جذابیت‌های موزه موسیقی؛ از ابزار و آلات قدیمی تا گنجینه پیشکسوتان+ فیلم
به گزارش خبرنگار خبرگزاری آنا ـ زهره سعیدی: شاید خیلی از ما ندانیم که در تهران به این وسعت در زمینه موسیقی موزه‌ای وجود داشته باشد، چرا که قطعا نه راهمان به این مکان خورده و نه خبری درباره آن منتشر شده. آری موزه موسیقی در خیابان دربندی تهران، خیابان تجریش، خیابان مقصودبیک، سه راه تختی، کوچه نمازی واقع شده است، در کوچه‌ای پُر از دار و درخت‌های سر به فلک کشیده که شاید از بین خانه‌ها خیلی هم این فضا به چشم نیاید تا اینکه خودتان با نشانی بدان جا مراجعه کنید و تازه با عمارتی سفیدپوش و زیبا روبه رو شوید که شما را به وجد بیاورد.
طبق شنیده‌ها و تحقیقات ساختمان فعلی این موزه در سال ۱۳۵۱ یک ساختمان مسکونی بوده که در سال ۱۳۸۲ به خاطر محلی که داشته، به موزه تبدیل شده است و در سال ۱۳۸۸ نیز افتتاح شده است. بنای ساختمانی این موزه دارای سه طبقه است که در آن طبق گفته مسئولان ۲۴۰ نو ساز از ۲۰۰ نوع مختلف نگهداری می‌شود. این سازها شامل سازهای کوبه‌ای، زهی، بادی، سنتی و زهی نواحی هستند که در طبقات مختلف موزه نگهداری می‌شوند.
در یکی از طبقات موزه گنجینه‌ای قرار دارد که شامل آرشیو صوتی و تصویری، کتابخانه، محل نگهداری آثار بزرگان و هنرمندان فقید پیشکسوت و شناخته شده موسیقی است. گفتنی‌ست موزه موسیقی ایران در جشنواره کمیته بین‌المللی سمعی بصری و فناوری‌های جدید موفق به کسب نشان نقره شده است.
انبار ویژه نگهداری سازها، مخزن محصولات مکتوب، کافی شاپ و بخش سمعی و بصری نیز دیگر بخش‌های موزه را تشکیل می‌دهند.
شاید این موزه به نظر نسبت به سایر موزه‌های ایران جدید بیاید، اما به واقع یکی از بهترین مراکز گردشگری خصوصا برای علاقه‌مندان به ساز و موسیقی است.
نخستین صفحات موسیقایی ضبط شده توسط مظفرالدین شاه تا تا سه تار ناصرالدین شاه در این موزه و در مخزن قرار گرفته است. شنیده‌ها حاکیست که بخشی از سازها نیز به موزه به امانت داده شده و بخشی نیز به موزه اهدا شده است.
چندین سالن ساز برای نگهداری سازهای مختلف کوبه‌ای، بادی، زهی و نواحی در نظر گرفته شده که برخی ازاین سازها متعلق به بزرگانی چون محمدرضا دروشی، مولف دایره المعارف سازهای ایرانی ، مجید کیانی، نوازنده سنتور و ...هستند، البته برخی ازاین سازها در عرصه نواحی و اقوام ایرانی بسیار جالب و البته ابتدایی به نظر می‌آیند. مثل سازی که با سینی روحی یا پیت روغن ایجاد شده است.
یکی از بخش‌های سالن سازها به سازهای خودصدا، نی، نی لبک، سوتک یا حتی سازهای زهی شامل سازهای زه مضرابی آرشه‌ای و سازهای کوبه‌ای به تنبک و طبل اختصاص و حتی سازهایی افرادی چون کیهان کلهر، محمد عشقی و میرزاعبدالله اختصاص دارند که گفته می‌شود این سازها به موزه اهدا شده است. قیچک‌ها و کمانچه‌ها از شهرهای مختلف چون سیستان، خراسان و ... از جمله جذابیت‌های دیگر این موزه است. حتی سازی با عنوان ساز سحر و جادو نیز در موزه قرار گرفته که روی چوبی که دارد ، خرمهره و وسایل سحر و جدا تزیین شده است.
یکی دیگر از بخش‌های جذاب این موزه بخش نگهداری آلات موسیقی است که شامل نگهداری دستگاه‌های گرامافون قدیمی تا صفحه‌های خیلی خیلی قدیمی و کتابخانه تخصصی با سه هزار کتاب می‌شود.
از دیگر اشیا قدیمی این موزه می‌توان به چوبی که از حشمت سنجری به یادگار مانده، زمانی که رهبر ارکستر بوده یا ساعت و لباس‌های علی تجویدی، سنتور ملک حسین، آرشیو محمد علی گشن ابراهیمی، کفش و آثار یادگاری بزرگ لشگری چون ویولن او، بیژن ترقی، نی حسن کسائی، صفحات همایون خرم، فریدون حافظی، اسکندر ابراهیمی، آلات موسیقی ناصر زرآبادی، آثار و گنیجنه کلنل علینقلی وزیری و هنرمندان موسیقی نواحی کشور اشاره کرد.
احمد عبادی، کلنل علینقلی وزیری، ابراهیم قنبری مهر، همایون خرم و بزرگ لشگری چهار هنرمند فقیدی هستند که تندیس‌هایشان در موزه قرار گرفته است.
فضای موزه موسیقی با پخش یک موسیقی لطیف سنتی به راحتی می‌تواند هر بیننده‌ای را جذب خود کند.
در کنار این بخش نیز در طبقه همکف نمایشگاهی شامل نقاشی آلات موسیقی از مریم خالقی زاده هم اکنون برقرار است.
انتهای پیام/