کشف فسیل‌های عجیب از میان چیزهایی که کودکان به موزه آوردند + تصاویر

به گزارش گروه علم و فناوری آنا به نقل از engaget، دخترک 9 ساله با صبوری خاصی منتظر می‌ماند تا متخصص موزه یک اسکن سه‌بعدی از دفینه‌ای که او با خود آورده انجام دهد. سپس با عینک پلاستیکی شفاف و روپوشی که یک حرف T و یک ستاره روی آن است، به سوی پدرش می‌رود تا او با دقت جمجمه عجیب یک اردک را که با خود آورده است داخل یک کیسه پلاستیکی بگذارد. آنها این جمجمه عجیب را کنار ساحل پیدا کرده بودند و وقتی نتوانستند بفهمند چیست، برای کنجکاوی بیشتر تصمیم گرفتند آن را روز «تشخیص هویت» به موزه بیاورند.

موزه حیات وحش آمریکا در نیویورک، یک روز در سال را به بازدیدکنندگان و کودکان اختصاص داده است تا هر چه را که فکر می‌کنند باستانی یا فسیل است برای بررسی دقیق و کارشناسی با خود به موزه بیاورند و آنجا توسط باستان‌شناسان و دستگاه‌های بسیار دقیق و پیشرفته از ماهیت واقعی آن آگاه شوند. در این اتاق میزهای مختلفی وجود دارد که از حشره‌شناسی و گیاه‌شناسی گرفته تا دیرین‌شناسی میکروسکوپی را پوشش می‌دهد.

در این روز در اتاق مخصوص تشخیص هویت، اشیائی از اندازه یک سوسک کوچک تا جمجمه‌های بزرگ، زیر میکروسکوپ و CT اسکن قرار می‌گیرند و تصاویر به دست آمده روی یک تلویزیون بزرگ تخت نمایش داده می‌شود و هم‌زمان یک باستان‌شناس خبره تصاویر را تشریح می‌کند تا معلوم شود ماهیت و عمر آن شیء چیست.

بخش دیرین‌شناسی این موزه اکنون مجهز به یک میکروسکوپ Nikon SMZ1500 است که می‌تواند داخل هر نوع جمجمه یا شیء کوچکی را بدون نیاز به شکافتن آن اسکن و سپس به‌صورت سه‌بعدی نمایش دهد. این اسکن حتی برای اشیائی به اندازه غبار هم ممکن است.

بشرا حسنی، مدیر بخش دیرین‌شناسی این موزه در این باره گفت: «قبلا روزها و هفته‌ها کار سخت و طاقت‌فرسا لازم بود تا بتوان یک فسیل را باز کرد و به درون آن دست‌پیدا کرد اما اکنون بدون نیاز به شکافتن، صبح کار اسکن را آغاز می‌کنیم و شب تصویر کامل در اختیار ماست».

اسکنرها و میکروسکوپ‌های قدرتمند، نحوه تشخیص هویت اشیای باستانی را تغییر داده‌اند اما هنوز هم باستان‌شناسی نیازمند دستان و چشم‌های حرفه‌ای و دقیق است که بتوانند به درستی آنچه را می‌بینند تشخیص دهند.

کارل ملینگ، یکی دیگر از باستان‌شناسان موزه نیویورک است که در 16 سال گذشته در تمامی روزهای «تشخیص هویت» حاضر بوده و به بررسی آورده‌های کودکان و مردم پرداخته است. او امسال حین روز تشخیص هویت موفق به کشف یک مهره متعلق به یک «پلسیوساروس» شد.

این جاندار که در اواخر دوران دایناسورها میزیسته، یک خزنده عظیم‌الجثه بوده که دمی کوتاه داشته است. او درباره این کشف گقت: «وقتی داشتم یک نمونه را بررسی می‌کردم، از گوشه چشمم پسری را دیدم که یک فسیل بزرگ در دست دارد و منتظر است. ابتدا فکر کردم این یک استخوان نهنگ است که معمولا در نیوجرسی (جایی که پسر از آنجا آمده بود) در ساحل یافت می‌شود اما وقتی آن‌ را چرخاندم، دو سوراخ کف آن دیدم که مشخصه مهره پشتی پلسیوساروس است».

او به‌ خاطر این کشف بسیار هیجان‌زده شده بود چراکه از سال 1988 خودش در این منطقه به جست‌وجو پرداخته بود و هرگز موفق به کشف چنین چیزی نشده بود. وقتی از پسر پرسید که این فسیل را در کجا یافته است، او به‌سادگی پاسخ داد: «از حیاط پشتی خانه».

ملینگ معتقد است روز تشخیص هویت می‌تواند کاری مفید و اثرگذار برای تحریک کنجکاوی نوجوانان و کمک به یافتن تازه‌ها باشد. او اکنون میزی پر از ایده‌ها و اشیای بزرگ و کوچکی دارد که کودکان کنار ساحل، در باغچه خانه یا در انباری مادربزرگشان پیدا کرده‌اند. این دیرین‌شناس تأکید دارد که این مراسم سالانه نه‌تنها برای بازدیدکنندگان و جذب آنها به موزه مفید بوده، بلکه منجر به کشف‌های عجیبی مانند آنچه درباره مهره دایناسور امسال پیش آمد، شده است.

مترجم: محمدرضا احمدی‌نیا