انفجار باتری، ۸۵۸ ترابایت اطلاعات دولت کره جنوبی را خاکستر کرد

به گزارش خبرگزاری آنا؛ بحران از طبقه پنجم مرکز ملی منابع اطلاعاتی NIRS در شهر دِجون، مهم‌ترین مکان فناوری کره جنوبی، آغاز شد. همه چیز با انفجار یک باتری منبع تغذیه اضطراری در حین یک عملیات عادی جابجایی شروع شد. این انفجار اولیه، واکنشی زنجیره‌ای و غیرقابل کنترل به نام فرار حرارتی را به راه انداخت؛ پدیده‌ای که در آن، باتری‌ها یکی پس از دیگری داغ کرده و گاز‌های شعله‌ور آزاد می‌کنند. این وضعیت، مهار آتش را برای تیم‌های امدادی به یک کابوس تبدیل کرد. برای جلوگیری از سرایت فاجعه به کل ساختمان، اپراتور‌ها ناچار به قطع کامل برق طبقه شدند. این اقدام ضروری، بلافاصله کلید خاموشی ۶۴۷ سامانه دولتی را زد و عملاً دولت الکترونیک کره جنوبی را به حالت تعلیق درآورد. اما سنگین‌ترین ضربه، نابودی کامل سامانه ذخیره‌سازی ابری دولت موسوم به G-Drive بود؛ سیستمی که به دلیل نداشتن هیچ نسخه پشتیبان خارجی، اسناد کاری حدود ۷۵۰ هزار کارمند دولت را برای همیشه به تاریخ سپرد.

تحقیقات فنی، تصویری نگران‌کننده از مجموعه‌ای از قصور‌ها و نادیده‌انگاری‌های ایمنی را ترسیم می‌کند. باتری‌های لیتیوم-یونی که در این آتش‌سوزی نقش داشتند، بیش از ده سال عمر کرده بودند و از نظر فنی، مانند یک بمب ساعتی آماده انفجار بودند. این خطر ذاتی، با طراحی غیرمسئولانه مرکز داده تشدید شده بود؛ جایی که قفسه‌های باتری، تنها به فاصله ۶۰ سانتی‌متر از سرور‌های حیاتی چیده شده بودند. این چیدمان، استاندارد‌های مدرن ایمنی که بر جداسازی فیزیکی کامل منابع انرژی و تجهیزات پردازشی تأکید دارند را آشکارا نقض می‌کرد. شواهد اولیه همچنین به احتمال خطای انسانی توسط تیم نگهداری اشاره دارد که ممکن است کابل‌ها را بدون رعایت پروتکل‌های ایمنی دقیق، جدا کرده باشند. این رویداد، خطرات فزاینده باتری‌های لیتیوم-یونی را به نمایش گذاشت؛ فناوری‌ای که با سرعت در حال تسخیر مراکز داده در سراسر جهان است و اکنون، حادثه دِجون به یک درس عبرت بزرگ برای کل صنعت فناوری اطلاعات تبدیل شده است.

پیامد‌های این حادثه برای دولت کره جنوبی ویرانگر بود. از دست رفتن ۸۵۸ ترابایت داده در سامانه G-Drive، معادل بایگانی‌ای به اندازه ۴۵۰ میلیارد صفحه سند، یک حفره اطلاعاتی غیرقابل جبران در حافظه دولت ایجاد کرد. توجیه مقامات مبنی بر اینکه ساختار خاص این سامانه، پشتیبان‌گیری را غیرممکن می‌کرد، موجی از انتقادات را در مورد سوءمدیریت و بی‌توجهی به اصول اولیه پایداری داده به راه انداخت. وزارتخانه‌هایی مانند مدیریت نیروی انسانی که کارمندان خود را به استفاده انحصاری از G-Drive مجبور کرده بودند، عملاً فلج شدند و کارکنان آن اکنون در تلاشند تا با کنار هم گذاشتن فایل‌های شخصی، ایمیل‌ها و اسناد کاغذی، بخشی از حافظه از دست رفته را بازسازی کنند. این اختلال به زندگی روزمره شهروندان نیز کشیده شد؛ معاملات ملکی متوقف شد، پرداخت‌های مالیاتی با مشکل مواجه گردید و حتی در مسیریابی تماس‌های حیاتی سرویس اضطراری ۱۱۹ اختلال ایجاد شد. روند بازسازی، که تخمین زده می‌شود یک ماه کامل به طول انجامد، به دلیل نیاز به ساخت دوباره ۹۶ سامانه کاملاً سوخته و انتقال خدمات به مرکز دیگری در شهر دِگو، به کندی پیش می‌رود.

این بحران همچنین ابعاد انسانی تلخی به همراه داشت. یک مدیر ارشد ۵۶ ساله که مسئولیت نظارت بر روند طاقت‌فرسای بازیابی را بر عهده داشت، زیر بار فشار روانی شدید این فاجعه ملی، جان خود را از دست داد. به دنبال این رویداد، کارشناسان ایمنی خواستار یک انقلاب در طراحی و مدیریت مراکز داده شده‌اند. توصیه‌های آنها شامل جداسازی کامل اتاق‌های باتری، نصب حسگر‌های هوشمند حرارتی و گازی و استفاده از سیستم‌های اطفای حریق پیشرفته‌ای است که آتش را بدون آسیب رساندن به تجهیزات الکترونیکی حساس، مهار می‌کنند.

حادثه دِجون یک زنگ بیدارباش برای تمام مدیران فناوری اطلاعات و دولت‌ها در سراسر جهان است. این رویداد نشان داد که چگونه یک طرح بازیابی فاجعه که صرفاً روی کاغذ وجود داشته و در عمل آزمایش نشده باشد، در لحظه بحران بی‌ارزش است. این فاجعه، ریسک سیستماتیک ناشی از تمرکز بیش از حد بر یک سایت واحد، بدون داشتن نسخه‌های پشتیبان عملیاتی و در موقعیت جغرافیایی متفاوت را به اثبات رساند. سرمایه‌گذاری در ایمنی، تاب‌آوری و تداوم کسب‌وکار، نه یک هزینه اضافی، بلکه یک ضرورت استراتژیک برای حفظ امنیت و پایداری در عصر دیجیتال است.