پرتاب کپسول زیستی نقطه عطفی در تاریخ ایران برای اعزام انسان به فضا

خبرگزاری علم و فناوری آنا؛ ایران در یک نقطه عطف تاریخی در اکتشافات فضایی، نسل جدید کپسول زیستی کاملاً ایرانی خود را با پرتابگر بومی «سلمان» با موفقیت پرتاب کرد. 

(جدیدترین کپسول زیستی ایران با پرتابگر بومی سلمان پرتاب شد + فیلم)

این کپسول زیستی گام مهمی در راستای تحقق نقشه‌راه طرح اعزام انسان به فضاست که به منظور توسعه و اکتساب فناوری‌های مورد نیاز در این راستا به ارتفاع ۱۳۰ کیلومتری از سطح زمین پرتاب شد.

با پرتاب موفق این کپسول ۵۰۰ کیلوگرمی که به سفارش سازمان فضایی ایران و توسط پژوهشگاه هوافضای وزارت علوم، تحقیقات و فناوری ساخته شده، توسعه فناوری‌های مختلف طرح اعزام به فضا شامل پرتاب، بازیابی، سامانه‌های کنترل سرعت و سپر ضربه‌گیر، طرح آیرودینامیک کپسول و چتر، سامانه‌های مربوط به کنترل و پایش شرایط زیستی و ... مورد آزمایش قرار گرفت.

این کپسول نهمین کپسول زیستی ایران است که پس از ۱۱ سال وقفه در حوزه اکتشافات فضایی به فضا پرتاب می‌شود.

پرتابگر این کپسول سلمان نام دارد و نخستین نسخه از این کلاس پرتابگرهاست که قابلیت پرتاب کپسول‌های زیستی با وزن نیم تن را داراست و ویژگی‌های متعدد و پیشرفته‌ای در حوزه پیشران، ایرودینامیکی و کنترل داشته و توسط سازمان صنایع هوافضای وزارت دفاع ساخته شده و تماما بومی است.

ایران جزء 7 کشور موفق در پرتاب کپسول زیستی به فضا

تلاش متخصصان فضایی ایران نه‌تنها نشان‌دهنده جهش قابل توجهی برای برنامه فضایی ایران است؛ بلکه کشورمان را در فهرست هفت کشوری قرار می‌دهد که به چنین موفقیت بزرگی دست یافته‌اند. نادر بودن پرتاب‌های موفق کپسول فضایی بر ماهیت محوری دستاورد‌های آینده ایران برای پیگیری جهانی اکتشاف فضایی تأکید می‌کند.

قبل از آنکه پرواز‌های فضایی انسانی انجام شود، حیوانات برای آزمایش پرتاب کپسول زیستی برای پرواز فضایی مورد استفاده قرار گرفتند. بعدها، بسیاری از گونه‌ها برای بررسی فرآیند‌های بیولوژیکی مختلف و اثرات کم‌رانشی و پرواز فضایی که ممکن است بر آن‌ها داشته باشد به فضا فرستاده شدند.

بیواسترونوتیک یک حوزه از تحقیقات مهندسی زیست‌فناوری است که مطالعه و پشتیبانی از زندگی در فضا را دربرمی‌گیرد. تا به امروز هفت برنامه فضایی ملی، جانوران را به فضا فرستاده‌اند که شامل ایالات متحده، روسیه، فرانسه، آرژانتین، چین، ژاپن و ایران است.

نقطه عطف ایران در پرتاب کپسول زیستی

اما اقدامات و سابقه کپسول‌های زیستی و پرتاب موجودات زنده در ایران به ۱۳۸۸ برمی‌گردد که سازمان فضایی کشورمان «کاوشگر۳» را به همراه چند جانور، شامل یک موش صحرایی، دو لاک‌پشت و چند کرم و چند نمونه از سلول‌های انسانی به فضای زیرمداری پرتاب کرد. این اقدام به‌منظور بررسی وضعیت موجودات زنده در فضا با همکاری وزارت دفاع و وزارت ارتباطات انجام شد.

همچنین «کاوشگر۴» کپسولی زیستی حاوی یک عروسک را حدود یک سال بعد از آن به فضا پرتاب کرد. پس از پرتاب کپسول به وسیله کاوشگر‌های ۳ و ۴، ایران در نهم بهمن ۱۳۹۱ گام بزرگی در زمینه پرتاب کپسول‌های زیستی برداشت و سازمان فضایی کشورمان «کاوشگر پیشگام» را به همراه یک میمون رزوس به نام «آفتاب» با موفقیت به‌مدت ۲۰ دقیقه به ارتفاع ۱۲۰ کیلومتری زمین پرتاب کرد و آن را بازگرداند. این نخستین بار بود که ایران توانست یک گونه از «نخستی‌سانان» را به فضا پرتاب و بازیابی کند.

برنامه فضایی ایران نشان دهنده گامی مصمم به سمت اکتشافات فضایی است که از آرزو‌ها برای گسترش دانش علمی و توانمندی‌های تکنولوژیکی تغذیه می‌شود. طی سال‌ها، ایران به‌طور پیوسته توانایی‌های خود را در فناوری فضایی ارتقا داده و مأموریت‌های مختلفی را انجام داده است که بر تعهد این کشور به کاوش در کیهان تأکید می‌کند.

دستاورد‌های قبلی در تلاش‌های فضایی ایران شامل پرتاب‌های موفق ماهواره‌ای مانند ماهواره‌های رصد و نوید است که نشان‌دهنده تخصص رو به رشد ایران در طراحی و استقرار ماهواره‌ها در مدار است. علاوه بر این، پرتاب حیوانات روی موشک به عنوان بخشی از مأموریت‌های کپسول زیستی با هدف مطالعه اثرات سفر فضایی بر موجودات زنده، نشان‌دهنده قصد ایران برای کاوش عمیق‌تر در چالش‌های مأموریت‌های فضایی گسترده است.

این مأموریت‌ها در مجموع پیشرفت فزاینده ایران در فناوری فضایی و تعهد ثابت این کشور برای پیشبرد قابلیت‌های خود در پیگیری اکتشافات فضایی را برجسته می‌کند.

پرتاب نهمین کپسول زیستی ایران که نخستین گام در پرتاب انسان به فضا خواهد بود. هدف اصلی این ماموریت آزمایش و اعتبارسنجی قابلیت‌های کپسول فضایی در مدار، ارزیابی عملکرد، استقامت و سیستم‌های ورود مجدد آن است. این گام مهم به ایران اجازه می‌دهد تا فناوری‌های خود را برای مأموریت‌های سرنشین دار و استقرار ماهواره‌ها در آینده اصلاح کند.

پیشرفت‌های فناوری جدایی‌ناپذیر این پرتاب شامل پیشرفت‌هایی در سیستم‌های پشتیبانی از زندگی، مکانیسم‌های ورود مجدد و کنترل‌های ناوبری است که همه اجزای ضروری برای سفر فضایی ایمن انسان هستند. از آنجایی که ایران تلاش می‌کند توانایی‌های خود را در اکتشاف فضایی تقویت کند، این پرتاب به‌عنوان یک پیش‌روی حیاتی عمل می‌کند و زمینه را برای مأموریت‌های سرنشین‌دار بالقوه فراهم می‌کند و گامی مهم به جلو در پیگیری قابلیت‌های پرواز فضایی انسانی توسط ایران است.

اهمیت پرتاب موفق کپسول زیستی کاملاً ایرانی بسیار فراتر از مرز‌های ملی آن است. با توجه به اینکه فقط هفت کشور تا به امروز به این موفقیت دست یافته‌اند، موفقیت ایران جایگاه خود را در میان گروهی از کشور‌های منتخب دارای قابلیت پرتاب کپسول‌های فضایی تثبیت می‌کند، گواهی قابل‌توجهی بر پیشرفت فناوری آن در عرصه جهانی اکتشافات فضایی است.

چنین دستاوردی نشان دهنده قدرت رو به رشد ایران در فناوری فضایی است و توانایی آن در توسعه و اجرای مأموریت‌های پیچیده فراتر از جو زمین را نشان می‌دهد. این شاهکار نه تنها جایگاه ایران را در باشگاه انحصاری کشور‌های فضانورد تقویت می‌کند، بلکه به روایت گسترده‌تر تلاش بشر برای اکتشاف و سکونت در فضا کمک می‌کند و بر نقش مهم این کشور در پیشرفت اکتشافات فضایی در مقیاس جهانی تأکید می‌کند.

شکست در مأموریت‌های فضایی ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌پله‌ای برای پیشرفت بیشتر

شکست در مأموریت‌های فضایی، اگرچه ناامیدکننده است، اما نقشی اساسی در پیشبرد پیشرفت فناوری دارد. تصدیق و آموختن از این شکست‌ها جزء لاینفک تکامل اکتشافات فضایی است.

از لحاظ تاریخی، شکست در مأموریت‌های فضایی به عنوان تجربیات ارزشمند یادگیری عمل کرده است. هر شکست بینش‌های مهمی را ارائه کرده است و راه را برای نوآوری و اصلاح فناوری‌ها هموار می‌کند. از نقص‌های غیرمنتظره گرفته تا پرتاب‌های ناموفق، این چالش‌ها باعث پیشرفت در طراحی فضاپیما، سیستم‌های رانش و پروتکل‌های ایمنی شده است.

شکست، در زمینه اکتشافات فضایی، نه تنها یک عقب‌نشینی نیست؛ بلکه پله‌ای برای پیشرفت است. این امر باعث تجزیه و تحلیل دقیق، تقویت انعطاف‌پذیری و نوآوری در جامعه علمی می‌شود. تمایل به رویارویی و درس گرفتن از این شکست‌ها در فرآیند تکراری که منجر به پیشرفت‌ها می‌شود، اساسی است و شکست را به یک جنبه ضروری و جدایی‌ناپذیر از سفر به سوی موفقیت در اکتشاف فضا تبدیل می‌کند.

به گفته رئیس سازمان فضایی ایران، مسئولان معتقدند که این پرتاب کپسول فضایی آینده یک لحظه دگرگون کننده برای برنامه فضایی ایران است و نشان دهنده تعهد کشور ایران به پیشرفت فناوری فضایی است و زمینه را برای مأموریت‌های بلندپروازانه آینده فراهم می‌کند. اجرای موفقیت‌آمیز این پرتاب نه تنها توانایی‌های ما را تقویت می‌کند، بلکه در جهت اکتشاف فضایی به آن‌ها کمک می‌کند.

تاریخچه کپسول فضایی/ موجودات زنده‌ای که با کپسول زیستی به فضا سفر کردند

اگرچه مرز مشخصی بین جو و فضا وجود ندارد، یک خط خیالی در حدود ۶۸ مایل (۱۱۰ کیلومتر) از سطح به نام خط کارمان، معمولا جایی است که دانشمندان می‌گویند جو زمین با فضای بیرونی برخورد می‌کند.

قبل از اینکه انسان‌ها واقعاً به فضا بروند، یکی از تئوری‌های رایج در مورد خطرات پرواز فضایی این بود که انسان‌ها ممکن است نتوانند در دوره‌های طولانی بی‌وزنی زنده بمانند. چندین سال است که بحث جدی بین دانشمندان در مورد اثرات بی وزنی طولانی مدت وجود داشته است. دانشمندان آمریکایی و روسی از حیوانات عمدتاً میمون‌ها، شامپانزه‌ها و سگ‌ها  برای آزمایش توانایی هر کشور در پرتاب یک موجود زنده به فضا و بازگرداندن آن زنده و سالم استفاده کردند.

در روز‌های اولیه علم موشک، هیچ کسی نمی‌دانست که پرواز فضایی چگونه است. مهندسان حیوانات، به ویژه سگ‌ها، میمون‌ها و شامپانزه‌ها را به پرواز درآوردند تا نحوه پرتاب و فرود ایمن موجودات زنده را بیاموزند و بهتر درک کنند که چگونه پرواز فضایی ممکن است بر بدن انسان تاثیر بگذارد.

از آن زمان، حیوانات همچنان نقش مهمی در درک تاثیر ریزگرانش بر بسیاری از عملکرد‌های بیولوژیکی ایفا می‌کنند. فضانوردان بر انواع حیوانات، زنبورها، سوسک‌ها، لاک‌پشت‌ها، مگس‌ها، کرم‌ها، ماهی‌ها، عنکبوت‌ها، خرگوش‌ها، زنبورها، مورچه‌ها، قورباغه‌ها، موش‌ها، میناها، نیوت‌ها، حلزون‌ها، خارپشت‌ها، پروانه‌ها، میگو‌های آب‌نمک، عروس دریایی، خوکچه هندی، پروانه، عقرب و بسیاری دیگر مطالعه کرد‌ه‌اند.

نخستین جاندارانی که به فضا رسیدند، مگس‌های میوه بودند که ایالات متحده در سال ۱۹۴۷ با موشک‌های آلمانی (V-۲)  تسخیر شده به فضا پرتاب کرد. پرواز آن‌ها در مدت ۳ دقیقه و ۱۰ ثانیه به ارتفاع ۶۸ مایلی بود.

۱۱ ژوئن ۱۹۴۸، فضاپیما «بلوسم وی ۲» (۲ Blossom V) از پایگاه فضایی «وایت سندز» در «نیومکزیکو» ایالات متحده آمریکا، حامل میمون روزس به نام «آلبرت اول» به فضا پرتاب شد. فقدان هیاهو و مستندات، آلبرت را به قهرمان گمنام فضانوردان حیوانات تبدیل کرد.

۱۴ ژوئن ۱۹۴۹ نخستین پستانداری که به فضا رسید یک میمون رزوس به نام «آلبرت دوم» بود که توسط ناسا به فضا پرتاب شد و به ارتفاع ۸۳ مایلی (۱۳۴ کیلومتری) رسید. آلبرت در حین پرواز بیهوش شد و حس‌گر‌هایی برای اندازه‌گیری علائم او کاسته شد، اما پس از برخورد جان خود را از دست داد. در حالیکه ایالات متحده در نخستین پرواز‌ها میمون‌ها را برای جانشینی انسان انتخاب می‌کرد، روسیه به جای آن از سگ استفاده می‌کرد.

نخستین سگ‌های پرتاب شده «تسی‌گان» (Tsygan) و «دزیک» (Dezik) سوار برفضاپیمای (R-۱ IIIA) بودند. این سگ‌ها در ۲۲ ژوئیه ۱۹۵۱ به فضا رسیدند، اما به مدار نرفتند. آن‌ها نخستین پستاندارانی بودند که با موفقیت از پرواز فضایی بازیابی شدند.

اما نخستین حیوانی که به دور زمین چرخید «لایکا»، سگ روسی دیگری بود که در سال ۱۹۵۷ به فضا پرتاب شد. خبرنگاران آمریکایی او را که با اسپوتینک روسی حدود یک ماه قبل از آن به فضا پرتاب شده بود و نخستین ماهواره‌ای بود که به مدار رسید «Muttnik»  لقب دادند. «لایکا» در مدار جان خود را از دست داد، زیرا راهبرد ورود مجدد به موقع برای پرتاب انجام نشد. همچنین سگ‌های روسی «بلکا» و «استرلکا»، همراه با تعدادی از همراهان، نخستین حیواناتی بودند که در ۱۹ اوت ۱۹۶۰ به دور زمین چرخیدند و با خیال راحت فرود آمدند.

به گفته ناسا، سال ۱۹۶۸، دو لاک‌پشت استپی به عنوان بخشی از ماموریت «زوند ۵» (Zond ۵) روسیه، نخستین حیواناتی بودند که به دور ماه پرواز کردند، که نخستین ماموریت موفقیت‌آمیز به دور ماه بود. لاک‌پشت‌های «زوند ۵»  (Zond۵) از این سفرجان سالم به در بردند، اما پس از بازگشت به زمین تشریح شدند تا دانشمندان بتوانند آن‌ها را با همتایان خود برای هرگونه تاثیر بر پرواز فضایی مقایسه کنند. (به گفته ناسا،   هیچ یک از هشت لاک‌پشتی که در این آزمایش شرکت داشتند، از ۱۲ روز قبل از پرتاب اجازه نداشتند که غذا بخورند، و ظاهرا تغییرات ساختاری اصلی در لاک‌پشت‌ها ناشی از گرسنگی بوده است.)

همچنین چهار لاک‌پشت در مأموریت «زوند ۷» (Zond۷) در اوت ۱۹۶۹ به ماه پرتاب شدند. سال ۱۹۷۲، پنج موش به نام‌های Fe، Fi، Fo، Fum و Phooey، به رکورد ۷۵ بار دوران ماه در ماژول فرمانی آپولو ۱۷ به نام «آمریکا» رسیدند که آخرین سفرنشین‌دار به ماه بود.

«ابل» (Able) و «بیکر» (Baker)، دو میمون مختلف، یکی رزوس آمریکایی و دیگری سنجاب آمریکای جنوبی،  ۲۸ مه ۱۹۵۹ با موشک «ژوپیتر» ارتش پرتاب شدند. آن‌ها از مخروط بینی موشک فرستاده شدند و به ارتفاع ۳۰۰ مایلی منتقل شدند. هر دو به سلامت بازگشتند، اما «ابل» در یک ژوئن در حین برداشتن یک الکترود زیرپوستی فوت کرد و و «بیکر» در سن ۲۷ سالگی در سال ۱۹۸۴ به دلیل نارسایی کلیه فوت کرد.

سه ماهواره جاسوسی بخشی از برنامه کرونا که از پایگاه نیروی هوایی «وندنبرگ» باموشک (Thor Agena A) پرتاب شدند، در ۳ ژوئن ۱۹۵۹ شامل چهار موش سیاه بودند. وقتی مرحله بالایی (Agena) به سمت پایین شلیک شد و موشک را به سمت اقیانوس آرام هدایت کرد، موش‌ها فوت کردند. دلیل این اتفاق این بود که قفس‌های موش‌ها با کریلون اسپری شده بود که موش‌ها از آن بیش از حد مصرف کرده که منجر به مرگ آن‌ها شده بود. تلاش دوم برای پرتاب با خلبان موش‌های پشتیبان متوقف شد، زیرا سنسور مرطوب در کپسول نشان داد که رطوبت ۱۰۰ درصد است. سنسور زیر یکی از قفس‌های موش‌ها قرار داشت و، چون قادر به تشخیص تفاوت بین آب و ادرار موش‌ها نبود پس از خشک شدن سنسور، پرتاب ادامه یافت.

«سام»، یکی از معروف‌ترین میمون‌های برنامه فضایی، در ۴ دسامبر ۱۹۵۹ به منظور آزمایش سیستم فرار پرتاب (LES) با موشک «لیتل جو» (Little Joe)  به فضا فرستاده شد. تقریباً یک دقیقه پس از پرواز و در سرعت ۳۶۸۵ مایل بر ساعت، کپسول مرکوری از وسیله پرتاب لیتل جو جدا شد. بعد از رسیدن به ارتفاع ۵۱ مایل، فضاپیما به سلامت در اقیانوس آتلانتیک فرود آمد. سام، چند ساعت بعد، بدون هیچ عوارضی از سفرش بازیابی شد. او در ادامه به کلونی تحصیلی خود بازگردانده شد و در نوامبر ۱۹۸۲ در آنجا درگذشت و پس از آن جسد او سوخته شد.

۲۱ ژانویه ۱۹۶۰، «میس سام «و «سم»، دو میمون دیگر، برای آزمایش دیگری از سکوی پرتاب LES به فضا فرستاده شدند. این فضاپیما به ارتفاع ۹ مایلی دست یافت و در اقیانوس آتلانتیک فرود آمد. «میس سام» همچنان به سلامتی بازگشت و به مستعمره آموزشی خود بازگردانده شد.

در روسیه، آزمایشات روی سگ‌ها نیز انجام می‌شد. جولای ۱۹۶۰، دو سگ به نام‌های «بارز» Bars و «لیسیکا» (Lisichka) در یک فضاپیمای سرنشین‌دار به فضا فرستاده شدند، اما موفقیت آمیز نبودند. در اوت ۱۹۶۰، دو سگ دیگر به نام‌های «بلکا» (Belka) و «استرلکا» (Strelka) همراه با یک خرگوش و حیوانات دیگر فرستاده شدند. «استرلکا» بعداً تعدادی توله سگ به دنیا آورد. پس از این، در دسامبر ۱۹۶۰، سگ‌ها و حیوانات دیگری فرستاده شدند که در هنگام ورود مجدد سوختند. سپس در مارس ۱۹۶۱، «چرنوشکا» و «زوزدوچکا» (Zvezdochka) به همراه سایر حیوانات به فضا فرستاده شدند.

۳۱ ژانویه ۱۹۶۱، «هام»، نخستین شامپانزه در فضا، با موشک «مرکوری رداستون»، ماموریتی شبیه به پرواز «آلن بی شپرد» داشت. پس از سقوط کامل، ماموریت «هام» پیشنهادی برای پرواز فضانورد آمریکایی «آلن بی شپرد» راه را آماده کرد. او پس از آزمایش پرواز خود در باغ وحش واشنگتن نمایش داده شد و پس از مرگش، اسکلتش برای مطالعات توسط مؤسسه آسیب‌شناسی نیرو‌های مسلح نگهداری شد.

۱۰ نوامبر ۱۹۶۱، «جالوت»، میمون سنجابی، با موشک «اتلس ای» (Atlas E) به فضا پرتاب شد، اما مأموریت او به دلیل نابودی موشک فاش نشد.

«انوس»، شامپانزه‌ای دیگر، در ۲۹ نوامبر ۱۹۶۱ با  «مرکوری-اتلس» (Mercury Atlas) به دور زمین پرواز کرد. پرواز او از دو مدار آغاز شد و به دلیل مشکلات فنی، پس از دو دوره‌ی مداری متوقف شد. انوس در منطقه بازیابی فرود آمد و پس از آن ۷۵ دقیقه از آب بیرون آورده شد به پایگاه نیروی هوایی هولومان منتقل شد و پس از ۱۱ ماه درگذشت.

در فرانسه، گربه‌ای به نام «فلیست» ۱۸ اکتبر ۱۹۶۳ با موشک «آوانگارد» (Veronique AGI) به فضا پرتاب شد و پس از فرود با چتر نجات، بازیابی شد. اما در پرواز بعدی، مشکلاتی رخ داد و پروژه متوقف شد.

در روسیه، سگ‌های «وتروک» (Veterok) و «یوگویوک» (Ugoyok) ۲۲ فوریه ۱۹۶۶ از عرشه «کاسموس ۱۱۰»  (Kosmos۱۱۰) به فضا فرستاده شدند و برای ارزیابی اثرات طولانی‌مدت در فضا به مدت ۲۲۱ روز در فضا بودند، که تا آن زمان طولانی‌ترین مدت برای حیوانات در فضا بود.

ماجرا‌های فضانوردی حیوانات برای تحقیقات در فضا از ۱۹۷۳ تا ۱۹۹۶ روایت می‌کند. برنامه‌های مختلف شامل مأموریت‌های «بیون» (Bion) با ماهواره‌های مختلف مانند «کاسموس» (Kosmos) بودند. این ماهواره‌ها حامل موش‌ها، گیاهان، عنکبوت‌ها، میمون‌ها و موجودات دیگر بودند. هدف از این مأموریت‌ها تجربه و آزمایش عملکرد موجودات در محیط فضایی بود. هر ماموریت معمولاً چندین حیوان را در طول پروازی مشخص حمل می‌کرد و عملکرد و واکنش آن‌ها به شرایط فضایی را بررسی می‌کرد.

در طول ۵۰ سال گذشته، دانشمندان آمریکایی و روسی از دنیای حیوانات برای آزمایش استفاده کرده‌اند. حیوانات، با وجود از دست دادن بعضی، به دانشمندان آموختند که بدون حضور آن‌ها نمی‌توانستند به آن میزان دانش برسند. آزمایشات روی حیوانات در اوایل برنامه‌های فضایی، از جانب روسیه و آمریکا موجب جلوگیری از زیان بشری شد. این حیوانات خدماتی به کشورهایشان دادند که هیچ انسانی نه می‌توانست انجام دهد و نه می‌خواست انجام دهد. آن‌ها در راستای پیشرفت فناوری، با ارائه جان و خدماتشان، راهی را برای حضور فراوان انسان در فضا گشودند.

کشور‌ها در حال ارسال مأموریت‌های فضایی به ماه و دورتر از آن

سال جاری، یک سال پر فعالیت در زمینه فضاپیما‌ها و ماهواره‌هاست. کشور‌هایی مانند روسیه، هند و سازمان فضایی اروپا به فضا حرکت کرده و مأموریت‌های جدیدی را به ماه و دورتر از آن ارسال می‌کنند. این اقدامات در پی مأموریت «آرتمیس ۱» (Artemis I) ناسا است که تازه به مدار ماه رسیده و از یک فضاپیمای طراحی شده برای بازگرداندن انسان‌ها به سطح ماه استفاده می‌کند.

به طور خاص، هند در ژوئن ۲۰۲۳ مأموریت «چندریان ۳» (Chandrayaan۳) را به ماه ارسال می‌کند تا سطح آن را با استفاده از ماژول فرود و روبات کاوشی بررسی کند. این همانند نخستین دستاورد هند در سال ۲۰۰۸ با «چندریان ۱» (Chandrayaan۱) است.

در پایان سال، شرکت «اسپیس‌ایکس» (SpaceX)  برنامه‌ریزی دارد که یک سفر به ماه با مرد میلیاردر ژاپنی «یوساکو مائزاوا» (Yusaku Maezawa) و هشت مسافر دیگر را به دور ماه انجام دهد. این سفر نخستین مأموریت برای فضاپیمای «استارشیپ» (Starship) است که قابلیت حمل صد نفر را دارد.

علاوه بر این مأموریت‌های ماهی، ناسا در سال‌های آتی برنامه‌ریزی دارد که مأموریت‌های «آرتمیس ۲»  (Artemis ll) و «آرتمیس ۳» (Artemis lll) را به ماه ارسال کند. این مأموریت‌ها برای نخستین بار، زن و فرد رنگین پوست را به سطح ماه خواهند فرستاد.

این تلاش‌های مکمل به همراه کشف منابع آب در ماه نشان می‌دهد که کشور‌ها به دنبال ایجاد پایگاه‌های فضایی برای زندگی فضانوردان هستند. همچنین، این اقدامات به تست فناوری‌های فضایی برای سفر‌های دورتر به مقصد‌هایی مانند مریخ کمک خواهند کرد.

به غیر از مأموریت‌های ماهی، ناسا و سازمان فضایی اروپا نیز برنامه‌های دیگری برای کاوش‌های فضایی دارند. همچنین، چین نیز قصد دارد تا تلسکوپی به نام (Xuntian) را در دسامبر ۲۰۲۳ به مدار زمین ارسال کند تا ستاره‌شناسی و سیاه‌چاله‌های دور را نقشه‌برداری کند.

این گام‌های بزرگ نشان می‌دهد که این کشورها، به منظور جلوگیری از عقب‌ماندگی در اکتشاف فضا و دنیای بیرونی، توانایی و قدرت خود را در این زمینه افزایش داده‌اند.

آینده‌ اکتشافات فضایی در دست دانشمندان ایرانی 

متخصصان فضایی گام‌های ایران را در فناوری فضایی، به‌ویژه با پرتاب قریب‌الوقوع کپسول فضایی، نشان‌دهنده جهشی قابل توجه و رو به جلو دانسته‌اند چشم انداز جهانی کشور‌های فضاپیما که به پیشرفت جمعی تلاش‌های بشر در فراسوی زمین کمک می‌کند.

به طور کلی، این گام یک اقدام جالب برای جامعه علمی کشور است، با این وجود احتمالاً این امر به عنوان شواهدی بیشتر برای نشان دادن تلاش‌های ایران در تحقیق درباره مایعات بدنی ما خواهد شد. اما در حال حاضر، بیایید تلاش‌های یک کشور کوچک در زمینه اکتشاف فضا را تحسین کنیم.

پرتاب موفق تست زیرمداری نسل جدید  کپسول فضایی ایران نشان دهنده گامی عظیم در گسترش مرز‌های اکتشاف فضایی است. این اقدام نشان‌دهنده پیشرفت‌های تکنولوژیک ایران است و کشور را در میان گروهی برگزیده قرار می‌دهد که قادر به دستیابی به چنین دستاورد‌هایی هستند. این ماموریت با تاکید بر پیشرفت در میان شکست‌ها، گواهی بر انعطاف‌پذیری و یادگیری است و  نقشه راه فضایی ایران را به جلو می‌برد.

تأثیر این مأموریت فراتر از مرز‌های ملی است و به تلاش جامعه علمی جهانی برای دانش فراتر از زمین کمک می‌کند. موفقیت آن نه تنها جایگاه ایران را در اکتشافات فضایی ارتقاء می‌بخشد، بلکه یک محیط مشارکتی را تقویت می‌کند و تلاش جمعی برای درک و جسارت به فضا را غنی می‌کند.

همانطور که ایران در آستانه این نقطه عطف تاریخی قرار دارد، پیامد‌های آن در آینده اکتشافات فضایی بازتاب می‌یابد. این مأموریت زمینه را برای تلاش‌های بلندپروازانه فراهم می‌کند و فصل جدیدی را در آرمان‌های کیهانی ایران نوید می‌دهد. موفقیت آن راه را برای قابلیت‌های پیشرفته هموار می‌کند و به طور بالقوه در‌هایی را به روی همکاری‌ها و اکتشافاتی باز می‌کند که به نفع تلاش مداوم بشریت برای کشف اسرار جهان است.

انتهای پیام/

معصومه شیری