دو سال کار نکردن برای یک هنرمند سخت و غم‌انگیز است/ دل همه ما برای تئاتر تنگ شده

به گزارش خبرنگار حوزه تئاتر گروه فرهنگ خبرگزاری آنا، تئاتر در طول یک سال و نیم گذشته و با شیوع همه‌گیری کرونا، بیشتر از سینما، تلویزیون و رسانه‌های جدید آسیب دید. هنر اصیلی که در سالیان گذشته همواره محفل خوبی برای هنردوستان بوده و در اکثر شهرهای کشور نیز گروه‌های فعال و خوبی در این بخش کار می‌کردند که در دل این گروه‌ها، هنرمندان شاخصی به تئاتر ایران معرفی شدند.

مهسا غفوریان یکی از این دست هنرمندان است؛ هنرمند جوان اهل مشهد که سال‌ها در بخش‌های مختلف تئاتر مثل بازیگری، کارگردانی، طراحی پوستر و تدریس تئاتر فعالیت کرده و در این میان جوایز معتبری هم برنده شده است. جوایزی همچون برترین بازیگر زن جشنواره تئاتر فجر در سی‌وششمین دوره آن برای بازی در نمایش «پیانیستولوژی» و جایزه ویژه هیئت داوران جشنواره بین‌المللی تئاتر فجر در سال ۹۸ برای کارگردانی نمایش «ژنتیک».

اما دقیقا پس از اتمام اجراهای نمایش «ژنتیک» و همزمان شیوع بیماری کرونا، از مهسا غفوریان هم دیگر نامی شنیده نشد و او نیز مانند بسیاری از هنرمندان حوزه تئاتر، به دلیل محدودیت‌های کرونایی و تعطیلی سالن‌ها، مجبور شد حضورش در این عرصه را کمتر کند. در این روزها که غفوریان و تیمش فعلا تمرین نمی‌کنند و هنوز کار جدید را آغاز نکردند، با او گفت‌وگو کردیم.

سالن برای تمرین نیست

مهسا غفوریان با اشاره به این مسئله که نبود سالن استاندارد برای تمرین بزرگترین مشکل این روزهای آنهاست، گفت: با وجود اینکه برخی از سالن‌ها با ظرفیت نصف سالن برای اجرای تئاتر باز شدند، اما در شهری مثل مشهد سالن‌ مناسبی برای تمرین و اجرا وجود نداراد. مثلا سالن مجتمع امام رضا (ع) در پارک ملت به عنوان اصلی‌ترین سالن مشهد، جایی برای تمرین ندارد.

وی افزود: در حال حاضر سالن‌های فعال خیلی محدود هستند. به عنوان مثال در مشهد سالن‌های «خورشید» یا «شمایل» که به طور کلی تعطیل شدند یا حوزه هنری هم دو سالن دارد که به بچه‌های تئاتر نمی‌دهد، چون مدیریت‌ها تغییر کرده و رویکردها عوض شده‌است. متاسفانه مشکلاتی در این میان وجود دارد که باید هرچه سریع‌تر مرتفع شود.

او در رابطه با دلیل کم‌کاری خود و گروهش گفت: بیشتر از سی نفر اعضای گروه ما را تشکیل می‌دهند و برای تمرین این تعداد بازیگر، با مشکل مواجهیم، چون نمی‌توان آنها را در این شرایط که باید ماسک بزنند و فاصله را رعایت کنند در جاهای کوچک برای تمرین برد.

دو سال کار نکردن سخت و غم‌انگیز است

غفوریان اضافه کرد: من نزدیک به دو سال است که دیگر هیچ ارتباطی با تئاتر ندارم و به دلیل مشکلاتی که بوده، نه توانستم کاری را به روی صحنه ببرم و نه خودم به عنوان بازیگر در نمایشی حضور داشته باشم. آخرین کار من مربوط به نمایش «ژنتیک» است که در جشنواره فجر دو سال پیش در تهران به روی صحنه رفت، بعد از آن می‌خواستیم کار را در سالن‌های دیگر اجرا کنیم که به دلیل کرونا همه چیز به هم ریخت.

وی افزود: دو سال وقفه افتادن در کار یک هنرمند واقعاً سخت و غم‌انگیز است. چنین اتفاقی فشار زیادی به هنرمند وارد می‌کند که واقعا کلافه کننده است. این‌که نمی‌دانید قرار است بعد از این چه اتفاقی رخ دهد و هیچ حمایتی از شما وجود ندارد، اوضاع را سخت‌تر نیز می‌کند. یعنی حتی اگر جایی برای تمرین هم وجود داشت که کارها را آماده کنیم و درگیر تمرین بودیم، شاید ذره‌ای حال‌مان بهتر بود و حداقل می‌توانستیم اثر جدیدی را برای جشنواره فجر آماده کنیم، اما متاسفانه چنین شرایطی هم وجود ندارد.

کارگردان نمایش «ژنتیک» در رابطه با بازگشایی سالن‌های نمایش و استقبال احتمالی مخاطبان تئاتر از اجراها نیز گفت: حس می‌کنم که اگر مشکلات و محدودیت‌ها برطرف شود، تماشاگران به سمت سالن‌های تئاتر بیایند. این درست است که مردم این روزها درگیر، پرمشغله و پر دغدغه هستند، اما زمانی که بیرون هستیم، می‌بینیم که همین مردم همه‌جا هستند و تمام کارهایی که قبلاً انجام می‌دادند را همچنان انجام می‌دهند. پس به همین دلیل احساس می‌کنم مخاطبان همیشگی تئاتر عطش بازگشت به سالن‌ها را دارند.

وی افزود: مردم در این مدت در فضای مجازی و جاهای دیگر از من دررابطه با راه‌اندازی مجدد اجراهای تئاتر سوال می‌کردند و می‌پرسیدند که چه زمانی اجرا دارید؟ چرا کم‌کار شدید؟ مخصوصاً حالا که چند اجرا در سالن‌های مختلف به طور محدود و با ۵۰ درصد ظرفیت اجرا شده، ذهنیتی در مخاطب شکل گرفته که کارهای دیگر هم به زودی روی صحنه می‌رود.

بیشتر بخوانید:

اغلب تئاتری‌ها به فکر شغل دوم‌اند

بودجه جشنواره تئاتر فجر را خرج هنرمندان کنید

گذر از لهجه برای رسیدن به زبان هنر

این کارگردان مشهدی با اشاره به تولید و پخش سریال «نوروز رنگی»، که با حضور بازیگران بومی مشهد از شبکه پنج پخش شد، در رابطه با استفاده از سریال‌هایی با زبان‌های بومی در شبکه‌های ملی گفت: من این سریال را به طور کامل ندیدم و به دلیل حضور چند نفر از دوستانم در بین بازیگران این سریال، بخش‌هایی از آن را دیدم، اما مرز باریکی برای استفاده کردن از این ظرفیت‌ها وجود دارد. و آن این است که جدا از مسئله تعلق خاطر داشتن گروهی از مردم به یک لحن و زبان و گویش، آیا می‌توان آن اثر را به گونه‌ای تعمیم داد که همه با آن ارتباط برقرار کنند؟

وی افزود: مثلاً این‌که اثری را با لهجه مشهدی یا شمالی بسازند یک بخشی از کار است اینکه در توانایی مخاطبانی که با آن لهجه و گویش صحبت نمی‌کنند هم موفق باشد، موضوع دیگری است. نکته مهم درخصوص این کارها این است که باید بتوان زبان مشترک هنری را برای ارتباطی گرفتن با مخاطب انتخاب کرد، وگرنه لهجه هم بخشی از زبان اثر است. اگر من کاری بسازم که فقط مخاطب همشهری خودم جذب آن شود، پس فقط باید در محدوده شهر خودم آن را پخش کنم، اما اگر زبان مشترک داشته باشد، قابلیت پخش عمومی در سراسر کشور را دارد.

مهسا غفوریان در انتهای صحبت‌هایش اظهار کرد: «منطقه کوهستانی» جدیدترین کاری است که در دست دارم و در صورت مهیا شدن شرایط، آن را آغاز می‌کنیم. برای این نمایش که نویسندگی و کارگردانی آن برعهده خودم است، مثل نمایش «ژنتیک» از بازیگران کم‌تجربه و بی‌تجربه استفاده کردیم. با این وجود شرایط به گونه‌ایست که اصلا امیدوار نیستم به جشنواره فجر امسال برسم. متاسفانه وضعیت حال حاضر تئاتر من را سرخورده کرده و واقعا برایم سخت است که بخواهم مردم را برای تماشا نمایش به سالن‌ها دعوت کنم. اما با این وجود کاش اتفاقی بیافتد که همه همه باز برای دیدن تئاتر به سالن‌ها بیایند چون دل همه ما برای تئاتر تنگ شده است.

انتهای پیام/۴۱۷۳/