انتخاباتی غیرقابل پیش‌بینی برای رسیدن به خانه شماره 10

به گزارش خبرنگار گروه بین‌الملل خبرگزاری آنا به نقل از روزنامه نیویورک‌تایمز، افرادی که اوضاع انگلیس را به‌دقت بررسی می‌کنند، انتخابات سراسری روز 7 می (17 اردیبهشت) برایشان بسیار مهم است. اگر دیوید کامرون، نخست‌وزیر وابسته به محافظه‌کاران بتواند در مقام خود باقی بماند، این کشور شاهد برگزاری همه‌پرسی خروج انگلیس از اتحادیه اروپا تا اواخر سال 2017 خواهد بود.

در سوی دیگر، اگر اد میلیبند، رهبر حزب کارگر پیروز این انتخابات شود احتمالاً برای تشکیل دولت ائتلافی به سمت حزب ملی اسکاتلند می‌رود که به دنبال چندپاره کردن انگلستان است. میلیبند قول داده تسلیم خواسته‌های نیکولا استروژن (رهبر حزب ملی اسکاتلند) نمی‌شود، اما او فردی است که برای رسیدن به خانه شماره 10 داونینگ استریت ممکن است تعهداتش را زیر پا بگذارد.

با این اوضاع، دو گزینه پیش رو است: انگلستان خارج از اروپا و یا انگلستان چندتکه. البته این موضوع چندان ساده نیست. کامرون می‌تواند با گرفتن قدرت و اختیارات بیشتر از بروکسل، کشورش را در این اتحادیه نگه دارد. میلیبند هم ممکن است بتواند به‌گونه‌ای از حزب ملی اسکاتلند استفاده کند که اسیر خواسته‌های اعضای آن نشود. درواقع این گزینه‌های نامناسب، انگلیس را در شرایط سختی قرار داده است. کامرون توانسته تا حدودی به احیای اقتصادی انگلیس کمک کند. بیکاری به پایین‌ترین میزان خود طی سال‌های گذشته رسیده است. جوانان بیکار فرانسوی و اسپانیایی برای یافتن کار عازم انگلیس می‌شوند. البته این احیای اقتصادی به معنای بهبود کامل اوضاع نیست. نابرابری درآمدها همچنان در حال افزایش است. این پیشرفت و افزایش که تنها محدود به خود لندن بوده است، باعث شده دیگر بخش‌های کشور در سطح پایین‌تری باشند و به نمادی از دودستگی تبدیل شوند.

حوزه‌های رأی‌گیری این انتخابات، عصر روز پنجشنبه بسته خواهد شد. به نظر می‌رسد مثل سال 2010 باید منتظر یک پارلمان معلق بود که هیچ‌کدام از احزاب حاضر نتوانستند اکثریت 650 کرسی مجلس عوام را به خود اختصاص دهند. سیاست‌های انگلیس در حال تبدیل‌شدن به نوع اسرائیلی است. الگویی که در آن رأی دادن مردم درواقع یک ابزار ساده برای ایجاد ائتلاف میان احزاب مختلف است. بیشتر نظرسنجی‌ها می‌گوید محافظه‌کاران می‌توانند با برتری اندکی حدود 35 درصد آرا و به‌عبارت‌دیگر حدود 275 کرسی را از آن خود کنند. در این میان نظرسنجی‌ها از کسب 34 درصد آرا و یا حدود 267 کرسی توسط حزب کارگر حکایت دارد.

به نظر می‌رسد مشخصه مهم این انتخابات جهش حزب ملی اسکاتلند باشد و بتواند 6 کرسی فعلی خود در مجلس عوام را به 50 کرسی برساند. با توجه به اینکه احتمال ائتلاف این حزب با حزب کارگر در مقایسه با محافظه‌کاران بیشتر است، درنتیجه میلیبند شانس بیشتری نسبت به کامرون برای تشکیل دولت دارد. حزب راست افراطی «استقلال انگلیس» که تأثیرگذاری‌اش روی سیاست‌های کامرون کاملاً مشخص بوده، بعید است بتواند بیش از چهار یا پنج کرسی به دست آورد. لیبرال دموکرات‌ها که از سال 2010 حزب ائتلافی محافظه‌کاران در دولت بوده‌اند، احتمالاً در این انتخابات در مقایسه با پنج سال پیش کرسی‌های کمتری به دست می‌آورند.

با این‌حال، همه به دنبال این هستند که بفهمند کامرون دقیقاً به چه چیزی اعتقاد دارد. ریسک او با مسئله ماندن یا رفتن از اتحادیه اروپا می‌تواند به مساله‌ای نابخشودنی تبدیل شود. تا این لحظه هنوز مشخص نیست او چه درخواست‌هایی از اتحادیه اروپا دارد و یا اینکه چرا قول به برگزاری چنین همه‌پرسی داده است. با این کار، او آینده انگلیس را به خطر انداخته است.

در طرف مقابل میلیبند است که به هیچ وجه قصد برگزاری چنین همه‌پرسی را ندارد. کار اولیه و مهم او این است که پس از پرداخت هزینه‌های سالانه، به بسیاری از ساکنان ثروتمند انگلیس اجازه دهد از پرداخت مالیات از درآمدهای بین‌المللی خود معاف شوند. با این کار او قصد دارد نشان دهد برای ایجاد تعادل در جامعه انگلیس باید دست به چنین اقداماتی زد. او شدیداً به انتقاد از این ایده پرداخته است که می‌گوید هر اقدامی در انگلیس در جهت منافع ثروتمندان است. این موضوع در تضاد با فرهنگی است که در میان اکثریت جامعه انگلستان مشاهده می‌شود.