آزادی عمل یا فشار خانواده؛ معضل انتخاب رشته محصلان

به گزارش خبرنگار خبرگزاری آنا، شاید شما هم جزء آن دسته از دانشجویان و دانش آموزانی باشید که بگویند به رشته تحصیلی خود هیچ علاقه‌ای ندارند و به اجبار در آن تحصیل می‌کنند. 

اشتباهی که این روز‌ها تقریبا نیمی از داوطلبان کنکوری را به خود درگیر کرده است و سرچشمه آن هم از تاثیر والدین و آگاهی ناکافی آنها به استعداد‌های فرد بر می‌گردد. 

به گفته کارشناسان آموزش عالی سه معیار «علاقه»، «استعداد» و «بازار کار» تضمین کننده موفقیت فرد در انتخاب رشته عاقلانه و صحیح است. اما برخی‌ها همواره گلایه دارند که خانواده هایشان مانعی برای ورود آنها به رشته دلخواه هستند. از دید این قبیل از والدین کلید اصلی خوشبختی در رشته‌های پولساز خلاصه می‌شود و اگر حتی علاقه هم وجود داشته باشد، اما پولی در بساط نباشد آن رشته از اجر و قرب بالایی برخوردار نخواهد بود. 

جایگاه اجتماعی لفظی است که این روز‌ها بر سر زبان تعدادی از افراد افتاده است و با تحت تاثیر قرار دادن دانش آموزان و دانشجویان چراغ راهنمای آنها برای جریان در مسیر گمراهی هستند. 

برای مثال، معتقد هستند که اگر قرار است به دانشگاه بروی در رشته‌ای تحصیل کن که بازار کار خوبی داشته باشد، علاقه نه تنها دردی را دوا نمی‌کند، بلکه بیکار هم خواهی ماند. به کار بردن الفاظ نادرست این چنینی باعث دلسردی فرد از رشته تحصیلی خود و در نهایت تبدیل شدن به شخصیتی گوشه گیر و منزوی و در یک کلام افسرده خواهد شد، اما اگر هر داوطلبی متناسب با استعداد‌ها و علایق خود تحصیل کند آن زمان است که موفقیت ۱۰۰ درصدی را تضمین کرده است. 

فقط بخاطر معدل بالا به تجربی آمدم

بهرنگ دانش آموز پایه یازدهم می‌گوید که در مدرسه همیشه نمره اول را کسب می‌کرده است و از همین رو مدیر او اجازه نداده به غیر از رشته تجربی در رشته‌ای دیگر تحصیل کند، اما علاقه او به انسانی بوده است. 

دیپلمم را بگیرم قید دانشگاه و سر کار را می‌زنم 

ستایش دانش آموز پایه دوازدهم هم می‌گوید که تا چند ماه آینده دیپلم حسابداری را خواهم گرفت، اما به هیچ عنوان در دانشگاه تحصیل نمی‌کنم و حتی به سرکار هم نخواهم رفت؛ چرا که به طراحی لباس علاقه داشتم، اما اطرافیان مانع ورودم به آن شده اند. 

در ارشد مسیر آگاهانه را انتخاب کردم 

زهرا دانشجوی رشته علوم ارتباطات اجتماعی هم به خبرنگار آنا می‌گوید که در کارشناسی رشته علوم آزمایشگاهی را آموزش دیده ام، اما به هیچ عنوان به آن علاقه نداشته ام؛ از همین رو تصمیم گرفتم پس از سال‌ها به رشته دلخواهم یعنی ارتباطات وارد شوم و مهارت هایم را در آن زمینه قوی کنم و از این بابت خوشحال هستم که انتخابی آگاهانه را سرلوحه قرار دادم. 

فیزیک را دوست دارم و خانواده پشتیبانم است

مطهره دانشجوی سال آخر کارشناسی هم می‌افزاید: در رشته فیزیک تحصیل می‌کنم و برای آزمون کارشناسی ارشد ثبت نام کرده ام، به این رشته نهایت علاقه را دارم و خانواده کاملا پشتیبان و حمایت گرم است. 

علاقه به رشته فرد را اوستا می‌کند 

نرگس دانش آموخته رشته علوم کامپیوتر هم معتقد است که انتخاب رشته اصولی و متناسب با آگاهی و علاقه سبب می‌شود تا فرد در هر جایگاه شغلی که قرار می‌گیرد اوستای تخصصش شود. 

برخی از مشاوران آموزشی و استادان دانشگاهی خطاب به والدین می‌گویند: «به هیچ عنوان، بدون آگاهی ناکافی از استعداد فرزندان خود آنها را به مسیری نادرست هدایت نکنید؛ چرا که اصل هر موضوعی منوط به درک فرد از اتفاقات محیط است؛ بنابراین پیشنهاد می‌شود که حتما در این مسیر از مشاوران درخواست کمک شود تا با راهنمایی از بهترین‌ها تصمیم گیری درست صورت پذیرد. 

از همین رو؛ مهم‌ترین معیار برای داشتن زندگی شاد در دوران دانشجویی ذوق و علاقه به ادامه تحصیل در رشته دانشگاهی است؛ چرا که حداقل ۴ سال در ابتدای ورود هر دانشجو به مسیر اجتماعی برای شناخت آن مسائل زمان می‌برد؛ بنابراین لازم است تا هر دانشجویی در ابتدای کار همواره نقاط ضعف و قوت خود را شناسایی کرده و سپس متناسب با آن تصمیم بگیرد که در کدام رشته ادامه تحصیل دهد. 

 ضروری است که خانواده‌ها حتما نقاط ضعف فرزندان را شناسایی کرده و درصدد کاهش آنها و تقویت نقاط مثبت گام بردارند تا دانش آموخته مفید و همه فن حریف تحویل جامعه امروزی دهند».

با توجه به اینکه مهم‌ترین سنین هر فردی در دوران دانشجویی و دانش آموزی خلاصه می‌شود و از آنجایی که دانشجویان در آینده با ورود به محیط کار سنگ بنای اصلی تحقیق و توسعه هر جامعه‌ای خواهند بود؛ بنابراین ضروری است که یک هدایت تحصیلی مناسب در بین آنها از سوی نهادهای ذی‌ربط مانند آموزش و پرورش و وزارت علوم صورت بگیرد تا نمره ملاک ارزش عمل افراد نباشد، بلکه توانمندی‌ها و استعدادهای ذاتی تعیین‌کننده ادامه مسیر زندگی افراد قرار بگیرد؛ معضلی که سالهاست عین سرطان به جان آموزش عالی ایران افتاده است و هیچ درمانگر واقعی برای بهبود این بیماری پیش قدم نمی‌شود. 

انتهای پیام/

نادیا عابد