پارکینسون؛ از علائم تا تشخیص

به گزارش گروه سلامت خبرگزاری علم و فناوری آنا، بیماری پارکینسون یک اختلال عصبی پیش‌رونده است که معولاً سیستم عصبی را مختل می‌کند به طوری که در دراز مدت توانایی‌های حرکتی را کاهش می‌دهد.این بیماری به دلیل تخریب سلول‌های عصبی در ناحیه‌ای از مغز که پایه سیاه نام دارد رخ می‌دهد. لازم به ذکر است که پایه سیاه مسئول تولید دوپامین است. دوپامین یک ماده شیمیایی است که به کنترل حرکات بدن کمک می‌کند.

بیماری پارکینسون می‌تواند خطرناک باشد و تأثیرات جدی بر کیفیت زندگی افراد بگذارد. اگر این بیماری پیشرفت کند ممکن است مشکلاتی در بلع و گفتار ایجاد کند که در نهایت منجر به سوء تغذیه یا خطر خفگی می‌شود. این بیماری می‌تواند در بسیاری از افراد مبتلا به پارکینسون دچار افسردگی، اضطراب یا اختلالات شناختی شود که بر کیفیت زندگی نیز تأثیر منفی می‌گذارد.

پارکینسون نیز مانند همه بیماری‌ها علائم مخصوص به خود را دارد. لرزش غیرارادی دست‌ها و انگشتان در زمان استراحت یکی از نشانه‌های بروز این بیماری است. کاهش سرعت و دامنه حرکات، که منجر به مشکلاتی در انجام فعالیت‌های روزمره می‌شود و همچنین احساس سفتی یا تنش در عضلات که موجب درد می شوند از دیگر نشانه‌های این بیماری است. اختلال در تعادل یکی دیگر از علائم این بیماری است که مشکلاتی را درحفظ تعادل و هماهنگی بدن ایجاد می‌کند. موارد گفته شده از علائم اصلی این بیماری محسوب می‌شوند.

بیماری پارکینسون می‌تواند علائم غیرحرکتی نیز داشته باشد که عمده‌ترین آنها اختلالات خواب، افسردگی و اضطراب، مشکلات شناختی و حافظه و تغییرات در حس بویایی است.

عوامل مختلفی باعث ایجاد پارکینسون در یک شخص می‌شوند. اما عمده‌ترین دلایل ابتلا به این بیماری سن، ژنتیک و عوامل محیطی است. معمولا افراد مبتلا به پارکینسون بیشتر از 60 سال سن دارند. همچنین داشتن سابقه خانوادگی می‌تواند درصد ابتلا به این بیماری را افزایش دهد. از سوی دیگر قرار گرفتن در معرض سموم محیطی ممکن است در ابتلا به بیماری پارکینسون اثرگذار باشد.

مشکلات موجود در تشخیص بیماری پارکینسون

تشخیص بیماری پارکینسون معمولاً بر اساس تاریخچه پزشکی و معاینه بالینی انجام می‌شود. در برخی موارد، پزشک ممکن است آزمایش‌های تصویربرداری مانند MRI یا سی تی اسکن را برای رد سایر شرایط استفاده کند. البته ممکن است تشخیص بیماری پارکینسون با چالش‌هایی همراه باشد زیرا هیچ آزمایش خون یا تصویربرداری خاصی برای تشخیص قطعی پارکینسون وجود ندارد.

همچنین ممکن است علائم بیماری پارکینسون با دیگر اختلالات حرکتی یا عصبی مشابه باشند که موجب سردرگمی پزشک می‌شود. از سوی دیگرعلائم پارکینسون به تدریج و به آرامی ظاهر می‌شوند که به علت خفیف بودن در مراحل اولیه تشخیص را برای پزشک دشوار می‌کند. علاوه بر موارد گفته شده هر فرد ممکن است علائم متفاوتی از خود نشان دهد که بر فرآیند تشخیص اثرگذار است.

هیچ درمان قطعی برای بیماری پارکینسون وجود ندارد

متاسفانه هیچ درمان قطعی برای بیماری پارکینسون وجود ندارد؛ اما داروهایی مانند لوودوپا که به افزایش سطح دوپامین کمک می‌کنند می‌توانند در این بیماری اثرات مثبتی داشته باشند. همچنین جلسات فیزیوتراپی برای بهبود حرکات و تعادل و انجام عمل جراحی در موارد شدیدتر ممکن است در بهبود این بیماری موثر و مفید باشند.

اگرچه پارکینسون خطرناک است، اما با تشخیص زودهنگام و مدیریت مناسب، می‌توان به بهبود کیفیت زندگی و کاهش عوارض آن کمک کرد.