آغاز نوسازی صنعت هوانوردی بعد از ۴۱ سال
خداحافظی با تابوت‌های پرنده «ایران ۱۴۰»
ساعت ۹ و ۱۷ دقیقه صبح ۱۹ مرداد ۹۳، معلمِ خلبان علی ایزدپناهی، باند فرودگاه مهرآباد را به مقصد طبس ترک کرد اما زودتر از آنکه فکر می‌کرد به مقصد رسید؛ دیار باقی. پروازی که کمتر از نیم ساعت طول کشید و کسی چه می‌داند در این مدت بر کاپیتانِ کارکشته و ۴۷ سرنشین هواپیما چه گذشت.
به گزارش گروه اقتصادی آنا از پایگاه خبری وزارت راه و شهرسازی، وقتی کاپیتان ایزدپناهی با هشت هزار ساعت پرواز بدون سانحه، متوجه نقص فنی موتور سمت راست هواپیمای «ایران ۱۴۰» شد، چهار دهه تجربه خلبانی‌اش را در چشم بر هم زدنی مرور کرد و دانست که یک راه بیشتر ندارد؛ جایی را برای سقوط انتخاب کند که کمترین تلفات ممکن را در پی داشته باشد.
خلبان که از قهرمانان روزهای جنگ بود چهار دقیقه بعد از پرواز فهمید یک جای کار می‌لنگد و درخواست فرود اضطراری کرد. مسافران ۲۷ دقیقه فرصت داشتند که برای آخرین‌بار تهران را از پنجره‌ی آن تابوت پرنده تماشا کنند. دست آخر خلبان دستور برج مراقبت را اجرا نکرد و مسیر خلاف آن را پیش گرفت، تا بختکِ «آنتونوف» روی ساختمان‌های مسکونی ننشیند.
بر اساس این گزارش، دماغه هواپیمای ایرانی – اوکراینی، نزدیک فرودگاه در خیابان «شیشه مینا» زمین را لمس می‌کند. سوخت ذخیره شده در بال‌های هواپیما مشتعل می‌شود. بیش از ۱۰۰ آتش‌نشان، نیروهای اورژانس، پلیس و برخی مقامات راهی محل حادثه می‌شوند که ۳۸ سرنشین در شعله‌های آتش جان می‌دهند و ۱۰ نفر دیگر با سوختگی شدید راهی بیمارستان می‌شوند؛ با مرگ یکی از مصدومان شمار کشته‌های سانحه به ۳۹ نفر می‌رسد و کمتر از چهار ساعت بعد، حریق بطور کامل اطفا و لاشه‌ی هواپیما کنار زده می‌شود و جعبه‌سیاه هواپیما پیدا می‌شود. ختم ماجرا.
طبق معمول پس از هر فاجعه‌ای، سیل دستورها و اظهارنظرهای وزیر و وکیل و مدیر روان می‌شود اما مهمترین دستور را رئیس جمهوری صادر می‌کند؛ «ادامه پرواز این نوع هواپیما ممنوع». روحانی یک هفته بعد در دستوری جداگانه پروازهای مسافری هواپیمای «آنتونوف ۷۴» را نیز ممنوع و هم‌خانواده‌ی «ایران ۱۴۰» را هم از چرخه پرواز خارج می‌کند.
گرچه هواپیما تولید مشترک ایران و اوکراین بود اما برخی مسئولان که وقت گرفتن عکس یادگاری دم از تولید ملی و خودکفایی در صنعت هوایی می‌زدند، برای فرار از مسئولیت آن را «آنتونوف» اوکراینی معرفی کردند.
حامد سعیدی عضو هیات مدیره اتحادیه صنایع هوافضای ایران پس از این حادثه، چند نکته را یادآوری کرد: موتور این هواپیما موتور هلیکوپتر است که باعث می‌شود توان کافی برای پرواز نداشته باشد. هواپیما برای وضعیت آب و هوای سرد اوکراین طراحی شده و تاب تحمل هوای گرم تهران را ندارد ضمن آنکه هواپیمای یادشده برای ۳۰ مسافر طراحی شده بود اما سازندگان تعداد صندلی‌ها را به ۵۰ عدد افزایش دادند؛ جمیع این عوامل باعث شده که این هواپیما به یک تابوت پرنده تبدیل شود.
انتهای پیام/
