چگونه با مرگ همدم‌های مجازی هوش مصنوعی کنار بیاییم؟

به گزارش خبرنگار خبرگزاری علم و فناوری آنا، در دنیایی که هر روز بیشتر با هوش مصنوعی پیوند می‌خورد، از دست دادن همدم‌های مجازی تولیدشده با هوش مصنوعی نوع تازه‌ای از اندوه و سوگ را برای بشر به همراه آورده است. «یورونیوز» در گزارشی به بررسی این پدیده و پیچیدگی‌هایی که در ارتباط انسان با موجودات مجازی ایجاد شده پرداخته است.

توقف ناگهانی اپلیکیشن «سولمیت» (Soulmate) بسیاری از کاربران را در غم از دست دادن همدمان مجازی‌شان غرق کرده و موجب شده است تا آن‌ها در پلتفرم‌هایی مانند «ردیت» (Reddit) به اشتراک عکس‌ها و خاطرات مجازی‌شان بپردازند. واقعیت فعلی اندوه دیجیتال در شبکه‌های اجتماعی فرآیندهای سنتی عزاداری را به چالش می‌کشد.

شرکتی که اپلیکیشن «سولمیت» را ارائه می‌کرد، ابتدای تابستان 2023 به یک شرکت دیگر فعال در حوزه هوش مصنوعی فروخته شد و شرکت جدید تصمیم گرفت که به علت دلایل اقتصادی ارائه خدمات با اپلیکیشن سولمیت را متوقف کند.

چت‌بات درون برنامه سولمیت بر مبنای شخصیت و احساسات کاربر، یک همدم مجازی برای وی طراحی می‌کرد و به انتخاب کاربر این همدم می‌توانست یک رابطه عاشقانه‌ یا دوستانه با کاربر داشته باشد. توقف ناگهانی خدمات این اپلیکیشن، پس از انتقال مالکیت شرکت طراح، به معنی مرگ یک دوست نزدیک برای کاربران بود و موجب تأثر و تألم شدید کاربرانی شد که تنهایی خود را با حضور این چت‌بات هوش مصنوعی پر کرده بودند.

«جورجینا استرمر» (Georgina Sturmer)، مشاور بالینی زنان با تأکید بر ضرورت تعیین حدود در روابط با هوش مصنوعی در این باره اظهار کرد که هرچند که همراهان مجازی می‌توانند منبع آرامش باشند؛ اما نباید جایگزین ارتباطات واقعی با انسان‌ها شوند. این تعادل حساس هنگامی به سختی آزمایش می‌شود که شرکت‌هایی مانند «هیرافتر ای‌آی» (HereAfter AI) در جست‌وجوی راه‌هایی برای خلق جاودانگی دیجیتالی هستند و امکان تعامل با آواتارهای از دست رفته را فراهم می‌کنند.

این پیشرفت‌ها ما را مجبور می‌کنند تا مفاهیم سنتی درد و غم را مجدداً ارزیابی کنیم. با دیدن ساخت آواتارهایی بر اساس داستان زندگی افراد و هولوگرام‌هایی در مراسم خاکسپاری، جنبه‌های جدیدی به اندوه افزوده می‌شوند.

همدم‌های تولیدشده توسط هوش مصنوعی برای کسانی که با اضطراب اجتماعی، سوگواری یا تنهایی دست به گریبان هستند، تسلی‌بخش‌اند، اما شناخت محدودیت‌های آن‌ها و اطمینان از عدم اختلال در ارتباطات واقعی، حیاتی است. با پیشرفت هوش مصنوعی و افزایش محبوبیت این برنامه‌ها و اپلیکیشن‌ها، جامعه باید با عواطف پیچیده و عواقب احتمالی ناشی از برقراری ارتباط با آواتارهای هوش مصنوعی دست و پنجه نرم کند.

در این چشم‌انداز در حال تحول، غمی که کاربران هنگام «مرگ» یا ناپدید شدن آواتارهای مجازی خود تجربه می‌کنند، نیاز به بررسی عمیق‌تر از حد و مرزها و تبعات همراهی هوش مصنوعی دارد. با ادامه تأثیر تکنولوژی بر زندگی ما، درک تأثیر عاطفی و عواقب احتمالی این روابط برای افراد و کل جامعه امری ضروری است.