صورت سرخ سینما از سیلی فروش/ گیشه‌ها همچنان کم رونق‌اند

به  گزارش گروه فرهنگ خبرگزاری آنا، فروش سینماها در کشور در شرایطی با افت قابل توجه به نسبت قبل از شیوع بیماری کرونا مواجه بوده که به نظر می‌رسد اغلب فیلم های سینمایی ورشکسته بوده و قادر به جذب مخاطب نبوده‌اند.

اعداد و ارقام سینماهای کشور طی چهار سال گذشته به روشنی تمام معضلات رفته بر این صنعت کم جان را نشان می‌دهد. صنعتی که با تکانه‌های مختلفی طی این سال‌ها زمین‌گیر شده و سینماداران شاهد اکران فیلم‌های خود برای سالن‌های خالی از تماشاگر هستند.

در 5 ماهه نخست سال جاری میزان فروش سینماها حدود 200 میلیارد تومان و در 5 ماهه نخست سال 98 نیز میزان فروش حدود 17 میلیارد تومان بوده است. در ابتدا به نظر می رسد موفق عمل کرده ایم اما تفاوت معنادار این دو رقم زمانی عیان می‌شود که تعداد مخاطب سینما در 5 ماهه نخست سال 98 از 14 میلیون و 790 هزار نفر به شش میلیون و 279 هزار و 440 نفر در 5 ماهه نخست سال 1401 سقوط کرده است.

در چهار سال اخیر به دلایلی که ذکر آن خواهد رفت سینماها با فراز و نشیب‌های متعددی دست و پنجه نرم کردند و در وضعیت فعلی می‌توان گفت بسیاری در لبه مرز ورشکستگی هستند.

کرونا صنعت سینما را زمین‌گیر کرد

در سال 99 و 1400 به دلیل شیوع ویروس کرونا بارها تعطیلی سینماها از اخبار اعلام شد. این تعطیلی‌ها گاهی تا چند ماه به طول می‌انجامید و حسرت دیدن یک فیلم در سالن سینما به دل علاقه‌مندان ماند. کرونا از جمله معضلات اجتماعی بود که صنعت سینما را پشت پرده سرد و تاریک خود برد.

تا جایی که مقایسه آمارها نشان می‌دهد در سال 99 تعداد تماشاگر سینما 670 هزار نفر بوده که به نسبت عدد 26 میلیون و 310 هزار و 384 نفری در سال 98، با افت 97 درصدی مواجه بوده است.

در سال 1400 نیز تعداد مخاطبان سینما مجددا افت کرد. رقم تماشاگران 115 هزار و 738 نفر اعلام شد و این ارقام در مقایسه با سال‌های قبل و تاریخ سینمای ایران افت تکاندهنده را نشان می‌دهد.

در واقع کرونا از جمله موضوعاتی بود که حتی به فکر سینماداران و فیلم سازان نیز خطور نکرده بود و کسی نمی‌دانست که یک ویروس نامرئی می‌تواند در بسیاری از کسب‌ها از جمله سینماها را تخته کند.

عادت گرایش به شبکه خانگی

در میانه شیوع کرونا و قرنطینه خانگی مردم، یکی از مهمترین سرگرمی‌ها فیلم بود اما مسیر آن نه به نفع سینما و نه صنعت آن بوده است.

در شرایط افت فعالیت سینماها، برخی فیلم سازان و کارگردان‌ها به ساخت سریال‌های شبکه خانگی گرایش پیدا کردند. کیفیت ساخت اهمیتی نداشت و مهم فروش بود. در این سال‌ها حتی نمونه‌هایی از سریال‌ها را شاهد بودیم که با هجوم ابتدایی مخاطب مواجه شد اما به قول برخی منتقدان پایان فیلم آب بسته می‌شد و بعد از کامروایی اقتصادی، تولید آن متوقف می‌شد.

به عنوان مثال آمارهای رو به رشدی از فروش و دانلود فیلم در رسانه‌های صوت و تصویر فراگیر داخلی گویای این موضوع است که مردم خانه نشین برای سرگرم کردن خود سریال‌های شبکه خانگی و حتی فیلم‌ها و کارتون‌هایی که در این رسانه‌ها بارگزاری می‌شد را خریداری می‌کردند.

در اغلب پلتفرم‌های نمایش خانگی نیز وضعیت مشابه مشاهده می‌شد و بازار رقابت برای بارگزاری هر چه بیشتر محتوا و ایجاد انگیزه برای خرید طی سه سال اخیر اوج گرفته است.

گرایش به تولیدات سینمای خارجی

در حال حاضر 550 سینما در هزار و100 شهر کشور دایر است که البته بیشترین تعداد سینماها در استان تهران متمرکز شده است. عمده اکران فیلم‌ها مربوط به تولیدات داخلی است و عموما مخاطب از مشاهده فیلم خارجی محروم است. این موضوع که البته به نامتناسب بودن تعداد فیلم‌ها با ظرفیت سینماها مرتبط است موجب شده تا فیلم ایرانی در اولویت اکران باشد و هر چند فیلم‌های متعددی ساخته شود اما برخی در نوبت اکران بمانند. در شهرستان‌ها نیز تاخیر در اکران فیلم‌ها قابل مشاهده است که طی سال‌های اخیر تلاش بر این بود تا همزمانی بین اکران یک فیلم در پایتخت و در شهرستان‌ها به وجود آید اما کمبود سالن‌های سینما و تعطیلی برخی موجب شده تا باز این ناهمگونی قابل لمس باشد.

چنین نگاه گزینشی در اکران فیلم‌ها موجب شده تا برخی هنردوستان برای مشاهده فیلم به ویژه فیلم‌های خارجی به دانلود فیلم عادت داشته باشند. از طریق دانلود حتی فیلم‌های ایرانی نیز قابل مشاهده است و به همین دلیل سبک مصرف مخاطب تغییر یافته و سینماها نیز نتوانسته‌اند جذابیت لازم را به وجود آورند.

از سویی مهمترین مسئله‌ای که سینما را به ویژه برای بخش عمده‌ای از جامعه به حاشیه برده است، افزایش قیمت بلیط است.

از بلیط 5 هزار تومنی تا 35 هزار تومنی

قیمت بلیط سینما در سال 98 ، 5 تا 18 هزار تومان بود اما این رقم در سال جاری تا 35 هزار تومان افزایش یافته است. قیمت تماشای یک فیلم برای خانواده چهار نفره حدود 140 هزار تومان آب می‌خورد که البته با مراجعه به سینما، هزینه و حمل و نقل و خرید های جانبی در سالن افزایش نیز می‌یابد. این در حالی است که دانلود یک فیلم به مراتب هزینه کمتری داشته و مخاطب را ترغیب به خانه نشینی می‌کند.

اما آیا افزایش قیمت بلیط سینما توانسته نظر فیلم سازان را جلب کند؟ به نظر می‌رسد افزایش  متوسط هزینه ساخت فیلم از حدود 3 میلیارد تومان در سال 98 به حداقل 7 میلیارد تومان در سال جاری هیچ تناسبی با افزایش قیمت بلیط ندارد. در واقع بسیاری از فیلم ها حتی قادر به فروش به میزان هزینه خود نیستند و به نوعی ورشکسته محسوب می‌شوند.

اهالی سینما می گویند فیلم موفق حداقل باید 30 میلیارد تومان فروش داشته باشد در حالی که جدول فروش ها در 5 ماهه نخست سال جاری حتی برای فیلم‌های محبوب این رقم را نشان نمی‌دهد.

مجموع این عوامل طی سال‌های گذشته به موازات هم حرکت کرده و به دلیل کم‌توانی اقتصادی دولت و بودجه‌های پایین بخش هنر، صنعت سینما در وضعیت نامطلوبی به سر می برد. در این میان به نظر می‌رسد برنامه اقتصادی خاصی برای احیای آن مورد نیاز است که فعلا خبری از آن به گوش نمی‌رسد.

انتهای پیام/4104/