صفحه نخست

آموزش و دانشگاه

علم‌وفناوری

ارتباطات و فناوری اطلاعات

سلامت

پژوهش

علم +

سیاست

اقتصاد

فرهنگ‌ و‌ جامعه

ورزش

عکس

فیلم

استانها

بازار

اردبیل

آذربایجان شرقی

آذربایجان غربی

اصفهان

البرز

ایلام

بوشهر

تهران

چهارمحال و بختیاری

خراسان جنوبی

خراسان رضوی

خراسان شمالی

خوزستان

زنجان

سمنان

سیستان و بلوچستان

فارس

قزوین

قم

کردستان

کرمان

کرمانشاه

کهگیلویه و بویراحمد

گلستان

گیلان

لرستان

مازندران

مرکزی

هرمزگان

همدان

یزد

هومیانا

پخش زنده

دیده بان پیشرفت علم، فناوری و نوآوری

بیست‌وسه‌نفر؛ فیلمی در ستایش میهن‌­پرستی و اخلاق

در «بیست و سه نفر» بنای ضرورت، میهن‌­پرستی است و نه اتفاق‌­های لحظه‌ای.
کد خبر : 359179

گروه فرهنگ و هنر خبرگزاری آنا ـ جدیدترین ساخته «مهدی جعفری»، یک چارچوبه طبقه‌بندی شده از مجاهدت حقیقی 23 نوجوان ایرانی است که به واسطه پرداخت مبتکرانه خود، به راحتی می‌تواند با مخاطبش ارتباط بگیرد.قرار گرفتن آن در میان هفت فیلم برتر آرای مردمی، خود مهم‌­ترین مصداق برای این ادعاست.


«بیست‌وسه‌نفر» یک شروع جذاب دارد.فیلم تلاش بسیاری می‌­کند تا شکل اسنادی داستان حفظ شود.بیشتر روی فرم تأکید دارد مخصوصاً برای آن دسته از صحنه‌­هایی که از آرشیو تهیه می‌­کند یا برای تداعی آنها دست به بازسازی می­‌زند.این نوع پرداخت و دقت در فرم، رویه هوشمندانه این اثر است؛ وقتی محتوای داستان به واسطه وجود منابع زنده و تاریخی آن، غنی است، پس کاملاً هوشمندانه است که گروه، تمرکز ویژه­ای بر روی فرم داشته و به خوبی توانسته شکل مستند ماجرا را به وجوه دراماتیک داستان افزوده و به یک روایت واحد و یک­دست در فرم و محتوا برسد که می‌­توان آن را حرکتی نوین در سینمای مقاومت سالیان اخیر کشورمان تعریف کرد.


به دنبال اشارات جدید


آن­چه سبب شده تا این فیلم بتواند فارغ از مرزهای نگاه منتقدان، به اقبال عمومی نیز برسد، پرهیز از کلیشه شدن عناصر معمول سینمای مقاومت است.در «بیست و سه نفر» چرخه قهرمان‌­پروری، مسیر جذابی را می­‌پیماید.داستان به دنبال فردگرایی نیست؛ از یک تصمیم، شجاعت می­‌آفریند و آن را در شاخصه­‌های یک قهرمان بالا می‌­آورد.موضوعی مانند اعتصاب غذا یا به کرسی نشستن حرف بچه­‌ها در انتقال به اردوگاه؛ اینها فرآیند قهرمانی قصه را تشکیل می­‌دهند که از کانال درام عبور کرده و به امر فرمایشی یا فرمالیته داستان تبدیل نمی­‌شوند.ضمن آن­که رویکرد فردی قهرمان نیز در داستان مورد توجه است؛ جایی که «ملاصالح» که در ابتدا و انتهای داستان متهم به جاسوسی است، در میانه آشنایی و شناخت حقیقی خود، تا اندازه‌­های قهرمان بالا کشیده می‌­شود.بنابراین فیلم در بیان وجوه قهرمانی، متوجه نگاه سنتی در فرد و در رسالت آرمانگرایه خود است.


توجه به تعادل ضرباهنگ در کلیت اثر، دیگر نقطه عطف فیلم است.داستان از صحنه نبرد شروع شده و به آزادی اسیرها و قضیه بازجویی از «ملاصالح» به پایان می‌­رسد.در این سیر، حوادث بسیاری روایت می‌­شوند که متراکم بودن آنها در زمان محدود حدود 100 دقیقه‌­ای فیلم به جز یک مهندسی دقیق در نوسان ریتم، شکل و اسلوب سینمایی اثر را گرفته و آن را به یک سریال الکن و یا اثری شعاری تبدیل می ‌کرد.اینکه در ابتدای متن به کلاسه‌­بندی بودن روایت اشاره شد، کارکردش در اینجا مشخص می‌­شود: داستان سه برهه روایی دارد : نخست، صحنه نبرد و چگونگی به اسارت گرفته شدن، دوم، سکانس‌­های اسارت و سوم، بخش پایانی فیلم که شامل آزادی و اتفاقاتی است که بر «ملاصالح» می­‌گذرد.


برهه‌­های روایی طبقه‌بندی‌شده


در بخش نخست، شکوهمندی فتح سنگر دشمن و غافلگیری نیروهای ایرانی در حمله ناگهانی ارتش عراق و به اسارت گرفته شدن نوجوانان ایرانی، خمیرمایه لازم برای ورود به بدنه اصلی روایت که دوران اسارت است را به آن تزریق می‌­کند.


در بخش دوم، حوادث به دو بخش تقسیم می­‌شوند:آن­چه در اردوگاه می‌­گذرد و آن­چه در استخبارات اتفاق می‌­افتد.روایت برای هر دو برهه، بینش جزءنگری داشته و با خردکردن مقاطع زمانی، به آرمان نظری خود دست پیدا می­‌کند.



فیلم در اثنای روایت، هیچ­گاه به سمت ترحم پیش نمی‌رود



در بخش سوم که احساس می­‌شد جنبه صوری داستان، یک پایان خوش را نشانه گرفته، در پیش کشیدن موضوع بازجویی ملاصالح، تعلیق و دلهره را تا لحظات آخر دنبال می­‌کند.اصلاً یکی از زیباترین و احساسی­‌ترین لحظات فیلم در این بخش به تصویر کشیده می‌­شود.جایی که به ملاصالح گفته می‌­شود افرادی دم در منتظر شما هستند و وقتی او دم در می‌­رود، 23 آدم جاافتاده را مشاهده می‌­کند که در نگاه اول آنها را نمی‌­شناسد و در یک لحظه، تصویر آن 23 نفر نوجوان قهرمان روی تصویر می­‌نشیند تا فیلم، تکلیف احساسی خود را در همین تک سکانس با قدرت ادا کند.


­اهمیت این سکانس احساسی به این دلیل است که فیلم در اثنای روایت، هیچ­گاه به سمت ترحم پیش نرفت.نه با کلوزآپ­ نشان دادن فلاکت­‌ها و نه با بهره­‌گیری از موسیقی، چنین هدفی دنبال نمی‌شود تا بیانی صریح‌­تر به این درام مستند داشته باشد.با فیلم هوشمندانه­‌ای مواجهیم که تمام تلاش خود را به کار بست تا برچسب‌هایینظیر سفارشی یا نگاه یک‌­جانبه به آن نچسبد.


تک‌ه­ای راستین و بدون داوری از تاریخ


«بیست‌وسه‌نفر» به دلیل عدم بهره­‌مندی از تخیل داستانی، یک فیلم وفادار به تاریخ است.قطعاً که رسالت اخلاقی آن در فحوای کلیت اثر سنجیده می­‌شود و تراز قهرمانی آن در خدمت نیل به مقاصد انسانی شکل می­‌گیرد.آن نگاه یک­سونگرانه‌­ای که در عمده آثاری از این دست وجود دارد، در این فیلم دیده نمی‌­شود.این­‌که نیروهای ایرانی در مقام حق و دشمن در باطل محض به سر ببرد، تم غالب فیلم نیست.اتفاقاً فیلم بر روی نشانه­‌هایی از هر دو طرف دست می­‌گذارد که در کمتر آثاری از سینمای مقاومت بدان پرداخته شده است.


دیگر رویکرد صحیح و حساب­‌شده فیلم، منطق اخلاقی است که اثر، پایبندی خود را به آن نشان می­دهد.پررنگ­‌ترین شاخصه آن هم زیرکی دشمن در برابر مواجهه با خواست­‌ها و منویات اسرای ایرانی است.آن تصویر کلیشه شده از سنگدلی بیش از اندازه یا حماقت نیروهای عراقی، در این فیلم، یک نشانه ذاتی محسوب نشده و در مواجهه با خواست نیروهای ایرانی شکل می­‌گیرد که بسیار حائز توجه است.



«بیست‌وسه‌نفر» فیلم بی‌­ادعایی است



زبان فیلم، هرگز از قهرمانان خود جلو نمی­‌زند.نوع ادبیات روایت، در تراز همین نوجوانان است.به آنها اجازه آزمون و خطا یا رسیدن به یک خردجمعی می‌­دهد.بر روی تصمیم­‌ها، فیلتری از عقلانیت کشیدهنمی‌­شود و در مقابل، فیلمنامه به تطهیر کذایی قهرمانانش دست نزده و آنها را در موقعیت‌های مختلف، مورد سنجش قرار می­‌دهد.بنابراین برخلاف بسیاری از آثار گونه دفاع مقدس و مقاومت، فیلمنامه محل تلاقی دو قطب سیاه و سفید صرف نیست.زبان اشاره فیلم از دریچه 23 نوجوان روایت می‌­شود که دیگر حوادث، با مرکزیت قرار دادن آنها شکل می­‌گیرد.فیلمنامه در چنین پرداختی، هیچ­‌گاه عدول نکرده و تن به حواشی هم نمی‌­دهد که این رویکرد، شایسته تحسین است.


«بیست‌وسه‌نفر» فیلم بی‌­ادعایی است.روایت نوینی در فرم و محتوای این سال­‌های سینمای مقاومت دارد که قطعاً به جریان­‌سازی خواهد رسید.یک فیلم حرفه­‌ای و تکنیکال که باید از آن حمایت کرد و به اشاعه نگاه­‌هایی از این دست افتخار کرد.فیلم در کنار تمام پوئن­‌هایی که دارد، جناحی عمل نکرد؛ میهن­‌پرستانه است و توانست نشان‌دهد که نماینده­‌ای شایسته در ادای دینی تاریخی به روزگار ملتهب این کشور است.


 انتهای پیام/4072/


 


انتهای پیام/

ارسال نظر