ریزد با این حال در همین ساختمان فرسوده هم باید شانس بیاوری تا بتوانی برای خودت کنجی را گیر بیاوری.
علی در این باره معتقد است: با وجود شهریه‌های گران برای اتاق‌های خوابگاه، مشکلات بهداشتی و نظافتی، قطعی آب و برق و نبود سیستم تهویه بیداد می‌کند، مسئولان خوابگاه‌ها هم اصلاً به فکر این موضوعات نیستند. بی‌توجهی به استانداردهای بهداشتی مانند نظافت و بهداشت آشپزخانه‌ها و سرویس‌های بهداشتی منجر به بیماری‌های مختلفی می‌شود. متأسفانه همیشه آشپزخانه و سرویس‌های بهداشتی خوابگاه‌ها کثیف و شلوغ است.
هادی هم که دانشجوی ترم 4 مهندسی صنایع دانشگاه امیرکبیر است می گوید: من در خوابگاهی زندگی می‌کنم که واقعا وضعیت بدی دارد، از زندان هم بدتر است، در زندان حداقل سکوتی برای استراحت وجود دارد، اما خوابیدن در این خوابگاه شبیه خوابیدن در گوشه خیابان است. درس خواندن و تمرکز را کاملا بی خیال شده‌ام و اگر تا پایان دوران تحصیلی‌ام جان سالم به در ببرم شاکر خواهم بود.
مهم‌ترین مشکل خوابگاه‌های دانشجویی بخصوص در دانشگاه‌های بزرگ و قدیمی کشور مانند دانشگاه‌های تهران، شهید بهشتی، صنعتی شریف، خواجه نصرالدین طوسی، صنعتی امیرکبیر و... قدمت بالای ساختمان‌هاست که عمر بسیاری از آنها حدود 30 سال است و این مسأله موجب شده تا دانشجویان ساکن در خوابگاه‌ها با مشکلات زیادی مواجه باشند و گاهی نیز خبرهایی از بروز حوادث در آنها اعلام می‌شود.
انتهای پیام/
