از تکنیک «موشن کپچرِ» فیلم‌های «آواتار» در تحقیقات پزشکی استفاده شد

به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری علم و فناوری آنا، محققان از تکنیک موشن کپچر، که به کاراکترها در فیلم‌هایی مانند آواتار جان می‌بخشند، برای رهگیری شروع بیماری‌هایی که باعث ضعف تحرک در بیماران می شوند استفاده می کنند.

در بسیاری از موارد، هر چه سریعتر این بیماری‌ها ارزیابی و معاینه شوند، بیمار هم سریعتر می‌تواند حمایت و درمان دریافت کند.

این سیستم جدید از هوش مصنوعی برای آنالیز حرکات بدن استفاده می‌ کند. در تست‌ها، متخصصان بریتانیایی شدت دو اختلال ژنتیکی را با سرعتی دو برابر بیشتر از بهترین دکترها اندازه گیری کردند.

محققان می‌گویند که این روش همچنین می‌تواند زمان را نصف کند و به شدت هزینه مورد نیاز برای تولید داروهای جدید در آزمایش های بالینی را کاهش دهد.

دکتر والریا ریکوتی از موسسه گریت اورموند استریت مخصوص درمان کودکان به بی بی سی نیوز گفت که نتایج حسابی او را شوکه کرده اند. او گفت: «تاثیر این تکنیک برا تشخیص و تولید داروهای جدید برای طیف وسیعی از بیماری‌ها می تواند قطعاً چشمگیر باشد.»

دکتر ریکوتی عضوی از گروهی از محققان امپریال کالج لندن است که ده سال از عمر خود را صرف تولید این فناوری جدید کرده اند.

آنها از این روش در بیماران مبتلا به بیماری فردریکس آتاکسی (FA) و دیستروفی عضلانی دوشن (DMD) در دو تحقیق جداگانه استفاده کردند. محققان می گویند که همچنین می توان از این روش برای تحت نظر گرفتن بیمارانی که در حال بهبودی از سایر بیماری های موثر بر حرکت هستند استفاده کرد.

از جمله این بیماریها می تواند به اختلالات مغز و دستگاه عصبی، قلب، شش ها، عضلات، استخوان و تعدادی از اختلالات روانی اشاره کرد.

رهگیری شدت و احتمال پیشرفت این بیماری ها معمولاً همراه به اندازه گیری در یک سرعت و دقت بالینی است که با آن این بیماری ها یکسری حرکات استانداردشده را انجام می دهند. این ارزیابی- که دارای اهمیت زیادی برای تعیین میزان حمایت و درمانی که بیمار به آن نیاز دارد می باشد- می تواند سالها طول بکشد.

دوتحقیق که اخیراً منتشر شده‌اند نشان می‌دهند که سیستم موشن کپچر می‌تواند این پروسه را سریع‌تر و دقیق‌تر انجام دهد. این فناوری از فناوری به کار رفته توسط فیلمسازها برای ثبت حرکات بازیگران در فیلم های آواتار برای خلق موجودات انسانگونه روی پرده سینما الهام گرفته است.

پروفسور آلدو فیصل از امپریال کالج، که یکی از دانشمندانی بود که به این ایده رسید، می گوید که این یک دستاورد بسیار بزرگ است.

«رویکرد جدید ما حرکات ظریفی که انسانها نمی‌توانند متوجه شان شوند را تشخیص می دهد. این سیستم می تواند آزمایشات بالینی را تغییر دهد و همچنین تشخیص و نظارت بر بیماران را بهبود ببخشد.»