تولید سریال ترسناک برای بخش خصوصی ریسک بود

به گزارش خبرنگار حوزه سینمای گروه فرهنگ و هنر خبرگزاری آنا، بخش عمده صنعت سینما و البته صنعت سریال‌سازی ایران  سال‌هاست که در دو گونه ملودرام و کمدی خلاصه شده است. فرایندی که اسباب دلزدگی مخاطب را فراهم آورده است. تجربه نشان داده تهور برخی تولیدکنندگان و ورود به ژانرهایی نظیر دلهره‌آور، جنایی و حتی اکشن به شدت با اقبال مخاطب روبه‌رو می‌شود.

اولین تجربه سریال‌سازی گونه ترسناک با نام «احضار» بیش از دو ماه است که در شبکه خانگی عرضه شده و مجال اظهار نظرات گسترده مخاطبان را فراهم کرده است.

شهاب کاظمی مجری طرح سریال احضار و مدیرعامل مؤسسه گلرنگ رسانه که نقشی مهم در تولید این سریال داشته در گفتگو با خبرگزارى آنا پیرامون فراز و فرودهای تولید سریال ژانر در ایران سخن گفته است.

آنا: اینکه بر خلاف بسیاری از فعالان شبکه خانگی قید کمدی‌های معمول و ملودرام‌های کلیشه‌ای را زدید و سراغ ژانر دلهره‌آور رفتید پرریسک نبود؟

کاظمی: این روندی بود که پیش از ما امثال ساموئل خاچیکیان، حمید رخشانی و برخی دیگر از سینماگران تجربه کرده و راهی را باز کرده بودند تا نسل‌های بعدی آن را ادامه دهند. حتی همین سال‌ها نیز رضا عطاران نیز بعد از کمدی‌سازی به سمت کمدی-دلهره رفت و «دراکولا» را ساخت؛ پس آن قدرها از تولید محصول ژانر واهمه نداشتیم. با این حال تولید یک سریال کاملاً ترسناک ریسک خود را داشت چون در بخش خصوصی کار می‌کنیم و باید برای هزینه 10 هزار تومان هم توجیه داشته باشیم. سعی کردیم با نظارت کامل بر فیلمنامه و تأکید بر عدم کم‌فروشی در فضاسازی بصری، یک سریال استاندارد به مخاطب ارائه کنیم.

آنا: اینکه به سراغ حتی یک بازیگر چهره هم نرفتید خیلی جاه‌طلبانه بود.

کاظمی: وقتی می‌خواهید کار ژانر کنید باید اصولش را رعایت کنید. در اغلب محصولات خاطره‌ساز ژانر دلهره، بیشتر از بازیگر، این خط داستانی و موقعیت‌های تعلیق‌برانگیز هستند که جلب توجه می‌کنند. بماند که برخی بازیگران ایرانی درکی از ژانر ندارند و دلشان نمی‌خواهد تصویر تیپیکالی که از آنها دیده شده دست بخورد و استفاده از اینها برای چنین سریالی فقط دردسرساز بود.

می‌خواستیم با نظارت کامل بر فیلمنامه و کم‌فروشی نکردن در فضاسازی بصری، یک سریال استاندارد به مخاطب ارائه کنیم

در «احضار» گروهی از استعدادهای جوان بازیگری به کار گرفته شدند تا موقعیت‌ها باورپذیر شود و دامنه‌ای از چهره‌های تازه پیش روی کارگردانانی قرار گیرد که از تکرار گریزانند.

آنا: این استفاده از چهره‌های تازه هزینه‌های تولید را هم کم کرد؟

کاظمی: از دستمزد نجومی بازیگری خبری نبود ولی زمان و البته انرژی فراوانی صرف شد برای بالا بردن مهارت بازیگری و همچنین بازیگردانی که این خود نیاز به صرف هزینه داشت.

به نظر می‌رسد این استفاده از چهره‌های تازه می‌تواند الگویی هم باشد برای تهیه کنندگانی که مدام بالا بودن دستمزد بازیگران شناخته شده را سدی می‌دانند در برابر بخش مستقل.

به هر حال همین‌هایی که حالا نامشان ستاره است و دستمزد میلیاردی می‌گیرند نیز از جایی شروع کرده‌اند. اگر دو دهه قبل به امثال رضا عطاران، شهاب حسینی و مهران مدیری و بسیاری دیگر اعتماد نمی‌شد حالا کجا بودند؟ همین نوید محمدزاده محصول اعتماد یک کارگردان جوان است که به او فرصت داد در سینما دیده شود. جز این است؟ تا ابد که نمی‌توانیم به چهره‌ها و کلیشه‌های موجود اکتفا کنیم. باید محدودیت‌ها را برداریم و چهره‌های توانا را به خدمت بگیریم.

آنا: «احضار» از همان عرضه اولین قسمت‌ها با دایره‌ای گسترده از نظرات مختلف و بعضاً متناقص روبه‌رو بود. این تناقض برایتان سوال ساز نشد؟

کاظمی: متوجه منظورتان نشدم! دقیقا چه تناقضی؟

اولویت ما همواره تنوع ژانر مبتنی بر جلب مخاطب بوده است

آنا: برخی از سریال حسابی خوششان آمده و برخی حسابی آن را نقد می‌کنند.

کاظمی: اتفاقاً از نقدها خوشحالیم و همان ابتدای عرضه از مخاطبان خواستیم تعارف را کنار بگذارند و بی‌رحمانه سریال «احضار» را نقد کنند چون با سفارش نقد مثبت به فلان روزنامه و بهمان مجله نمی‌توان نظر مخاطب را تغییر داد و او را فریب داد! اینکه مخاطب، راحت حرفش را درباره سریال می‌زند خیلی خوب است و باعث می‌شود هم سازندگان دیدی جامع به سریال پیدا کنند و هم آیندگان با مطلوبات ذهنی مخاطبان در این ژانر آشنا شوند.«احضار» اولین سریال ترسناک ایرانی است و باید نقطه نظرات مخاطبان را کامل شنید و این راه را ادامه داد.

آنا: آیا برای عرضه سریال، ممیزی خاصی هم به کار وارد شد؟

کاظمی: ممیزی وجود داشته ولی نه آن قدر که به کلیت سریال لطمه وارد کند.

آنا: در داستان پردازی «احضار»، نوعی ترکیب می بینیم بین عناصر شرقی ترس مانند بحث اجنه با برخی عناصر ثابت فیلمهایی مثل «جن گیر»؛ این ترکیب خودخواسته بود؟

کاظمی: ببینید، هر ژانری پیشروانی دارد که استفاده از دایره تجربیات آنها خیلی کمک می‌کند به باورپذیری محصول. در داستان‌پردازی ولی بهتر است بومی‌سازی صورت گیرد چون مخاطب ایرانی به شدت باهوش است و نمی‌توان روایاتی بی‌منطق از دنیای ماوراء را به او ارائه داد. چه بهتر که در ساختار، الگوبرداری کنیم و در محتوا به ریشه‌های شرقی بزنیم.

آنا: به عنوان شریک تولید «احضار»، آیا همچنان این ژانر را ادامه خواهید داد؟

کاظمی: گلرنگ رسانه از معدود تولیدکنندگان کاملاً خصوصی است و چه در شبکه خانگی و چه در سینما در کنار تجربه‌گرایی، تولید محصولات مخاطب‌پسند برایش اهمیت داشته. تنوع ژانر مبتنی بر جلب مخاطب همواره اولویت مان بوده است. برای ما نظر قاطبه مخاطبان اهمیت دارد. وقتی مخاطبی در خوزستان برای ما کامنت می‌گذارد که چرا به فکر تولید فصل دوم سریال نیستید، همان قدر برایمان ارزش دارد که مخاطبی نشسته در نیاوران درباره پایان‌بندی پیشنهاد می‌دهد. تکیه بر مطلوب مخاطبان را در عین ارتقای استانداردهای تولید ادامه خواهیم داد.

انتهای پیام/4072/4104/ن