پنگوئن‌ها صدای ضبط‌شده خودشان را نمی‌شناسند!
به گزارش خبرگزاری آنا، پنگوئن‌ها پرندگانی دریایی و بدون توانایی پرواز هستند که به خاطر ظاهر منحصربه‌فرد، راه رفتن بانمک و زیستگاه‌های خاصشان شهرت دارند. این پرندگان در نیم‌کره جنوبی، به‌ویژه در مناطق سرد و یخ‌زده مانند قطب جنوب، و در برخی گونه‌ها در نواحی معتدل‌تر مانند آمریکای جنوبی زندگی می‌کنند. پنگوئن‌ها به زندگی در آب کاملاً سازگار شده‌اند و بال‌هایشان به شکل باله‌هایی قوی برای شنا طراحی شده است.
{$sepehr_key_4234}
آنها شناگرانی ماهرند که می‌توانند با سرعت بالا در آب حرکت کنند و عمدتاً از ماهی، سخت‌پوستان و دیگر موجودات دریایی تغذیه می‌کنند. این پرندگان اجتماعی، در کلونی‌های بزرگ زندگی می‌کنند و رفتارهای ارتباطی پیچیده‌ای دارند که شامل صداهای خاص و حرکات نمایشی است. پنگوئن‌ها به دلیل تغییرات اقلیمی و تهدیدهای انسانی، از جمله کاهش منابع غذایی و آلودگی، در معرض خطر قرار دارند و تلاش‌های حفاظتی برای حفظ جمعیت آنها اهمیت ویژه‌ای دارد.
پنگوئن‌ها همواره به‌عنوان یکی از اجتماعی‌ترین گونه‌های پرندگان شناخته شده‌اند. آنها برای برقراری ارتباط در کلونی‌های شلوغ خود از صداهای مشخصی استفاده می‌کنند. اما آیا آنها قادر به تشخیص صدای ضبط‌شده خود هستند؟ این سؤال محوری پژوهشی است که در سال ۲۰۲۴ انجام شد و نتایج آن، هم جذاب و هم خنده‌دار بود.
در این تحقیق که توسط زیست‌شناسان رفتاری (Behavioral Biologists) انجام شد، گروهی پنگوئن تحت آزمایش قرار گرفتند. محققان ابتدا صدای این پنگوئن‌ها را در شرایط مختلف ضبط کرده و سپس این صداها را از طریق بلندگوهای کوچک پخش کردند. نکته جالب اینجا بود که پنگوئن‌ها نه‌تنها به صدای خود واکنش نشان دادند، بلکه به نظر می‌رسید نمی‌توانند آن را به‌عنوان صدای خود تشخیص دهند.
زمانی که صدای ضبط‌شده از بلندگو پخش می‌شد، پنگوئن‌ها با کنجکاوی به سمت صدا می‌رفتند و حرکاتی مانند چرخیدن به دور بلندگو یا تماشای آن از زوایای مختلف انجام می‌دادند. به گفته دانشمندان، این رفتارها به وضوح نشان می‌دهد که پنگوئن‌ها توانایی شناسایی خود از طریق صدا را ندارند.
این موضوع بسیار قابل توجه است، چرا که برخی حیوانات مانند دلفین‌ها، طوطی‌ها و حتی برخی گونه‌های کلاغ‌ها می‌توانند صدای خود را شناسایی کنند. اما در مورد پنگوئن‌ها، این قابلیت هنوز به تکامل نرسیده است! برای توضیح این رفتار، محققان به دو فرضیه اصلی اشاره کردند. اولین فرضیه این است که دستگاه عصبی پنگوئن‌ها برای شناسایی صدای خود از طریق ضبط‌شده طراحی نشده است. این پرندگان بیشتر به سیگنال‌های زنده و تعاملی در محیط واقعی پاسخ می‌دهند. دومین فرضیه این است که شاید صدای ضبط‌شده برای آنها غیرطبیعی به نظر می‌رسد و مغز آنها نمی‌تواند آن را به‌درستی پردازش کند.
اگرچه رفتار پنگوئن‌ها در این تحقیق به‌ظاهر خنده‌دار است، اما نتایج آن کاربردهای علمی زیادی دارد. این مطالعه می‌تواند به درک بهتر از نحوه ارتباطات صوتی در حیوانات کمک کند. همچنین، یافته‌های آن می‌تواند برای طراحی ابزارهای حفاظت از پنگوئن‌ها در محیط‌های طبیعی مفید باشد. به‌عنوان مثال، شناخت واکنش‌های این پرندگان به صداها می‌تواند در تولید صداهای هشداردهنده برای جلوگیری از شکارچیان یا تهدیدات انسانی استفاده شود. پنگوئن‌ها با رفتارهای بانمک خود، این بار ثابت کردند که هنوز رمز و رازهای زیادی درباره رفتارشان وجود دارد.
انتهای پیام/