نخستین انسان تراشه مغزی نورالینک را دریافت کرد

به گزارش خبرگزاری علم و فناوری آنا به نقل از نیواطلس، روز گذشته نخستین انسان تراشه مغزی نورالینک را دریافت کرد و به خوبی درحال بهبود است. نتایج اولیه نشان می‌دهد که تشخیص خوشه نورون امیدوار کننده است. ایلان ماسک پس از اینکه یک ربات جراحی نخستین تراشه نورالینک را با موفقیت در مغز انسان نصب کرد، لحظه عطفی را در شرکت رابط مغز و ماشین خود اعلام کرد.

چهار سال و نیم پیش، ماسک گفت که نورالینک امیدوار است اولین ایمپلنت‌های خود را  تا پایان سال ۲۰۲۰  به صورت ماشینی روی انسان‌ها نصب کند. این شرکت که به خاطر رویکرد خوش بینانه ماسک نسبت به جدول‌های زمانی شناخته می‌شود، درست به موقع عمل کرده است.

نورالینک بالاخره سال گذشته و پس از پشت سر گذاشتن طوفان انتقادات به خاطر رفتارش با حیوانات، تاییدیه سازمان غذا و داروی آمریکا را دریافت کرد؛ گزارشی که رویترز به نقل از کارمندان فعلی و سابق و همچنین اسناد داخلی فاش شده، از مرگ بیش از ۱۵۰۰ حیوان و بی رحمی بیش از حد و غیرضروری در این استارت‌آپ خبر می‌دهد.

هویت نخستین بیماران انسانی آن مشخص نشده است، اما شرکت کنندگان در نخستین مطالعه پرایم باید بیش از ۲۲ سال سن داشته باشند، فلج چهاراندام به دلیل آسیب‌های نخاعی یا‌ ای ال اس و بدون سابقه تشنج و سایر ایمپلنت‌های فعال مانند ضربان سازو... باشند.

ایمپلنت «ان ۱» (N ۱) به شکل سکه است. این دستگاه تکه‌ای از جمجمه بیمار را جایگزین می‌کند که همسطح با استخوان اطراف آن در زیر پوست قرار دارد و ۶۴ سیم کوچک و انعطاف پذیر درست از میان لایه سخت و محافظ مغز عبور می‌کنند و توسط یک ربات جراحی با دقت بالا به نام «آر ۱» (R ۱) به قشر زیر آن وارد می‌شوند.

این کاوشگر‌های سیمی ۱۰۲۴ کانال ارتباط دوطرفه بین مغز و ایمپلنت را باز می‌کنند که سپس به صورت بی سیم با رایانه‌ها و دستگاه‌ها ارتباط برقرار می‌کند. این کار با کمی آموزش،  به بیماران این امکان را می‌دهد که مستقیماً از طریق این دستگاه‌ها با ذهن خود استفاده کنند.

نورالینک به همراه بسیاری دیگر از شرکت‌های ایمپلنت عصبی که رویکرد‌های متفاوتی را نسبت به رابط‌های مغزی - کامپیوتری اتخاذ می‌کنند، با هدف باز کردن ارتباطات الکترونیکی به افرادی که در بدن‌های بی حس و فلج گیر افتاده اند، شروع به کار کرده است. اما زمانی که دستگاه، فرایند‌های نصب و آموزش به خوبی درک شوند، این نوع فناوری می‌تواند در همه جهات حرکت کند.

برای مثال هیچ دلیلی وجود ندارد که به بیماران فلج چهار اندام اجازه داده نشود ویلچر‌های الکتریکی یا در واقع اندام‌های مصنوعی رباتیک که می‌توانند به آن‌ها اجازه تعامل با جهان را بدهند که قبلا غیرممکن بود را کنترل کنند. در مرحله‌های بالاتر، این ایمپلنت‌ها می‌توانند به طور بالقوه پیام‌های مربوط به آسیب سیستم عصبی را برای اتصال مجدد با اندام‌های تحتانی، بازیابی برخی احساسات و همچنین کنترل حرکتی هدایت کنند. آن‌ها می‌توانند با قشر بینایی ارتباط برقرار کنند تا بینایی را برای نابینایان به ارمغان بیاورند.