مرور خاطرات نویسنده ناکام در «جنگل پرتقال»

به گزارش خبرنگار سینمایی گروه فرهنگ خبرگزاری آنا، «جنگل پرتقال» شاید نه داستان پیچیده وعجیب و غریبی داشته باشد و نه حتی شاید بتواند دست پر از جشنواره چهل و یکم برود، اما قطعا فیلمی است که مخاطب را با خود همراه می‌کند و می‌تواند هنگام خروج از سالن سینما رضایت بیننده را همراه داشته باشد، اصلا دلیل این همراهی دقیقا به‌خاطر همین سادگی و قابل لمس بودن فیلم است.

عمده تصویربرداری فیلم «جنگل پرتقال» در شمال کشور ضبط شده؛ داستان حول محور نویسنده ناموفقی است که بعد از ۱۵ سال به تنکابن یعنی شهر محل تحصیلش بازمی‌گردد تا مدرک تحصیلی خود را از دانشگاهی که در آن درس می‌خوانده دریافت کند، حالا در همین یک روز حضورش در شمال درگیر خاطرات گذشته‌اش می‌شود.

از یادآوری کله‌شقی‌های دوران دانشجویی و از طرف دیگر درگیری عشق دوران دانشجویی؛ داستانی که شاید برای هرکسی با هر قشری به شکل خودش اتفاق افتاده باشد.

فیلم هرچند در فرم از مضمونی ساده و شیرین برخوردار است، اما در محتوا تلخی‌هایی دارد که باید قضاوتش را بر عهده مخاطب گذاشت.
«جنگل پرتقال» طوری ساخته شده که گویا آرمان خوانساریان کارگردان فیلم یا خودش درگیر این داستان بوده یا می‌خواسته به طریقی دغدغه ذهنش‌اش در خصوص بازار کار نویسندگان پس از فارغ‌التحصیلی را به گوش مخاطب برساند.

در انتخاب بازیگر هم حساسیت زیادی به خرج داده نشده و به دلیل سادگی فیلمنامه بازیگران نیز به خوبی از عهده نقش برآمدند و می توان گفت میرسعید مولویان و سارا بهرامی برای قبول پیشنهاد بازی در این فیلم با توجه به اینکه «جنگل پرتقال» اولین ساخته بلند خوانساریان است، ریسک زیادی نکرده‌اند که البته نام رسول صدرعاملی به عنوان تهیه کننده نیز بی اهمیت نبوده است.

هرچند بازی‌های ساده و روان را می‌توان از نقاط قوت فیلم دانست، اما فیلمنامه‌ای به غایت ساده شاید دست سازندگان فیلم را از سیمرغ خالی بگذارد.