«دفاع مقدس» سینمایی پرقصه و پرغصه اما همچنان در اوج/ انجمن‌ها و نهادهای بی‌برنامه نمی‌خواهیم؛ فیلمساز قابل تربیت کنید
به گزارش خبرنگار حوزه سینمایی گروه فرهنگ و هنر خبرگزاری آنا، سینمای دفاع مقدس قطعاً جدی‌ترین ژانر سینمای بومی ماست که در محتوا و اسم و رسم نیز شاکله قابلی را معطوف به خود کرده و در این چهار دهه تولیدات شاخصی را خروجی داده است.
زمانی عمده این تولیدات به داستان‌هایی از سکانس‌های جنگی و مختص خط مستقیم جبهه و به نوعی حاضر در صحنه‌های عملیاتی منحصر می‌شد؛ اما رفته رفته مفاهیم امروزی و حواشی حول جنگ به درون فیلم‌ها نیز وارد شد؛ چه بسا فیلم‌هایی ساخته شد که بسیار دیدنی و جذاب بودند. از «دیده‌بان»، «ایستاده در غبار»، «روز سوم» تا «دوئل» گرفته که مستقیماً در زمانه پرتنش جنگ می‌گذارد و یا «آژانس شیشه‌ای»، «شیار 14» و «سرو زیرآب» که روایت را از درون به بیرون جنگ تحمیلی می‌برد.
همه اینها اتفاقاً نه‌تنها از برگزیده‌های سینمای دفاع مقدس بلکه از بهترین‌های سینمای ایران هستند که مخاطب خاص و عام را هم به دلیل ساخت و قصه‌های متنوع و خوش‌نوشت جذب خود کرده‌اند. جالب اینکه روز به روز نیز داستان‌های بکر و دست‌نخورده‌تری وارد این قاب سینمایی می‌شود.
چنین ژانری پشت سر خود مأخذی به نام ادبیات غنی دفاع مقدس می‌بیند که پر از قصه‌های جورواجور و بدیعی است که توانسته‌اند جایگاه اساسی در نشر پیدا کنند و هر یک به تنهایی قابلیت تبدیل به سریال و حتی نه فیلم سینمایی را دارا هستند. حیف از این چنین متون و خاطراتی که فقط روی کاغذ بمانند و به تصویر درنیایند!
پژوهشی در سینمای جنگ نشان می‌دهد که از قضا مهمترین فیلمسازان ما مثل ابراهیم حاتمی‌کیا، احمدرضا درویش، محمدعلی باشه‌آهنگر و قبل‌تر زنده‌یاد رسول ملاقلی‌پور و ... در این حیطه مشغول فعالیت بوده و یا هستند و حتی مهمترین آثار دیگر فیلمسازان در این ژانر قرار دارد که شاید یکی از مهمترین‌ها به «تنگه ابوقریب» بهرام توکلی اشاره دارد.
این نوع تولیدات همچنان با داستانک‌هایی عمدتاً تازه ساخته می‌شوند که مثالش «آبادان یازده ۶۰» است که با قصه‌ای از آبادان چهل روز اول جنگ و نقش رادیو نفت ملی آبادان در آن برهه زمانی روی پرده آمده است.
بنابراین هنر چهار دهه انقلاب اسلامی قطعا بخشی از شخصیتش را مرهون همین سینمای دفاع مقدس است که هر فیلمساز قابلی را نه برای آزمون و خطا بلکه برای ساخت بهترین آثار خود به این سمت می‌کشاند.
این سینما و این داستان روبه جلو در حرکت است گرچه برای سرپا ماندن نیاز به تربیت فیلمساز، حمایت‌های مالی و ساختاری دوچندان و طراحی لوکیشن‌های خاص دارد که لااقل در سینمای کنونی به سختی جفت و جور می‌شود.
این ژانر تولد انجمن‌ها و نهادهای پشت سرهم بی‌برنامه نمی‌خواهد بلکه فیلمساز قابل لازم دارد و مدیریتی که با شناخت کافی، دغدغه چنین قصه‌هایی را در لابلای سکانس‌های شگرف دفاع مقدس ببیند و برای ساختش برنامه مدون بچیند؛ وگرنه تجربه ثابت کرده است که مخاطب کنونی همواره میل به چنین قصه و فیلم‌هایی داشته است.
انتهای پیام /4143/پ
انتهای پیام/