«صدا‌های ما»؛ فیلمی که بیش از چشم مخاطب، گوش او را می‌خواهد

به گزارش خبرنگار خبرگزاری علم و فناوری آنا، فیلم «صدا‌های ما» یک فیلم مستند صرفاً صدا درباره گروهی از دانشجویان خارجی است که به مخاطب یک صفحه سیاه نشان می‌دهد.

«هیروشی هابو» کارگردان ژاپنی این فیلم می‌خواهد به مردم نشان بدهد که چطور دیدشان را عوض کنند. این فیلم ۵۵ دقیقه‌ای حول گروهی از دانشجویان چندزبانه که در شهر تاکاهاشی از توابع اوکایاما است که ادبیات و زبان ژاپنی میخوانند و تعامل آن‌ها هنگام نوشتن ترانه‌ای درباره تجربیات زندگی شان در ژاپن ساخته شده است.

این فیلم که در طول ۱۵ روز در سال ۲۰۲۱ ساخته شده است، درواقع لحاف چهل تکه‌ای از تعاملات بدون فیلمنامه بین دانشجویانی است که هابو داشته ژاپنی یادشان می‌داده. بعضی دیالوگ‌ها به زبان مادری دانشجو‌ها هستند، اما به اندازه کافی که بیننده‌ها متوجه شوند چه اتفاقی دارد می‌افتد به زبان ژاپنی حرف می‌زنند.

کارگردان که یک موسیقیدان و فعال اجتماعی در غرب ژاپن است امیدوار است که بینندگان این فیلم بعد از تماشای آن بیشتر از زمانی که چیزی را با چشمان خود می‌بینند به سوژه‌های این فیلم توجه کنند.

بدون هر گونه کمک تصویری، آن‌ها فقط باید به توانایی شان در خوب شنیدن تکیه کنند تا بفهمند داستان آن‌ها را به کجا خواهد برد. کارگردان می‌گوید هرکسی تفسیر متفاوتی ارائه می‌دهد. هابو درباره فیلم می‌گوید: «این فیلمی است که اگر با دل و جان بهش گوش نکنید، چیزی ازآن نمی‌فهمید.»

هابو می‌گوید: «اگر شما با چشم هایتان به چیز‌ها نگاه کنید، احتمالاً آن‌ها را نمی‌بینید.» گروه ده نفره‌ای که در این فیلم بازی می‌کنند اغلب کارآموز‌های فنی ویتنامی هستند، اما در بینشان یک دانشجوی آمریکایی و یک دانشجوی فرانسوی هم وجود دارد. هابو همچنین امیدوار است که مخاطبان فیلمش در نهایت بتوانند بازیگران فیلم را درک کنند، خودشان را به جای آن‌ها بگذارند و تعصباتی که درباره انسان‌هایی که در ژاپن دارند را کنار بگذارند. هابو گفت: «در این فیلم داستان نقطه ثقل فیلم نیست، بلکه زندگی شرکت کننده‌ها نقطه ثقل است. این یک فیلم ساده و مثبت است.»

فیلم با تلاش هابو و دانشجو‌ها برای آشنا شدن با هم در طول یک کلاس زبان ژاپنی آنلاین شروع می‌شود و مخاطب می‌شنود که آن‌ها به درستی نمی‌توانند کلمات یکدیگر را درک کنند. هابو امیدوار است که پروژه بعدی اش را بتواند در ایالات متحده بسازد و این بار این تجربه را به عنوان یک آسیایی ساکن یک کشور عمدتاً سفیدپوست نشین تکرار کند.