مروری بر ظرفیت‌های گردشگری شوش و شوشتر: از سازه‌های آبی تا عبادتگاه‌ و قصر زمستانی هخامنشیان + تصاویر

به گزارش خبرنگار فرهنگی آنا، با توجه به ویژگی‌های آب و هوایی که استان خوزستان دارد، این منطقه از کشور با آب و هوای معتدل و لطیفش در فصل سرما، به عنوان یکی از بهترین مقاصد گردشگری در فصل زمستان به شمار می‌آید. به‌علاوه از جاذبه‌های بصری و گردشگری این استان می‌توان به قدمت شهرهای آن از جمله شوش و شوشتر اشاره کرد که قطعا برای هر گردشگری جالب و جذاب است.

سازه‌های آبی تاریخی شوشتر دهمین اثر ثبت شده در یونسکو است که قطعا برای هر گردشگر داخلی و خارجی جذاب است. این سازه‌ها در دوره ساسانیان برای بهره‌­گیری از انرژی آب طراحی شده که نخستین ردپاهای پدیده صنعتی در این منطقه است.

این سازه­‌های آبی برای جداسازی بخشی از آب رود کارون، بالا آوردن ارتفاع آب، استفاده از انرژی آب و مدیریت آن در طول یک کیلومتر مورد استفاده قرار گرفته‌­ و در مجموع رودها را در مسیر دلخواه هدایت می‌کرده است. بخشی از این آب برای چرخاندن آسیاب بوده که البته با ایجاد آبشارهای زیبا و خروشان به لحاظ بصری برای بازدیدکنندگان منظره جالبی را ایجاد می‌کند.

قلعه شوش

قلعه شوش از دیگر جاذبه‌های تاریخی استان خوزستان است که بر اساس پژوهش‌های باستان‌شناسان ساخت آن به سال 1276 ه.ش باز می‌گردد. این قلعه بر روی تپه باستانی شوش و در کنار کاخ آکروپل ساخته شده و پلانی ذوزنقه‌ای شکل دارد که البته در حال حاضر محلی برای نگهداری آثار باستانی و فعالیت های محققان است. از میان آثار قررار گفته در این موزه آنچه توجه و نظر هر گردشگری را جذب می‌کند، مجسمه هراکلیوس یا هرکول (خدای قهرمان) است که با ارتفاع بیش از دو متر، در حالی که شیر نئومه را خفه می‌کند، از خاک معبد برنشانده بیرون آورده شده‌ و در معرض دید قرار گرفته است.

در حریم قلعه، ساختمانی قابل رویت است که درسال 1345 به عنوان موزه تاسیس شده است و از مهمترین موزه‌های ایران باستان است چراکه درآن آثار متعددی از دوره‌های مختلف تاریخ در معرض دید گردشگران و توریست‌ها قرار گرفته است.

بردنشانده

استان خوزستان علاوه بر قلعه و موزه‌های تاریخی که دارد، از عبادتگاه‌های زیبایی برخوردار است که یکی از آنها بردنشانده است که در دشتی مرتفع و در میانه کو‌ه‌ها قرار دارد. این عبادتگاه از قدیمی­‌ترین عبادتگاه­‌های روبازایرانی محسوب می‌شود و طبق نظر برخی از محققان قدمت آن به دوره هخامنشیان و بر اساس برخی دیگر از محققان پیشینه و قدمت این مکان به دوره اشکانیان باز می‌گردد.

کاخ آپادانا

در نزدیکی موزه شوش کاخی قرار گرفته که به کاخ آپادانا شهرت دارد. گفته می‌شود که این کاخ به دستور داریوش هخامنشی بر بقایای کاخی از دوران عیلامی بنا نهاده شده و قصر زمستانی شاهان هخامنشی بوده است. در حفاری­‌های صورت گرفته در این بنا، کتیبه‌­ای کشف شده که در آن معماری و چگونگی ساخت کاخ آپادانا شرح داده شده است که البته این کتیبه و بسیاری از گنجینه‌های به دست آمده آن در حال حاضر در موزه لوور قرار دارد.

در این میان آنچه هر ایرانی‌ای را آزار می‌دهد، نوع جداسازی و حمل گنجینه‌های کشف شده از این کاخ است چراکه قاچاقچیان میراث فرهنگی و آثار باستانی برای حمل سر ستون­های سنگی، آنها را با اره و پتک خرد کرده‌اند.

بر اساس پژوهش‌های انجام شده، کاخ آپادانا با مساحت ۱۰۴۳۴ متر دارای بخش‌­های مختلفی مانند تالار بارعام، حرمسرا، دروازه، حیاط‌­های مرکزی و کاخ پذیرایی بوده است و در معماری آن، ستون­های سنگی و دیوارهای خشتی با نمای آجری استفاده شده است.

مقبره دانیال نبی

مقبره دانیال نبی از مناطق دیدنی استان خوزستان است و همواره برای گردشگران مذهبی به عنوان یکی از اماکن زیارتی مطرح بوده است.

دانیال نبی یکی از پیامبران بزرگ قوم بنی اسرائیل بوده که در قرن هفتم پیش از میلاد می‌زیسته­ است و طبق روایت‌­هایی که از او وجود دارد دانیال معاصر با کورش هخامنشی بوده و از زادگاه خود به ایران آورده می­شود و در شوش نیز فوت می­‌کند.

این آرامگاه به صورت چهارطاقی با گنبد مخروطی شکل و مضرس همراه با دو گلدسته کاشی­کاری است.

محوطه میراث جهانی چغازنبیل (دور اونتاش)

محوطه میراث جهانی چغازنبیل (شهر اونتاش) شهری آیینی بوده که در سال 1358 به ثبت جهانی رسیده است. این اثر که بزرگترین اثر معماری شناخته شده از تمدن ایلام میانه است، در قرن سیزده قبل از میلاد به دستور اونتاش نپیریشا ساخته شده و به خدایان بزرگ ایلامی، نپیریشا و اینشوشیناک به صورت وقف اهدا شده است.

چغازنبیل با وسعتی در حدود صد هکتار از یک بنای مطبق مرکزی که در گذشته ذیقورات نامیده میشده، سه حصار جداگانه (حصارهای درونی، میانی و بیرونی)، معابد، کاخ‌ها (کاخ آرامگاه‌ها)، مخزن آب، خانه های مسکونی و محل انبار مصالح تشکیل شده است.

چغازنبیل از خشت، ملات‌های گچ، قیر و گل به طور گسترده و از مصالحی مانند شیشه، سنگ، چوب و سفال نیز به شکل محدودتر و در مکان‌های خاص ساخته شده که البته در سال 640 پیش از میلاد توسط آشوربانی پال، پادشاه آشور تصرف و ویران شد.