کشف شواهدی جدید از انفجار یک ابرنواختر در کنار خورشید

به گزارش خبرنگار خبرگزاری علم و فناوری آنا به نقل از نیواطلس، شهاب‌سنگ‌ها می‌توانند مانند کپسول‌های زمان عمل کنند و مولکول‌ها را از دوران کودکی منظومه شمسی حفظ کنند. به تازگی اثر انگشت خاصی در این سنگ‌های فضایی باستانی کشف شده است که نشان می‌دهد یک ابرنواختر درست در نزدیکی خورشید منفجر شده است که باید منظومه شمسی جوان را منفجر می‌کرد. اما چگونه زنده ماند؟ یک مطالعه جدید توضیحی را درخصوص ین موضوع ارائه می‌دهد.

سیارک‌ها و دنباله‌دار‌ها اساساً خرده‌هایی هستند که از تولد منظومه شمسی باقی مانده‌اند و می‌توانند حاوی سرنخ‌های جذابی از آن روز‌های اولیه باشند که در جای دیگری نمی‌توانیم پیدا کنیم. دانشمندان شهاب سنگ‌های باز را که به سطح زمین می‌رسند، شکافته اند و کریستال‌های آبی را پیدا کرده اند که سابقه‌ای از جوانی پرفراز و نشیب خورشید، الماس‌هایی از سیارات غول پیکر از دست رفته، قطعاتی از جهان‌های اقیانوسی باستانی و حتی دانه‌هایی که پیش از خورشید وجود داشته اند را حفظ کرده اند.

یکی از جالب‌ترین اکتشافات در شهاب‌سنگ‌ها، غلظت بالایی از آلومینیوم ۲۶، شکل رادیواکتیو این فلز است. بهترین توضیح برای اینکه چگونه این مواد به آنجا رسیدند، یک ابرنواختر در نزدیکی آن است، انفجاری که هنگام مرگ یک ستاره عظیم رخ می‌دهد. اما یک مشکل در این داستان وجود دارد - یک ابرنواختر با قدرت تزریق این مقدار ایزوتوپ‌های رادیواکتیو همچنین می‌تواند یک موج شوک به اندازه کافی قوی ایجاد کند تا منظومه شمسی جوان را قبل از اینکه فرصتی برای تسخیر پیدا کند، منفجر کند.

بدیهی است که این اتفاق نیفتاد، زیرا امروز ما  اینجا هستیم تا در مورد آن فکر کنیم. پس چگونه منظومه شمسی در حال رشد از چنین هجومی جان سالم به در برد؟ محققان رصدخانه ملی نجوم ژاپن (NAOJ) توضیح جدیدی را درباره این موضوع ارائه کرده اند.

همه چیز به نحوه شکل گیری ستاره‌ها برمی گردد. وقتی نواحی ابر‌های مولکولی غول‌پیکر به اندازه کافی متراکم می‌شوند، دنباله‌ها تحت گرانش خود فرو می‌ریزند و شروع به تشکیل ستاره می‌کنند. دیده شده است که این ابر‌ها به رشته‌های بلند کشیده می‌شوند، با ستارگان نسبتاً کوچکی مانند خورشید که درون آن رشته‌ها شکل می‌گیرند، در حالی که ستارگان پرجرم‌تر (نوعی که در معرض خطر ابرنواختر شدن هستند) در چهارراه، جایی که رشته‌های متعدد به هم می‌رسند، شکل می‌گیرند.

اگر چنین اتفاقی برای خورشید ما رخ می‌داد و ستاره‌ای در یک مرکز رشته‌ای نزدیک منفجر می‌شد، منظومه شمسی در حال شکل گیری توسط رشته‌ای که در آن متولد شده بود محافظت می‌شد. این تیم محاسبه کرد که حداقل ۳۰۰ هزار سال طول می‌کشد تا موج انفجار ابرنواختر رشته را بشکند و خانه آینده ما را نابود کند. خوشبختانه انفجار این انرژی را برای مدت طولانی حفظ نکرد. با این حال، این رشته هنوز ایزوتوپ‌های رادیواکتیو را می‌گرفت و آن‌ها را به درون منظومه شمسی می‌فرستاد، به همین دلیل است که اثر انگشت آن‌ها هنوز در شهاب سنگ‌ها قابل مشاهده است.