پرش در واقعیت مجازی را با «کوله‌پشتی لمسی» تجربه کنید
به گزارش خبرنگار خبرگزاری علم و فناوری آنا به نقل از انگجت، کوله پشتی لمسی «جامپ مد» (JumpMod) جهش‌های مجازی را واقعی‌تر می‌کند. نمونه اولیه خودساخته می‌تواند در انواع کاربرد‌های زندگی واقعی نیز مورد استفاده قرار گیرد.
فناوری واقعیت مجازی با هدست‌های مدرنی که رزولیشن «کی۴» (۴K)، صدای فراگیر و کنترلر‌های حرکتی را ارائه می‌دهند، فاصله زیادی دارد. اما حتی متقاعدکننده‌ترین توهمات نوری و شنیداری هم نمی‌توانند به طور کامل گوش‌های درونی ما را فریب دهند.
به گفته رومین نیت، دانشجوی دکترای دانشگاه شیکاگو اگر می‌خواهید آن را احساس کنید، باید ابتدا زیرساخت‌ها را داشته باشید. شما باید به پارک‌های تفریحی بروید، سوار ترن هوایی شوید. احساسات واقعا شبیه چیزی هستند که آن‌ها شبیه سازی می‌کنند، چون شما واقعا در حال پرت شدن به اطراف هستید. از سوی دیگر، نمونه اولیه کوله پشتی جامپ مد می‌تواند به طور موثری حس کاربر را فریب دهد تا پرش در واقعیت مجازی با دستگاهی به اندازه یک کوله پشتی، بسیار زنده‌تر به نظر برسد.
پدرو لوپز، استادیار دانشکده علوم کامپیوتر معتقد است که نسل بعدی دستگاه‌ها قرار نیست با میزان کوچک بودن یا میزان کاشت آن‌ها در بدن تعریف شود، بلکه بیشتر در مورد این است که آن‌ها تا چه حد با بدن شما ادغام می‌شوند.
وی می‌گوید: حالا وقتی این کار روی گوشی هوشمند شما انجام می‌شود، دستگاه می‌تواند در جیب شما باشد، می‌توانید در هر مکان و در هر زمانی به اطلاعات دسترسی داشته باشید. بنابراین هر پرش از این الگوها به شما اجازه می‌دهد که کار جدیدی انجام دهید. ما به بدن نگاه می‌کنیم و سعی می‌کنیم فناوری ایجاد کنیم که واقعا با کاربر هیبرید شود.
جامپ مد نیز رویکرد مشابهی را در پیش گرفته و به جای آن‌که کاربر را به طور کلی به سمت خود بکشاند، به سرعت جای وزنه‌ای را که توسط کاربر پوشیده شده تغییر می‌دهد تا حس وی را به طور عملی بازسازی کند. این وسیله بدون سرنشین به گونه‌ای طراحی شده که حس پرش کاربر را هنگام استفاده از یک برنامه واقعیت مجازی، با بلند کردن و پایین آوردن سریع وزن ۲ کیلوگرمی به مرور زمان با حرکت فیزیکی وی تغییر می‌دهد. تنظیم سرعت حرکت وزنه بر حرکت پرش درک شده کاربر تاثیر می‌گذارد و تیم را قادر می‌سازد تا حس پرش‌های بلندتر و گسترده‌تر، فرود نرم‌تر و سخت‌تر و بالا یا پایین کشیده شدن را ایجاد کند.
تیم تحقیقاتی از کوله پشتی برای بهبود زمان‌بندی کاربر در هنگام پرش از طناب استفاده کرده و حتی از جامپ مود برای کمک به بازیکنان در یک بازی یک به یک استفاده کرده است.
به گفته لوپز پلتفرم‌های پیش رونده زیادی برای واقعیت مجازی وجود دارد، برخی با کفش‌های مخصوص، برخی به اطراف حرکت می‌کنند، برخی می‌چرخند، اما هیچ‌کدام از آن‌ها واقعا نتیجه نداده‌اند. ما حتی نمی‌دانیم که این امکان وجود دارد یا خیر.
جنبه غیرارادی این دستگاه‌ها و فناوری‌ها یک نقطه اتکا اخلاقی برای این حوزه است و آزمایشگاه لوپز بار‌ها آن را مورد مطالعه قرار داده است. دانشجویان او سیستم‌هایی را توسعه داده‌اند که به یک کاربر اجازه می‌دهد حرکات دست را دیکته کند، یا از تحریک الکتریکی عضلات برای بهبود مهارت کاربران استفاده کند. با این حال، همه این دستگاه‌ها از کاربر می‌خواهند تا حدی کنترل روی بدن خود را رها کند تا به ماشین‌ها اجازه دهد کار خود را انجام دهند.
لوپز می‌گوید: تحریک فیزیکی یک کاربر برای چرخاندن سر با تحریک بیرونی سیستم عصبی می‌تواند به‌عنوان وادار کردن افراد به از دست دادن کامل حس خود تعبیر شود. من فکر می‌کنم که تحقیقات بیشتری باید انجام شود چون راه‌های پیچیده‌تر دیگری هم وجود دارد. رابط‌های کامپیوتری مغز واقعا جالب هستند، زیرا شما می‌توانید به نوعی تشخیص دهید که مردم به چه چیزی فکر می‌کنند، هدفشان چیست و حتی اگر به آن نیاز نباشد مجبور نیستید سیستم را فعال کنید.
انتهای پیام/