اعتماد ژنتیکی است اما بی‌اعتمادی نه

به گزارش گروه علم و فناوری آنا به نقل از Futurity، نتایج یک مطالعه جدید حاکی از آن است که بخشی از اعتماد داشتن به ژنتیک انسان بستگی دارد اما این روند برای بی‌اعتمادی صدق نمی‌کند. در واقع افراد، بی‌اعتمادی را به ارث نمی‌برند. در این مطالعه بی‌اعتمادی به عنوان یک صفت جداگانه و متمایز از اعتماد مورد بررسی قرار گرفت.

مارتین ریمن، استاد بازاریابی در دانشگاه آریزونا و سرپرست این پژوهش، در این باره بیشتر توضیح می‌دهد: «این تحقیق از این ایده حمایت می‌کند که بی‌اعتمادی مخالف اعتماد نیست. اعتماد داشتن و عدم اعتماد منحصرا تحت تاثیر محیط زندگی فرد قرار دارد اما نکته جالب این است که اعتماد به طور قابل توجهی تحت تاثیر ژنتیک است، در حالی که عدم اعتماد اینگونه نیست. به نظر می‌رسد بی‌اعتمادی منشاء اجتماعی دارد».

این مطالعه روی دوقلوهای همسان بالغ، دارای ژنتیک همسان، و دوقلوهای ناهمسان بالغ دارای ژنتیک متفاوت، انجام شد. براساس اصول بنیادین ژنتیک رفتاری، اگر ژنتیک مسئول تفاوت موجود میان اعتماد و عدم اعتماد باشد، رفتار دوقلوهای همسان بیشتر شبیه بهم خواهد بود تا رفتار دوقلوهای ناهمسان چراکه دوقلوهای همسان دارای ژنتیک مشترک هستند در حالی که ارتباط و همبستگی دوقلوهای ناهمسان ناقص است.

مطالعه و بررسی دو نوع مختلف دوقلو به دانشمندان اجازه داد تاثیر نسبی سه عامل مختلف بر اعتماد، عدم اعتماد و رفتارهای وابسته به اعتماد دوقلوها را تخمین بزنند: عوامل ارثی (تاثیر ژنتیک)، عوامل محیطی مشترک (تجربه مشترک از بزرگ شدن در یک خانواده و ارتباط با افراد مشترک) و عوامل محیطی غیرمشترک (تجربه‌های منحصر به‌فرد خواهر برادری در زندگی).

در این تحقیق از 324 دوقلوی همسان و 210 دوقلوی ناهمسان خواسته شد تا تصمیم بگیرند که چه مقدار پول برای یکی دیگر از شرکت کنندگان فرستاده شود؛ این عمل نشان‌دهنده اعتماد در تست بود. همچنین از آنها خواسته شد تا تصمیم بگیرند که چه مقدار پول از دیگر شرکت کنندگان گرفته شود که این امر بی‌اعتمادی را نشان می‌داد.

رفتار دوقلوهای همسان نسبت به دوقلوهای ناهمسان در رفتارهای اعتمادی بیشتر شبیه بهم بود اما این امر درباره رفتارهای عدم اعتماد آنها صدق نمی‌کند. دانشمندان به این نتیجه رسیدند که برخلاف عدم اعتماد، اعتماد تحت تاثیر عوامل ژنتیکی است.

در کل براساس تجزیه و تحلیل‌ها تخمین زده می‌شود که اعتماد 30 درصد ارثی است در حالی که عدم اعتماد به هیچ وجه مورثی نیست.

در حالی که سهم تخمینی عوامل محیطی مشترک در عدم اعتماد 19 درصد بود اما این عوامل هیچ نقشی در رفتارهای وابسته به اعتماد ایفا نمی‌کند.

عوامل محیطی غیرمشترک یا تجربیات مستقل دوقلوها دارای بیشترین تاثیر بر اعتماد و عدم اعتماد است. عوامل محیطی غیرمشترک 81 درصد در عدم اعتماد و 70 درصد در اعتماد کردن نقش دارد.

به عبارت دیگر، تمایل فرد به اعتماد کردن یا نکردن ارثی نیست و اجتماعی بودن یا نبودن فرد را نشان نمی‌دهد. این تمایل مستقیما به تجربیات شخصی یک فرد بازمی‌گردد.

مترجم: هانا حیدری