مشتری می‌تواند بیش از ۱۳۰۰ زمین را در خود جای دهد!

به گزارش خبرگزاری آنا، منظومه شمسی شامل هشت سیاره است که به دو دسته اصلی سیاره‌های سنگی و سیاره‌های گازی تقسیم می‌شوند. سیاره‌های گازی شامل مشتری، زحل، اورانوس و نپتون، به دلیل ترکیب عمدتاً گازی خود شناخته می‌شوند. این سیاره‌ها دارای جو‌های ضخیم و ابر‌های متنوعی هستند و به طور کلی اندازه بزرگ‌تری نسبت به سیاره‌های سنگی دارند. مشتری بزرگ‌ترین سیاره منظومه شمسی دارای حلقه‌ها و قمر‌های زیادی است. زحل نیز به خاطر حلقه‌های زیبا و مشخصش معروف است. 

{$sepehr_key_5161}

سیاره مشتری به قدری بزرگ است که می‌تواند بیش از ۱۳۰۰ زمین را در خود جای دهد. قطر تقریبی مشتری ۱۳۹,۸۲۲ کیلومتر است که تقریباً معادل ۱۱ برابر قطر زمین است. حجم این سیاره به حدی است که حدود ۱۳۰۰ سیاره زمین در آن جای می‌گیرد. این ویژگی‌ها، مشتری را به یکی از جذاب‌ترین سیارات برای مطالعه تبدیل کرده است.

 مشتری به دلیل ترکیب شیمیایی خاص خود، عمدتاً از هیدروژن و هلیوم تشکیل شده است. جو این سیاره شامل ابر‌های متنوعی از آمونیاک و متان است که باعث ایجاد الگو‌های جوی پیچیده و طوفان‌های عظیم می‌شود. یکی از معروف‌ترین مشخصه‌های مشتری، لکه سرخ بزرگ (Great Red Spot) است؛ یک طوفان دائمی بسیار بزرگ که می‌تواند چندین زمین را در خود جای دهد!

مشتری دارای یک میدان مغناطیسی قوی و چندین قمر است. این سیاره بیش از ۹۵ قمر شناخته شده دارد که بزرگ‌ترین آنها، اقمار گالیله‌ایشامل ایو (Io)، اروپا (Europa)، گانیمد (Ganymede) و کالیستو (Callisto) هستند. گانیمد بزرگ‌ترین قمر در منظومه شمسی است و حتی از سیاره‌های کوچک‌تر نیز بزرگ‌تر است.

از نظر علمی، مطالعه مشتری می‌تواند به ما کمک کند تا درک بهتری از تشکیل یک منظومه خورشیدی و فرآیند‌های جوی داشته باشیم. مأموریت‌های فضایی مانند جونو که در سال ۲۰۱۶ به مدار مشتری وارد شد، اطلاعات ارزشمندی درباره ساختار داخلی، جو و میدان مغناطیسی این سیاره ارائه کرده. این داده‌ها می‌توانند به دانش ما درباره تاریخچه و تکامل منظومه شمسی کمک کنند. با توجه به اندازه و ویژگی‌های منحصر‌به‌فرد مشتری، این سیاره یک سوژه جذاب برای دانشمندان بلکه یک منبع الهام برای علاقه‌مندان به نجوم نیز محسوب می‌شود.