لحاف‌دوزی؛ یادهایی غبار گرفته

شاید دوره‌ آن‌ها گذشته باشد و دیگر صدایشان را نشنویم که طنین‌دار و آهنگین، پرسه‌گرد کوچه و محله‌ها بودند. 
لحاف و تشک می‌دوختند و مردم را فرامی‌خواندند که دوختن لحاف‌هایشان را به آن‌ها بسپارند. 
حلّاجی یکی از ده‌ها شغل به فراموش سپرده شده‌ای است که در گذشته نه چندان دور در میان جامعه ما رواج داشت؛ همان‌هایی که با گفتن «حلّاجیه» ... به نوعی حضورشان را خبر می‌دادند و کم نبودند خانواده‌هایی که به گرمی میزبان حضورشان می‌شدند.
دو چوبه از درخت ازگیل، یک موشه، دسته‌های نخ چلوار، سوزن و یک خورجین تمام ابزار کارشان بود، حلاجانی که حالا مدت‌هاست صدای خش‌دارشان در کوچه پس‌کوچه‌های شهر دیگر گوش کسی را نوازش نمی‌دهد و به فراموشی سپرده شده است و صنعت جای سنت را در این حرفه کاملا گرفته است...
حاج آقا کثیری ۷۸ ساله یکی از حلاجان و لحاف‌دوزان قدیمی است که با وجود این همه بی‌مهری، سالیانی است مغازه ای باز نموده و به همراهی پسرش آقا ناصر به این حرفه مشغول است.
او اینک بیش از ۶۰ سال است مشغول کار حلاجی و پنبه‌زنی است، از سر علاقه به این حرفه روی آورده و با وجود پیشرفت و تغییر در این حرفه معتقد است حلاجی و پنبه زنی را خودش به صورت سنتی ادامه دهد و پسرش ناصر، در همان فضا این کار را به صورت مدرن و دستگاهی انجام دهد.