نویسنده فیلم سینمایی «نپتون»: این فیلم مناسب کودکان نیست!

به گزارش گروه فرهنگ و جامعه خبرگزاری علم و فناوری آنا، نشست فیلم «نپتون» به کارگردانی محمد ابراهیم غفاریان به عنوان اولین تجربه کاری وی برگزار شد.

تهیه کننده فیلم، سیاوش امیرپور با وجود انتقادها به فیلم و خالی بودن نیمی از سالن نمایش گفت: خوشحالم که فیلم استقبال شد.

کارگردان فیلم نیز علت عدم حضور گروهی از بازیگران را محدودیت فضا عنوان کرد و تصریح کرد: این فیلم و تمام ۲۲ سالی که از هنرستان به اینجا رسیدم به پدرم تقدیم می کنم.

غفاریان با اشاره به اینکه سال‌ها مستند ساخته است، ادامه داد: از سال ۹۱ مسیر کارم را به مستند اجتماعی تغییر دادم و یک دلیل مهم باید برای ساخت وجود می داشته تا فیلمی را بسازم. برای ساخت «نپتون» دو سال پیش یکی از دوستانم مطرح کرد که پدر و مادرها به بهانه ساخت آینده فرزندان خود حال آن ها را فراموش می‌کنند.

مرجان سعادتی نویسنده فیلم نیز با اشاره به فرایند ۱۰ ماهه نوشتن فیلمنامه افزود: این کار برایم سخت بود اما چون به روابط آدم ها علاقه دارم این کار انجام شد.

وی در خصوص نقد وارده به شخصیت زنی که می خواهد مستقل شود، افزود: ما مخالف استقلال زن نیستیم و این افسردگی بعد از زایمان بوده که درمان نشده و به دنبال پیدا کردن جایگاه خود است ولی مسیر درست را نمی رود.

وی در پاسخ به آنا مبنی بر کودک آزاری و بدآموزی به کودکان در فیلم و اینکه آیا فیلم را یک کودک می‌تواند تماشا کند یا نه، اضافه کرد: این فیلم برای بزرگسال ساخته شده و مناسب کودکان نیست.

آرمین رحیمیان بازیگر نقش اول فیلم نیز متذکر شد: امیدوارم فیلم مورد اقبال قرار گرفته باشد. اولین برخوردم با فیلنامه که قبلا نقش ریگی در شبی که ماه کامل شد را بازی کردم متفاوت بود.

وی با اشاره به اینکه چنین نقشی برایم چالش داشت و بازی در روزمرگی یک پدر برایم سخت بود.برایم تجربه حیرت انگیزی بود.

امین امیری یکی دیگر از بازیگران نیز با اشاره به مرگ دلخراش غلام رضا پودینه گفت: وی بازیگر قابلی بود که در هنگام تمرین دچار سانحه شد و هیچ مسئولی از او عیادت نکرد. شاید اگر چهره بود وزیر از او عذرخواهی می کرد.

وی گفت: در پشت صحنه سینمای ما غیرانسانی ترین اتفاقات می افتد تا اثری در مورد عدالت و انسانیت ساخته شود. ما برای انسانیت فیلم می سازیم اما هیچ عدالتی در دستمزد و رفتار با بازیگران نمی بینیم.

حمید نجفی راد تدوینگر فیلم نیز گفت: ما با سونامی بیماری های روانی مواجه ایم و درمان به ویژه از کودکی جدی گرفته نمی شود. این فیلنامه تلنگری به بی توجهی های دوران کودکی است و چه بسا از کودکی شروع کنیم. ریتم در فیلم برایم اهمیت خود را از دست داده و روح فیلم مهمتر است.