بزرگ‌‌ترین آینه کیهانی جهان کشف شد

به گزارش خبرنگار خبرگزاری علم و فناوری آنا به نقل از اسپیس، ستاره شناسان تاکید می‌کنند، بازتابنده‌ترین سیاره خارج از منظومه شمسی در واقع همان سیاره اگزوپلنت است که پیش از این کشف شد. سیاره فراخورشیدی فوق داغ اگزوپلنت از آنجایی که توسط ابر‌های بازتابنده فلزی پوشیده شده، مانند یک آینه کیهانی عمل می‌کند.

اگزوپلنت که کپلر ۱۶۴۹-سی نام دارد در فاصله ۲۶۴ سال نوری از زمین قرار گرفته است و به گفته مقامات ناسا در میان هزاران سیاره فراخورشیدی کشف شده توسط کپلر بیشترین شباهت را از نظر ابعاد و متوسط دما به زمین دارد. از طرف دیگر این سیاره در محدوده قابل سکونت ستاره خود قرار گرفته؛ ناحیه‌ای که امکان وجود آب به شکل مایع در سطح سیاره وجود دارد.

به گفته کارشناسان، این سیاره حدود ۸۰ درصد نوری که از ستاره مادر خود بر روی آن می‌تابد را منعکس می‌کند و در مقایسه با آن، زمین تنها ۳۰ درصد از نوری که از خورشید بر روی آن می‌تابد را منعکس می‌کند. 

سیاره فراخورشیدی اگزوپلنت به قدری بازتابنده است که اولین سیاره فراخورشیدی است که به درخشان‌ترین سیاره منظومه شمسی یعنی زهره می‌رسد. زهره لایه ضخیمی از ابر‌ها دارد که حدود ۷۵ درصد از نور خورشید را منعکس می‌کند.

جیمز جنکینز، یکی از نویسندگان این تحقیق و ستاره شناس دانشگاه دیگو پورتالز در بیانیه‌ای گفت: این اگزوپلنت به نوبه خود تقریبا پنج برابر زمین وسعت دارد، به این معنی که بزرگ‌ترین آینه کیهانی است که تاکنون کشف شده است.

در حالی که این سیاره  برای اولین بار در سال ۲۰۲۰ توسط ماهواره نقشه‌بردار فراخورشیدی گذران ناسا که به اختصار تس (TESS) نامیده می‌شود کشف شد، ماهیت بسیار بازتابنده جهان تا زمان تحقیقات بعدی که توسط فضاپیمای چیاپس اروپا که به دنبال تعیین مشخصات سیاره‌های فرازمینی بود، هویدا نشد.

چگونه اگزوپلنت به یک آینه آسمانی به اندازه نپتون تبدیل شد؟

در ابتدا، بازتابندگی بالای این سیاره فراخورشیدی، کیفیتی که با نام «آلبدو» شناخته می‌شود، برای دانشمندان یک راز بود. دلیل این امر این است که بیشتر سیارات، به غیر از سیارات یخی یا سیارات با لایه‌های ابر بازتابنده مانند زهره، در نتیجه اتمسفر یا سطوح خود که نور ستاره‌ها را جذب می‌کنند، آلدوس پایینی دارند، در نتیجه از بازتاب آن به فضا جلوگیری می‌کنند.

پیش بینی می‌شود که سیاره فراخورشیدی اگزوپلنت، آلبدوی پایینی داشته باشد، زیرا با دمای سطحی حدود ۳۶۵۰ درجه فارنهایت (۲۰۰۰ درجه سلسیوس) در کنار سیاره‌ای که مداوم با ستاره خود روبرو می‌شود، باید بسیار داغ باشد تا ابر‌های آب را تشکیل دهد. این دمای بالا باید اگزوپلنت را حتی برای تشکیل ابر‌های فلزات یا شیشه نیز بسیار داغ کند.

«ویوین پارمنتیر» (Vivien Parmentier)، یکی از نویسندگان این تحقیق و پژوهشگر رصدخانه کوت دازور می‌گوید: این سیاره‌ای است که نباید وجود داشته باشد.