آتش‌بس اوکراین در بیم و امید/ سلاح‌های سنگین در سکوت انتظار می‌کشند
در حالی‌که دو طرف نبرد در اوکراین ادعا می کنند به آتش‌بس 15 فوریه پایبند هستند، اما همچنان یکدیگر را به نقض آن و آغاز جنگی متهم می‌کنند که تاکنون نزدیک به شش‌هزار کشته داشته است.
به گزارش خبرنگار گروه بین‌الملل خبرگزاری آنا به نقل از کریستین ساینس مانیتور، در روزهایی که آتش‌بس میان گروه‌های درگیر در اوکراین تا حدودی محقق شده، اوضاع در شهر بندری و استراتژیک ماریوپل متفاوت است. نیروهای اوکراینی از ترس حملات جدایی‌طلبان طرفدار روسیه، در حال حفر سنگرهای دفاعی بوده و ادوات سنگین نظامی خود را به روی تپه‌ها برده تا در چند مایلی از ماریوپل یک منطقه حائل ایجاد کنند.
در امتداد جاده به سمت شمال، نیروهای طرفدار دولت به‌سرعت در حال تقویت ایست‌های بازرسی با چوب و بلوک‌های سیمانی هستند. در شهر نیز مقامات در حال به‌روز کردن برنامه‌های اضطراری هستند. یکی از فرماندهان اوکراینی به نام سوبول درحالی‌که در کنار یکی از همین سنگرها ایستاده، می‌گوید: همه چیز به دشمن و اقدامات آن بستگی دارد. تصور می‌کنیم آنها از فرصت آتش‌بس در جهت آموزش نیروها و جمع‌آوری اطلاعات نظامی استفاده می‌کنند.
در آن طرف خط نبرد، علائمی وجود ندارد که نشان دهد جدایی‌طلبان در حال آماده‌سازی یک حمله هستند. ایست‌های بازرسی اندکی در مسیر جاده به چشم می‌خورد و ادوات سنگین نظامی نیز کمتر مشاهده می‌شود. یکی از افسران ارشد جدایی‌طلبان با نام بوکسر در این زمینه می‌گوید: «آنها خبر حملات احتمالی ما را با هدف ترساندن مردم محلی پخش می‌کنند. ما طبق دستور، عقب‌نشینی کرده‌ایم و هم‌اکنون تنها چند سلاح سبک در منطقه وجود دارد». درحالی‌که نمی‌توان ادعاهای دو طرف را به‌راحتی ثابت کرد، انتظارات در هر دو طرف متفاوت است. ساکنان هر دو منطقه منتظر حملات طرف مقابل هستند. با این حال هر دو خواستار پایان درگیری‌هایی هستند که خسارات و ویرانی‌های فراوانی به همراه داشته است.
هر دو گروه نشان داده‌اند که تسلیحات سنگین را از میدان نبرد دور کرده‌اند. درحالی‌که طرفین ادعا می‌کنند به آتش‌بس 15 فوریه پایبند هستند، اما با این حال یکدیگر را به نقض آن و آغاز جنگی متهم می‌کنند که تاکنون نزدیک به شش هزار کشته داشته است. نیروهای طرفدار کی‌یف می‌گویند در حال جنگ با تروریست‌هایی هستند که از طرف روسیه حمایت می‌شوند. جدایی‌طلبان نیز می‌گویند با فاشیست‌هایی می‌جنگند که از طرف اروپا و آمریکا تجهیز می‌شوند. بسیاری از تحلیلگران، شهر ماریوپل را آخرین جایزه برای جمهوری‌های خود‌خوانده دونتسک و لوهانسک می‌دانند تا بدین ترتیب کنترل یک بندر برای صادرات کالا و خدمات را در دست داشته باشند.
رهبران جدایی‌طلبان می‌گویند قصد دارند در مورد نحوه استفاده از این شهر بندری، وارد مذاکره شوند. اما در چهارمین روز آتش‌بس و پس از درگیری‌های شدید، آنها کنترل دبالتسیو را به دست گرفتند. با این اوصاف، مقامات ماریوپل می‌خواهند هزینه هرگونه حمله نظامی را بالا ببرند تا جدایی‌طلبان دست به این کار نزنند. به همین دلیل تقویت و تجهیز نیروها از سپتامبر گذشته در جریان است. یوری کوتلوب، شهردار ماریوپل در این زمینه می‌گوید: هدف اصلی ما این است که شدت حملات جدایی‌طلبان را کاهش دهیم. او می‌گوید جدایی‌طلبان برای مدت کوتاهی در بهار کنترل شهر را به دست گرفتند که اقدامات آنها هنوز در ذهن مردم است. او همچنین عقیده دارد تعداد این نیروها برای حمله به شهر کافی نیست و در نتیجه آنها از نیروهای روس برای این کار کمک می‌خواهند.
در مقابل جدایی‌طلبان با رد تمام این اتهامات، نیروهای طرفدار کی‌یف را به نقض حقوق شهروندان متهم می‌کنند. بوکسر که تا پیش از آغاز درگیری‌ها یک کارگر معدن بود، می‌گوید: آنها دست به کارهایی می‌زنند که اصلاً نمی‌توان نام انسان را روی آنها گذاشت.
چنین لفاظی‌هایی از هر دو طرف میدان نبرد به گوش می‌رسد و تنها نتیجه‌اش این است که در بین مردم ترس به وجود آورده است. دنیس گاوریلوف، رئیس شورای دفاعی در ماریوپل در این مورد می‌گوید: تنها افرادی که در این اوضاع و شرایط نمی‌ترسند، مردگان هستند.
| یکی از شهروندانی که به‌تازگی شهر شیروکین را به دلیل شدت درگیری‌ها ترک کرده است، می‌گوید: من در سال 1968 نیز در چکسلواکی بودم، اما شرایط آنجا به‌هیچ‌وجه مثل اتفاقات این روزهای اوکراین نبود. |
او با اشاره به پرتاب خمپاره‌ها در روز 24 ژانویه که 31 کشته بر جای گذاشت، افزود: مردم ماریوپل از لحاظ ذهنی آمادگی چنین اتفاقی را نداشتند. نزدیک به 25 سال است که آنها رابطه دوستانه‌ای با فدراسیون روسیه دارند؛ در نتیجه نمی‌توانند قبول کنند از طرف آنها مورد حمله قرار گرفته‌اند. در همین شرایط است که امیدواری اندکی در دو طرف میدان نبرد برای دوام این آتش‌بس و پایان جنگ وجود دارد. یکی از شهروندانی که به‌تازگی شهر شیروکین را به دلیل شدت درگیری‌ها ترک کرده، می‌گوید: من در سال 1968 نیز در چکسلواکی بودم، اما شرایط آنجا به‌هیچ‌وجه مثل اتفاقات این روزهای اوکراین نبود. او که از طرفداران جدایی‌طلبان است، نفرت شدیدی نسبت به نیروهای دولتی داشته و دوست دارد تمام آنها در میدان جنگ کشته شوند.
چند کیلومتر آن‌طرف‌تر از میدان نبرد، این نفرت و نبود اطمینان را می‌توان در حرف‌های دیما 19 ساله ماهی‌گیر مشاهده کرد که این روزها در منطقه‌ای ساکن است که حدود 90 درصد جمعیت آن، شهر را ترک کرده‌اند. درحالی‌که ترس به‌خوبی در چشمانش مشاهده می‌شود، می‌گوید: تنها امیدواری ما ثبات این آتش‌بس است تا از این مخمصه نجات پیدا کنیم.
انتهای پیام/
