«تی تی» روایتی دلنشین از یک قصه زنانه/ بازی‌های درخشانی که دیده نشد

گروه فرهنگ و هنر خبرگزاری آنا - محمدصالح سلطانی: خوب قصه گفتن کار سختی است، اما گفتن قصه‌های تکراری به شیوه‌ای جدید، از آن هم سخت‌تر است. آیدا پناهنده در فیلم جدیدش، از پسِ هر دو کار تقریبا به خوبی برمی‌آید. او در «تی تی» هم خوب قصه می‌گوید و هم قصه‌ای مستعد افتادن به دام کلیشه‌ها را، متفاوت بازگو می‌کند. از این منظر، «تی تی» فیلمِ فیلمنامه است و مرهون سناریویی است که با دقت و ظرافت نوشته شده است. اما فیلمنامه، تنها نقطه قوت فیلم جدید آیدا پناهنده نیست.

ستاره‌ای در اوج

این روزها نوشتن از بازی‌های درخشان «الناز شاکردوست» تکراری است. بازیگر درجه‌یک این روزهای سینمای ایران اما در «تی تی» وجه دیگری از توانمندی خودش را به نمایش می‌گذارد. او که در دو فیلم اخیر نرگس آبیار، شبی که ماه کامل شد و ابلق، قدرت خود در بازنمایی کاراکتر زنان رنج‌کشیده را به نمایش گذاشت، در «تی تی» شمایل زنی عجیب با یک شخصیت چندوجهی را هنرمندانه به تصویر می‌کشد.

مهارت بالای او در اجرای لهجه گیلکی، در کنار استفاده هوشمندانه‌اش از میمیک‌های مختلف و متنوع، حالات متنوع و متغیر شخصیت «تی تی» را پیش چشم مخاطب می‌آورد. شاکردوست، درخشان‌ترین بازیگر «تی تی» است اما نباید از نقش‌آفرینی خوب پارسا پیروزفر هم ساده عبور کرد. بازیگر گزیده‌کار سینمای ایران، در «تی تی» به خوبی از پس نقشش برآمده و کنار شاکردوست، ترکیب بازیگران نقش اول «تی تی» را ارتقا داده است. هوتن شکیبا هم مثل همیشه استاندارد است و بازی‌اش، طراوت فیلم را بیشتر کرده است.

یک فیلم متوازن

بعضی فیلم‌ها آن‌قدر متوازن شکل می‌گیرند که سخت می‌شود میان اجزای مختلف‌شان، ناهمگونی پیدا کرد. «تی تی» حتما فیلمی از این جنس است. کارگردانی، فیلمنامه، بازی‌ها و عناصر فنی، همه و همه در فیلم جدید آیدا پناهنده پا به پای هم پیش می‌آیند و فیلم را به پیش می‌برند. هیچ‌کدام از عناصر «تی تی» را نمی‌شود بد دانست. فیلم، مجموعه‌ای از المان‌های متوسط به بالاست که سرجمع فیلمی قاعده‌مند و روپا را راهی پرده سینما کرده است. «تی تی» به خوبی از پسِ روایت آن‌چه در ذهن نویسنده و کارگردانش می‌گذرد برآمده و جهانی موزون خلق می‌کند. جهانی که با اشاراتی به سیاه‌چاله‌ها و پایان دنیا، رگه‌هایی فلسفی به خود می‌گیرد.

محکومیت پذیرفتنی

آیدا پناهنده در «تی تی» پیشرفت چشمگیری داشته و بعد از این فیلم، حتماً جدی‌تر از گذشته به آثار او نگاه خواهد شد. جهان زنانه «تی تی» در مقایسه با جهان زنانه‌ای که کارگردانان زن نسل قبل، از جمله تهمینه میلانی می‌ساختند، جهان باورپذیرتری است. در «تی تی» هم مثل تعداد قابل توجهی از فیلم‌های کارگردانان زن، این مردان هستند که محکوم می‌شوند. اما این محکومیت، در دل یک فرم خوب و یک داستان پرکشش، برای مخاطب پذیرفتنی است.

بعد التحریر

سینما، هنر قدرتمندی است و اثرگذاری‌اش بر مخاطب، جدی‌تر از آن است که بشود کتمانش کرد. بعید می‌دانم برخی رفتارهایی که در «تی تی» عادی به نظر می‌رسند، در جامعه ما «عادی» تلقی شوند. عادی‌سازی شرب خمر، مصرف مواد مخدر و رقص زنان در «تی تی» عمیقاً مشهود است. البته فیلم آیدا پناهنده اولین فیلمی نیست که برای عادی‎کردن این چیزها در سینمای ایران تلاش می‌کند، اما چون فیلم در مقایسه با اکثر «عادی‌سازها» فیلم جدی‌تری است، امیدوارم تلنگری جدی‌تر به مسئولین و سیاست‌گذاران سینمای کشور بزند.

انتهای پیام/4139/