خودتحقیری سیستماتیک ارشاد و جشنواره فجر در شب پیروزی دوزیست‌ها
گروه فرهنگ و هنر خبرگزاری آنا، محمدصالح سلطانی: سیاستمدارها به سلبریتی‌ها نیاز دارند. این را هیچ‌کس نمی‌تواند انکار کند. شهرت بازیگران، کارگردانان و اهالی هنرهای نمایشی آن‌قدر وسوسه‌برانگیز هست که هر صاحب‌قدرتی را برای به‌چنگ‌آوردن این سرمایه اجتماعی، حریص کند. طمعِ بهره‌برداری از وجهه مشهور هنرمندان از آن جیزهایی است که بین تمامی اهالی سیاست مشترک است. چپ و راست هم ندارد.
گاهی در سیمرغ دادن‌های دولت احمدی‌نژاد به فلان بازیگر پرحاشیه دیده می‌شود و گاهی در تمنای حقیرانه مدیران ارشاد دولت روحانی برای سیمرغ دادن به پرحاشیه‌هایی از جنس دیگر.
جشنواره فجر سی‌وهشتم چالش‌های دشواری داشت. حوادث آبان ماه و واقعه تلخ سقوط هواپیمای اوکراینی، شماری از اهالی سینما را به صرافتِ تحریم جشنواره امسال انداخت. مسعود کیمیایی پیش افتاد و پشت سر او بابک حمیدیان، هایده صفی‌یاری، پیمان معادی و چند نفر دیگر گفتند به جشنواره سی‌وهشتم نخواهند آمد. تحریم جشنواره البته هرگز به «موج» تبدیل نشد و تعداد تحریم‌کنندگان آن‌قدر زیاد نبود که جشنواره را از رونق بیندازد.
استقبال چشمگیر مردم از پیش‌فروش بلیت‌ها و صف‌های طولانی برای شماری از فیلم‌های جشنواره هم نشان داد تحریم، حربه مؤثری نبوده و جشنواره همچنان میان مردم و اهالی سینما محبوب است. این فرصتی طلایی برای وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی بود تا با نمایش اقتدار در برابر تحریمی‌ها، کنار مردم و دوستداران سینما بایستند و درس بزرگی به تحریم‌کنندگان بدهد. ارشادی‌ها اما مثل همیشه، توپ را در برابر دروازهٔ خالی اوت کردند.
آنچه در اختتامیه جشنواره فجر سی‌وهشتم اتفاق افتاد، در یک کلام، اقدام مسلحانهٔ ارشاد علیه خودش بود! اهدای سیمرغ بهترین بازیگر نقش اول مرد به کسی که جشنواره را تحریم کرده بود، نشانه تام‌ّوتمامی از خودتحقیری ارشادی‌ها و شاید تصویری نمادین از کل جشنواره امسال بود.
مدیران ارشاد، با نادیده گرفتن هنرمندانی که به قواعد جشنواره احترام گذاشتند، یکی از مهم‌ترین سیمرغ‌ها را به کسی دادند که پیش از آغاز جشنواره، تلویحاً آن را تحریم کرده بود.
بی‌اعتنایی پیمان معادی به جشنواره، عدم حضورش در نشست خبری فیلم «درخت گردو» و البته غیبت در مراسم اختتامیه نشان داد معادی از تحریم جشنواره عقب ننشسته؛ اما داوران جشنواره، بدون توجه به این مسئله، سیمرغ را روی دوش معادی نشاندند. آن هم در شرایطی که فرامرز قریبیان، جواد عزتی و امیر جدیدی با بازی‌های درخشان خود در سه فیلم «خروج»، «شنای پروانه» و «روز صفر» برای کسب این سیمرغ، شایستگی‌های لازم را داشتند و البته علاوه بر شایستگی‌های تکنیکی، جشنواره و ساختارهایش را محترم شمرده بودند.
گذشته از افتضاح سیمرغ معادی، حضور پررنگ «خورشید» در میان برگزیدگان جشنواره هم عجیب و پرسش‌برانگیز بود. فیلم مجید مجیدی، فیلم خوب و محترمی است؛ اما سه روز تأخیر در ارسال نسخه نهایی فیلم به دبیرخانه جشنواره، عملاً بسیاری از برنامه‌های اکران را به هم زد و کار به جایگزینی فیلم «پسرکشی» رسید. مدیران ارشاد اما بی‌توجه به قوانین و آیین‌نامه‌های خود، این فیلم را از بخش مسابقه کنار نگذاشتند و جوایز مهم بهترین فیلم‌نامه و بهترین فیلم را به «خورشید» دادند. مجید مجیدی همواره و برای تمام مدیران فرهنگی کشور، فیلم‌ساز محبوبی بوده؛ اما این حجم از نادیده گرفتن آیین‌نامه‌ها برای نگه‌داشتن یک فیلم در جشنواره، معنایی جز زوال معنای قوانین و حاکمیت سلیقه‌ها بر جشنواره فیلم فجر ندارد.
فیلم «دوزیست» در جشنواره امسال به توفیقی نرسید؛ اما فجر سی‌وهشتم جشنوارهٔ دوزیست‌ها بود. هم بازیگران دوزیستی که یک روز ژست مخالفت می‌گیرند و یک روز از مواهب جشنواره حاکمیتی بهره می‌برند، هم مدیران دوزیستی که برای آیین‌نامه‌ها و قوانین خود در حد کاغذپاره هم ارزش قائل نیستند. تحریم‌کنندگان فجر سی‌وهشتم به توفیقی نرسیدند و نتوانستند شور جشنواره را کم کنند، اما مدیران ارشاد با خودتحقیری سیستماتیک، بازندگان بزرگ جشنواره امسال بودند.
انتهای پیام/4104/پ
انتهای پیام/