«روشن» علیه سینما، حجازی علیه سینماگران/ آتش‌بازی با فندک سینما
گروه فرهنگ و هنر خبرگزاری آنا - محمدصالح سلطانی: «روشن»، بیانیه تند روح‌الله حجازی علیه سینماگران است. فیلم، بیش از هرچیز با زبانی رسا اهالی سینما را هدف گرفته و آن‌ها را به انفعال متهم می‌کند. شخصیت اصلی «روشن»، با بازی رضا عطاران، یک مرد بازنده و بیچاره است که همه‌چیزش را از دست داده و برای بدست آوردن زندگی‌اش کار خاصی نمی‌کند و نهایتا پس از یک انفعال طولانی و بی‌منطق، دست به انتحار می‌زند.
این کاراکتر منفعل، در فیلمنامه عاشق سینماست و انگار سابقه کوچکی در بازیگری دارد. اما سینمایی بودنِ روشن، در هیچ‌کجای فیلم نمود درست‌ودرمانی ندارد و اصلاً مشخص نیست عشق سینما بودنِ او، چه کمکی به قصه می‌کند. آیا جز این است که کارگردان می‌خواهد کاراکتر روشن را استعاره‌ای برای نمایش روزگار همکارانش کند و به آن‌ها بتازد؟
بی جذابیت
فیلم جدید روح‌الله حجازی هیچ المان مخاطب‌پسندی ندارد. نه قصه دارد، نه بازی قابل توجهی و نه جلوه‌های فنی خاصی. رضا عطاران، به خودی خود بازیگری جذاب است و می‌تواند یک فیلم را از ورطه یکنواختی نجات دهد، اما اوج هنر حجازی این بوده که از چنین بازیگر ذاتاً جذابی، چنان بازی بدی گرفته که شاید عطارانِ «روشن»، بدترین عطاران سال‌های اخیر باشد!
سایر بازیگران فیلم هم نقطه امیدوارکننده‌ای در بازی‌شان ندارند. سیامک انصاری بعد از «بمب» نقش‌آفرینی درخشان دیگری در سینما نداشته و سارا بهرامی هم نشانه‌ای از بازی‌های خوبِ گذشته‌اش را در این فیلم به نمایش نگذاشته. است بحران بزرگ فیلم اما فیلمنامه است. فیلمنامه‌ای کسل‌کننده، یکنواخت و سطح پایین که شروع و پایان مشخصی ندارد و از جایی به بعد، می‌خواهد با خاراندن زخم روی سینه رضا عطاران و ور رفتن با فلاکت کاراکتر «روشن»، وقت تلف کند.
یک فیلم خاموش
از هر زاویه‌ای که به «روشن» نگاه کنیم، با فیلم خوبی طرف نیستیم. فیلمی که به راحتی می‌شود گفت برای مخاطب سینما هیچ ندارد. به نظر می‌رسد حجازی «روشن» را برای دوستان و همکارانش ساخته است. از نظر او، سینمایی‌ها در شرایط امروز کشور، منفعل‌اند. از نظر فیلم، آن‌ها نه سرپناه دارند و نه پول. خانواده‌ای هم برایشان باقی نمانده و در چنین وضعیتی، به جای مبارزه راه انفعال را انتخاب کرده‌اند؛ مخدر مصرف می‌کنند و در برابر نابودی زندگی‌شان، بی‌عمل اند. از این منظر، فیلم بی‌شباهت به «خوک» نیست. البته فیلم مانی حقیقی چند فقره بازی با رنگ و نور داشت و در فضایی فانتزی، دستکم می‌توانست مخاطب را تا انتها در سالن سینما نگه دارد. «روشن» همین حداقل‌ها را هم ندارد و بنابراین، بعید است بتواند در جلب مخاطب به توفیق برسد.
آتش‌بازی با فندک سینما
توصیه حجازی به همکارانش در «روشن»، آتش‌بازی با فندکِ سینما و خودسوزی در برابر دیگران و شاید حاکمیت است. اینکه صورت‌بندی حجازی از احوالات جامعه و نسبت سینمایی‌ها با این احوالات چقدر درست است، بحث دیگری است. اجمالاً آن‌چه در «روشن» پیش روی ماست، فیلمی نه چندان قوی است که کارکردی بیش از یک بیانیه درون‌گروهی ندارد و نه تنها فیلم جسوری نیست، بلکه حتی بلد نیست ادای جسوربودن را هم در بیاورد.
انتهای پیام/۴۱۳۹/
انتهای پیام/