چگونه تمام مشکلات روزنامه‌نگاری علم حل می‌شود؟
به گزارش خبرنگار حوزه رسانه گروه اجتماعی خبرگزاری آنا از فوربس، چه کسی در نهایت در عملکرد ضعیف روزنامه‌نگاری علم در جامعه مقصر است؟
آیا مقصر روزنامه‌نگارانی هستند که به‌واسطه تلاش و عجله برای کار کردن سوژه دیگر و ارائه آن در موعد مقرر نگرانی چندانی درباره صحت و جامعیت مطالبشان ندارند؟
آیا مقصر ویراستارانی هستند که با انتخاب تیترهای کلیک‌خور بدون توجه به آسیبی که این کار در دراز‌مدت بر علم می‌گذارد توجه مخاطبان را به خود جلب می‌کنند؟
آیا مقصر مخاطبانی هستند که مشتاق اخبار پرسروصدا و زرد هستند و چشمشان را بر روی اخباری که به جنبه‌های واقعی علم می‌پردازد می‌بندند؟
واقعیت این است که همه عناصری که ذکر شد در کارکرد ضعیف روزنامه‌نگاری علم نقش دارند. ویراستاران و روزنامه‌نگاران در صورت عدم توجه مخاطبانشان به‌دنبال مطالب فاقد جامعیت نمی‌روند و مخاطبان هم مطالبی را که منتشر نشده باشد نمی‌خوانند.
به نوعی می‌توان گفت همه ما به نوعی در وضعیت به‌وجودآمده در این حوزه از ژورنالیسم گناهکاریم؛ اما در این میان اتفاق مهم و اساسی در جای دیگری در جریان است.
البته این صحبت‌ها بدان معنی نیست که ژورنالیسم علمی رو به زوال است ولی نوشته شدن هر مطلب خوب در این حوزه در رشد و پیشرفت علم مؤثر است.
نکته اینجاست که دانشمندان در ارتباط با افکار عمومی یا نویسندگان، تولیدکنندگان و ویراستاران کار زیادی نمی‌توانند انجام دهند، حداقل در جهان امروز بدین منوال است. به‌نظر دانشمندان تنها کنترل کاملی که بر آن دارند، خودشان هستند.
در چنین شرایطی سؤالی که مطرح می‌شود، این است که آیا دانشمندان و ارتباط‌گران علم برای رهایی از وضعیت نابسامان گزارش‌دهی در حوزه علم کاری می‌توانند انجام دهند؟
پاسخ این است بله، اولین و آخرین راه این است در زمینی که منجر به تولید اطلاعات سخیف می‌شود، بازی نکنند.
دانشمندان باید آزادانه و گسترده فعالیت خود را ادامه دهند که این ماهیت تعامل عمومی است اما آنها هیچ اجباری برای انجام مصاحبه با خبرنگاران و روزنامه‌نگاران را ندارند و اگر هم که چنین کاری را انجام دهند حق دارند نمونه کارهایی را که توسط روزنامه‌نگار پیش از آن کار شده را دیده و نمونه سؤالاتی را قرار است از آنها پرسیده شود از قبل ببینند.
دانشمندان حتی می‌توانند این درخواست را از ژورنالیست‌ها داشته باشند که قبل از انتشار عمومی مطالبشان بازنگری انجام دهند و این شرط را برای تمام مصاحبه‌هایشان بگذارند.
شاید روزنامه‌نگاران به دلایل مختلفی از چنین شرط‌هایی در کار حرفه‌ای‌شان رضایت نداشته باشند؛ شاید به این دلیل که از نظر زمان انتشار اطلاعات تحت فشار هستند و یا از این‌که دانشمندان کارشان را بازنگری کنند رضایت نداشته باشند.
این نگاه از سوی ژورنالیست‌ها خیلی بد است زیرا زمانی‌که یک دانشمند با عموم مردم صحبت می‌کند، تنها خودش را معرفی نمی‌کند بلکه یک تیم تحقیقاتی، دانشگاه، آزمایشگاه و اجتماع دانشمندان را نمایندگی می‌کند پس باید روزنامه‌نگاران این حق را برای دانشمندان قائل شوند.
در شرایطی که توجه عموم نسبت به علم در ورطه سقوط است اصرار دانشمندان بر صداقت و راستی از اهمیت زیادی برخوردار است.
انتهای پیام/4105/پ
انتهای پیام/