اکران «ساموئل خاچیکیان» برایم بهترین اتفاق سال ۱۴۰۳ بود
امید نجوان کارگردان و منتقد سینما درباره مهمترین رخداد سینمای مستند گفت: اگر فروتنی را کنار بگذارم، باید اعتراف کنم برای من مهمترین اتفاق سینمای مستند در سالی که گذشت، تجربه اکران فیلم خودم (یعنی «ساموئل خاچیکیان؛ یک گفتوگو») در گروه هنر و تجربه بود. البته اگر این آزمون را از سر نگذرانده بودم، بیشک امروز با خودم فکر میکردم چه موقعیت بینظیری را از دست دادهام! اما حالا که به چند ماه قبل برمیگردم و جزییات این دستاورد (یعنی نمایشهای پراکنده و اعلام تعطیلیهای متعدد) را بررسی میکنم با خودم فکر میکنم شاید بهتر بود اصلاً وارد این بازی نمیشدم و به تصور حمایت از نمایش فیلمهای مستند، اینهمه هزینه نمیکردم. اگر چه تمام این ماجراها بههرحال بخشی از تجربه زندگی است؛ و میشود آن را با دیگران به اشتراک گذاشت. خصوصاً کسانی که با خود فکر میکنند گروه سینمایی «هنر و تجربه» مکانی برای به نمایش گذاشتن فیلمهای مهجور و بیادعاست.
این کارگردان درباره مهمترین آثار مستندی که امسال دیده گفت: متاسفانه در سالی که گذشت به دلیل کسالت موفق به حضور در جشنواره سینماحقیقت نشدم و طبعاً تعدادی از فیلمهای مهم امسال را از دست دادم. اما در مجموع چند مستند ترکیبی و زندگینامهای درباره شخصیتهای سینمایی دیدم که به نظرم جزو بهترینهای سینمای مستند بودند. از جمله: «بوگارت؛ زندگی در نور فلشها» (ساخته کاترین فرگوسن)، «کِیت صدایم کن» (لورنا تاکر) و «هیچکاک بودن» (لوران بازهرو)
نجوان درباره مهمترین چالش پیش روی سینمای مستند گفت: بدون شک بزرگترین چالشی که سینمای مستند ما را تهدید میکند بازاریابی برای فیلمهاست. نکتهای که باعث میشود اغلب فیلمها به خوبی دیده نشوند و جایی برای نمایش پیدا نکنند. شک ندارم اگر روزی سازمانی، مدیری یا شخصی به فکر انجام این کار بیفتد گرههای بیشتری باز خواهد شد و فضای بیشتری برای نمایش و ارائهی فیلمهای مستند فراهم خواهد شد.
این منتقد باسابقه درباره پروژه تازهاش گفت: این روزها در تلاشم تا برای حفظ امیدواری، یا به قول ورزشکارها: «برای ماندن روی فرم!» یکی از فیلمنامههای قدیمیام که سالهاست در انتظار ساخته شدن مانده را بازنویسی کنم. خدا را چه دیدید، شاید بالاخره و بعد از سالها موفق شدم برایش سرمایهگذار پیدا کنم! بههرحال آدمی به امید زنده است؛ و من سعی میکنم امیدوار باقی بمانم.
انتهای پیام/