بدنه هواپیماها نانویی و رادارگریز می‌شود

به گزارش گروه علم و فناوری آنا به نقل از ستاد ویژه توسعه فناوری نانو، رادارگریزی به عمل پنهان شدن یا گریختن از دید رادار و وسایل آشکارساز گفته می‌شود. رادارگریزی بیش از اینکه یک تکنولوژی باشد، یک مفهوم است که گستره‌ وسیعی از تکنولوژی‌ها و ویژگی‌های طراحی را در بر می‌گیرد.

مفهوم رادارگریزی جدید نیست. اولین بار در جنگ جهانی دوم زیردریایی‌ها از روکش‌های ویژه‌ای روی پریسکوپ‌های خود استفاده کردند تا از دید رادارها بگریزند. خواص رادارگریزی در پوشش‌ها با حضور ذرات جاذب امواج ایجاد می‌شوند. امروزه با ورود فناوری نانو به این حوزه از تکنولوژی، خواص پوشش‌های جاذب امواج بهینه شده و بازدهی جذب آنها افزایش یافته است.

کریم اصولی بستان‌آباد، مجری طرح، هدف از اجرای این طرح را استفاده از نانوذرات مغناطیسی اکسید آهن و الیاف کربنی در جهت سنتز یک پوشش جاذب امواج راداری عنوان کرد.

وی افزود: «روش به کار گرفته شده در این پژوهش جهت سنتز پوشش‌های جاذب رادار یک روش ساده و کم‌هزینه است؛ به‌علاوه پوشش سنتز شده از کارایی بالایی برای جذب امواج راداری برخوردار است».

وی با اشاره به اکسید آهن مغناطیسی افزود:‌ «اکسید آهن مغناطیسی یا همان مگنتیت یکی از مواد فرومغناطیس با خاصیت مغناطش نسبتاً بالاست که خواص عالی در جذب امواج الکترومغناطیسی از خود بروز می‌دهد».

به گفته اصولی، در این پژوهش از این ماده در ابعاد نانومتری جهت ایجاد لایه‌های نازک بر روی زیر لایه‌های الیاف کربن استفاده شده است؛ استفاده از این ذرات در ابعاد نانومتری موجب افرایش قابل توجه در قدرت جذب این ذرات نسبت ذرات میکرومتری می‌شود.

وی تصریح کرد: «در طرح حاضر ابتدا نانوذرات مگنتیت با استفاده از روش شیمیایی سنتز شد؛ در ادامه این نانوذرات با استفاده از روش الکتروفورتیک هواروی الیاف کربن فعال شده پوشش داده شد».

وی ادامه داد: «پارامترهای فرایند سنتز همچون دما و غلظت مواد اولیه و پارامترهای فرایند پوشش دهی از قبیل تناوب و زمان رسوب‌دهی به‌منظور بهینه‌سازی فرایند مورد بررسی قرار گرفت. در نهایت به‌منظور اندازه‌گیری میزان جذب امواج الکترومغناطیس از آنالیزگر شبکه‌برداری استفاده شد».

این تحقیقات حاصل تلاش‌های مهندس کریم اصولی بستان‌آباد و احسان حسین زاده، دانش‌آموختگان مقطع کارشناسی ارشد دانشگاه تبریز، دکتر حسین آقاجانی، عضو هیأت علمی دانشگاه تبریز، حسین ملکی، دانش‌آموخته‌ مقطع کارشناسی ارشد دانشگاه صنعتی سهند تبریز و محمدصادق شاکری، دانشجوی مقطع دکترای پژوهشگاه مواد و انرژی، است.