خداوند؛ صورت‌گر انسان و آفریننده نعمت‌های بی‌شمار برای او/ توضیحات رئیس پژوهشکده قرآن و عترت دانشگاه آزاد درباره آیه ۶۴ سوره غافر
به گزارش خبرنگار حوزه اندیشه و کرسی‌های آزاداندیشی گروه دانشگاه خبرگزاری آنا، پژوهشکده قرآن و عترت دانشگاه آزاد اسلامی در ایام ماه مبارک رمضان در قالب طرح‌های «پیغام دوست» و «مسیر مهربانی» هر روز یک آیه از قرآن کریم و حدیثی از اهل بیت(ع) را به همراه ترجمه و توضیحی مختصر ارائه می‌کند.
بیشتر بخوانید:
نعمت‌بخشی خداوند و ناسپاسی انسان/ توضیحات رئیس پژوهشکده قرآن و عترت دانشگاه آزاد درباره آیه ۸ سوره زمر
پیغام دوست
در روز دوشنبه ۲۹ اردیبهشت ۹۹ مصادف با ۲۴ رمضان ۱۴۴۱ «پیغام دوست» به شرح زیر است:
خداوند؛ صورت‌گر انسان و آفریننده نعمت‌های بی‌شمار برای او
خدا (همان) کسی است که زمین را برای شما قرارگاه ساخت و آسمان را بنایی (قرار داد) و شما را صورتگری کرد و صورت‌های شما را نیکو کرد و از چیزهای پاکیزه به شما روزی داد؛ این است خدا، پروردگار بلندمرتبه و بزرگ است، خدا پروردگار جهانیان (غافر، ۶۴)
اللَّهُ الَّذِي جَعَلَ لَكُمُ الْأَرْضَ قَرَارًا وَالسَّمَاءَ بِنَاءً وَصَوَّرَكُمْ فَأَحْسَنَ صُوَرَكُمْ وَرَزَقَكُمْ مِنَ الطَّيِّبَاتِ ۚ ذَٰلِكُمُ اللَّهُ رَبُّكُمْ ۖ فَتَبَارَكَ اللَّهُ رَبُّ الْعَالَمِينَ (غافر، ۶۴)
مسیر مهربانی
همچنین در این روز «مسیر مهربانی» به شرح زیر است:
موضوع: توبه ۱
هر دردی دوا و درمانی دارد. داروی گناه، طلب آمرزش و استغفار کردن است.
خداوند برای رفع اشتباهات انسان، توبه را قرار داده است. توبه چون پاکنی است که نقاشی‌های اشتباه را پاک می‌کند. اما توبه چیست؟ توبه در لغت به معنای بازگشت است (قاموس قرآن, ج۱، ص ۲۸۵). انگار وقتی انسان گناهی می‌کند، روی او به سمت خدا نیست؛ بلکه به سویی دیگر حرکت می‌کند و با توبه به سوی خداوند جلّ جلاله و عزّ اسمه برمی‌گردد.
از این روی می‌گویند توبه پشیمانی است (منازل‌السائرین). توبه پشیمانی است و از لوازم آن ادای حقوقی بوده که انسان ضایع کرده است. حقوقی که بر ذمه انسان است را می‌توان سه دسته کرد: حق الله حق الناس و حق نفس (خود). با توجه به اینکه حق‌الناس بر حق‌الله مقدم است (نهج‌البلاغه، خطبه ۲۱۶)؛ پس نخست انسان باید حق‌الناس را جبران کند.
حقوق معنوی بر حقوق مادی مهم‌تر است؛ پس از حقوق معنوی باید شروع کرد؛ اگر به کسی تهمت زده باید رفع تهمت کند. اگر آبروی او را برده است باید حلالیت بطلبد. گاهی جبران آبروی از دست رفته کسی ممکن نیست؛ بنابراین باید انسان مواظب باشد تا گناه نکند. خداوند مهربان است و توبه‌پذیر که رحمت او بر غضب وی پیشی گرفته است.
یادمان باشد که نسبت به «پیغام دوست» و «مسیر مهربانی» بی‌تفاوت نباشیم و در آن بیندیشیم و ان‌شاءالله عمل کنیم. همچنین در رساندن این پیغام به دیگران کوشا باشیم.
توضیحات رئیس پژوهشکده قرآن و عترت دانشگاه آزاد اسلامی درباره آیه ۶۴ سوره غافر
عبدالمجید طالب‌تاش، رئیس پژوهشکده قرآن و عترت دانشگاه آزاد اسلامی درباره آیه ۶۴ سوره غافر میگوید: چینش واژگان و عبارت‌پردازی‌های این آیه به‌گونه‌ای تلطیف شده است که یکی از باشکوه‌ترین تعبیرهای دل‌انگیز، تصویرپردازی‌های چشم‌نواز و کلام دلربا را تا عمق جان آدمی طنین‌انداز می‌کند. آیه، عنایت ویژه و لطف‌های بی‌بدیل آفریدگار به انسان را به نمایش می‌گذارد و آثار کرامت و دلایل قدرت و حکمت را میگوید و راز بندگی را در برابر انسان می‌گشاید تا به توحید در ربوبیت آفریدگار نائل آید و به او بفهماند که اگر زمینی می‌چرخد، ستاره‌ای می‌درخشد، آفتابی می‌تابد، بلبلی نغمه‌خوانی می‌کند، سوسن و سنبلی جلوه‌گری می‌کند و گنبدی برافراشته شده، همه را برای تو آفریدم و آنگاه که تو از زمین رخت بربندی، قرارگاه زمین به هم ریخته می‌شود، آن سقف فرو گشاید، این بساط برچینند، آن آفتاب خاموش شود و آن ستارگان فرو ریزند.
وی می‌افزاید: بیان آیه نمایانگر عشق، علاقه، اشتیاق و محبت بی‌نظیر آفریدگار هستی به آدمی است و نشان می‌دهد که خداوند سخت مشتاق است تا این عشق دو سویه شود. تعبیرهای دل‌انگیز جعل لکم، برای شما آفرید؛ صوّرکم، شما را صورتگری کرد؛ احسن صورکم، صورت‌هایتان را زیبا گردانید؛ رزقکم مِنَ الطّیبات، از پاکی‌ها روزیتان داد؛ همگی با خطاب به انسان به او یادآوری می‌کند که همه چیز را برای تکریم و بزرگداشت تو آفریدم و در انتها با تعبیر فتبارک‌الله ربّ العالمین، از آفرینش انسان و نعمت‌های بی‌شماری که در اختیار او قرار داده، ابراز خوشایندی، رضایتمندی و دست‌مریزاد به خود می‌کند.
رئیس پژوهشکده قرآن و عترت دانشگاه آزاد اسلامی معتقد است: آیه ۶۴ سوره غافر با لحنی صمیمانه پیام می‌دهد که ای انسان! زمین را در زیر پای تو نهادم تا در آن آرام گیری، آن را با سرعت سرسام‌آوری به دور خود و به دور خورشید به چرخش آوردم تا برای تو همچون گهواره‌ای شود آرامش‌بخش و آسمان را چونان سقفی بر فراز تو برافراشتم و آن را به زینت ستارگان پرفروغ مزیّن ساختم و این گنبد مینایی را پر نقش و نگار کردم و در برابر دیدگانت بیاراستم تا دل از این دنیای ناپایدار و کوچک بَرکَنی و منظر چشم خودت را طاق ابروز جانان کنی. تنها دل به آن زیبای مطلق و آن یارِ دلنواز بسپاری و هم‌نشینی با او و سَر و سِرّ با او را با نشست و برخاست با هر چیزی و هر کسی، ترجیح دهی.
طالب‌تاش ادامه می‌دهد: خداوند در این آیه می‌فرماید صورتت را به نیکویی هر چه تمام‌تر تصویرگری کردم و در زیباترین شکل ممکن بیاراستم و به تو جمالی دادم و در تو اسراری قرار دادم که هیچ موجودی را چنین صورت نداده‌ام و با هیچ مخلوقی آن سرّ نداشته‌ام. نه با فرش، نه با عرش، نه با کرسی، نه با فلک و نه با مَلک و هیچ مخلوقی را به زیبایی تو نیافریدم و البته پیش از آنکه این طاق مینا برکِشم با هم سَر و سِرّی دیرین داشتیم که علاقه‌مندم آن هم‌رازی را ادامه دهی و اسیر دست شیاطین نشوی و همه این موهبت‌ها را به تو عطا کردم تا بدانی که تو به من سخت محتاجی و البته من هم به تو سخت مشتاق؛ و به تعبیر حافظ: پیش از این کین سقف سبز و طاق مینا برکِشند – منظر چشم مرا، ابروی جانان طاق بود / از دم صبح ازل تا آخر شام ابد – دوستی و مهر بر یک عهد و یک میثاق بود / سایه معشوق اگر افتاد بر عاشق، چه شد؟ - ما به او محتاج بودیم، او به ما مشتاق بود
انتهای پیام/۴۱۱۸/
انتهای پیام/