چرا شاد بودن برای برخی افراد دشوارتر است؟

به گزارش خبرنگار گروه علم و فناوری خبرگزاری آنا از ساینس الرت،در حال حاضر صنعت خودیاری یا کمک به خود به صنعتی پر رونق تبدیل شده که مملو از تحقیقات روانشناسی مثبت است. این تحقیقات نشان می‌دهد که چه عواملی باعث شکوفایی افراد می‌شود. در عین حال میزان اضطراب، افسردگی و خودآزاری در جهان به‌سرعت در حال رشد است. بنابراین سوال اینجاست که با وجود این پیشرفت‌ها در روانشناسی، چرا انسان محکوم به ناراحتی است؟

نتایج مطالعات قبلی حاکی از آن است که ۵۰ درصد از شادی مردم به ژن‌های آنها بستگی دارد، ۱۰ درصد از شادی به شرایط و ۴۰ درصد باقی‌مانده نیز به فعالیت عمدی وابسته است. فعالیت عمدی به معنای مثبت یا منفی بودن حالت روحی فرد است. بر اساس این تحقیقات، افراد مسئول اصلی شادی خود هستند. این مطالعات به طور گسترده‌ای مورد انتقاد قرار گرفت چراکه براساس فرضیاتی بود که بی‌اعتبار شده بودند.

محققان ژنتیک رفتاری با انجام چند دهه مطالعات روی دوقلوها به این نتیجه رسیدند که ۴۰ تا ۵۰ درصد از اختلافات در سطح شادی آنها به دلیل ژنتیک است. متخصصان ژنتیک رفتاری با استفاده از یک روش آماری اجزای محیطی و ژنتیکی را بر اساس خویشاوندی افراد تخمین زدند و به همین دلیل در این مطالعات از دوقلوها استفاده شده بود. با این حال این فرضیه نیز مورد تایید نبود.

در سال ۲۰۱۹ مطالعه‌ای انجام شد که رویکرد دقیق‌تری در خصوص اثر ژن‌ها بر شادی داشت که شامل تعاملات ژنتیکی و محیطی فرد می‌شد. سرشت و پرورش مستقل از یکدیگر نیستند با این حال مطالعات ژنتیک مولکولی نشان می‌دهد که این دو به طور مداوم بر یکدیگر تاثیر می‌گذارند. ژن‌ها بر رفتار تاثیر می‌گذارند و به افراد در انتخاب محیط کمک می‌کند.

از سوی دیگر محیط نیز بیان ژن را تغییر می‌دهد. برای مثال وقتی مادر باردار در معرض قحطی قرار می‌گیرد، ژن‌های نوزادش بر این اساس تغییر کرده و در نتیجه تغییرات شیمیایی عامل رشد سرکوب می‌شود. بدین ترتیب نوزاد کوچک‌تر از حد معمول به دنیا می‌آید که این امر احتمال ابتلا به بیماری‌هایی قلبی عروقی را افزایش می‌دهد. سرشت و پرورش به یکدیگر وابسته هستند و به همین دلیل دو فردی که در یک محیط بزرگ شده‌اند به طور متفاوت واکنش نشان می‌دهند. این امر حاکی از آن است که فرض ژنتیک رفتاری در خصوص محیط برابر اعتبار علمی ندارد.

انتهای پیام/۴۰۲۱/پ