حاتمی‌کیا بمان و بساز!
گروه فرهنگ و هنر خبرگزاری آنا - سارا مسعودی: حاتمی کیا در آخرین ردیف سینما نشسته و منتظر است تا دقایق دیگر فیلم خروج روی پرده سینما برود. به چهره‌اش که نگاه می‌کنی ذوق زدگی از چشمانش می‌بارد. لبخندی بر گوشه‌اش نقش بسته است. درست مثل ما وقتی از آفریده‌هایمان ذوق زده می شویم. مثالش همین کیک پختن خودمان برای اولین بار و انتظار برای چشیدن این کیک و پرسیدن مرتب این سوال که «خوشمزه است؟».
خروج اثر اوست، زاییده فکر و نگاه حرفه‌ای او به کار. حالا هر چقدر که ما دوست نداشته باشیم، غر بزنیم و داد بزنیم؛ قرار نیست برای آدم‌ها تعیین تکلیف بکنیم و بگوییم بهتر است در همان ژانر دفاع مقدس کار کنی یا دوران تو گذشته است. حاتمی کیا به هرعلتی تصمیم گرفته در ژانرهای دیگر کار کند. یکی این فیلم را می‌ستاید و آن را یک وسترن آمریکایی می‌داند و یکی دیگر نه. نکته آن است که در این دوست نداشتن ها کاری نکنیم که کارگردانی آرزوی مرگ کند!
بیشتر بخوانید:
ورود دوباره حاتمی‌کیا به دوگانه آرمان و مصلحت با «خروج»
نقد جسورانه به سبک حاتمی‌کیا/ «خروج»؛ فیلمی به‌روز با قصه‌ای در دل جامعه
بیاید فکر کنیم چه شده است که آن قدر بی رحم شده‌ایم که روی پایان دوران کاری افراد مهر می‌زنیم. من فقط از حاتمی کیا نمی‌گویم، از کیمیایی هم حرف می‌زنم از صدر‌عاملی هم می‌گویم. از خودمان می‌گویم که با دیدن چند فیلم و نوشتن چند نقد فکر کرده‌ایم که سختی کار و خلق یک اثر را می‌دانیم.
من خروج را دوست نداشتم و از آن بیشتر شخصیت زنی که قرار است مردهای قصه را تیمار کند. اما همه اینها باعث نخواهد شد که برای کارگردانش نسخه ای تجویزی کنم.
حاتمی کیا بمان و بساز...
انتهای پیام/4139/
انتهای پیام/