عموزاد ستاره جدید کشتی جهان؛ رویای خام المپیک توکیو و نسل طلایی غلامرضا محمدی

به گزارش خبرنگار گروه ورزشی خبرگزاری آنا، در روز‌هایی که خیلی از اهالی فن تاکید دارند که کشتی ایران را در جهان به زیرگیری‌هایش می ‎شناسند، اتحادیه جهانی کشتی، ایرانی‌ای که شاخصه مبارزه‌اش «زیرکتف» است، را به عنوان ستاره نوظهور کشتی جهان در سال ۲۰۲۲ معرفی کرده است.

یعنی از کشتیِ زیرگیر ایرانی، یکی که شبیه به حسن یزدانی زیرکتف را خوب و بی‌نقص اجرا می‌کند، ستاره شده، همان پسر سیه چرده خلیل‌شهر که آرزوی غلامرضا محمدی بود با او در سبک وزن به المپیک برود و نشان دهد چه استعدادی را از نوجوانان به بزرگسالان آورده است.

رویای غلام محمدی، اما در توکیو به بار ننشست، حتی در اسلو هم یک غفلت و ضربه فنی شدن، مانع از کشف یک ستاره از سوی کشتی جهان شد، اما در بلگراد، رحمان کارش را تمام کرد.

همان چیزی که محمدی می‌خواست از او به دنیا نشان دهد و اگر توانش را داشت که مثل محمد بنا انتصاب کند و فدراسیون کاری به مدل انتخابی‌اش نداشت، دست روی رحمان می‌گذاشت.

غلامرضا محمدی نسل خوبی را در نوجوانان شناسایی کرد، ساخت و خیلی از آنها، از همان رده در بزرگسالان مدعی شدند. رحمان عموزاد، امیرمحمد یزدانی، محمد نخودی، علی‌اکبر فضلی، امیرحسین زارع و... از آن‌ها بودند، که از رده سنی نوجوانان، مستقیم به اردوی تیم ملی بزرگسالان پل زدند، با آن چهره و بدنی که هنوز از رده پایین جدا نشده، در دو رده بالاتر مدعی شدند.

محمدی خیلی تلاش کرد رحمان یکی از المپیکی‌هایش در توکیو باشد، اما بدشانس بود که عموزادِ در حال رشد، زمانی که به انتخابی ۵۷ کیلوگرم رسید، وزن و قدش آنقدری بالا رفته بود که همه تمرکزش رسیدن به سر وزن باشد و بدنش افت کند.

او به المپیک نرفت، مغلوب نماینده المپیکی ایران شد و تصمیم گرفت که وزنش را تغییر دهد، اما ۶۱ کیلو هم جایی نبود که رحمان آنجا ستاره شود. او در اسلو صاحب دوبنده تیم ملی شد، اما کم تجربگی‌اش بر نبوغش غلبه کرد و در نروژ، فقط توانست گارد منحصر به فردش را به رخ دنیا بکشد، اما مدالی نگرفت.

گارد پایین، دست‎هایی که حریف را اسیر و کلافه می‌کند، زیرکتف‌هایی بی‌نقص شبیه به حسن یزدانی؛ این‌ها همه نوید مدال و افتخار را می‌داد، برای کشتی‌گیری که دو بار عنوان فنی‌ترین کشتی‌گیر جهان در رده‌های پایه را از آن خود کرده و از سوی اتحادیه جهانی، به خاطر شهامت و جسارتش در اجرای فن، لقب «بی‌رحم» را گرفته بود.

رحمان بوی مدال می‌‎داد، از خیلی وقت پیش، از همان رده سنی نوجوانان، سرمربی لرستانی تیم ملی شاید روی پیشانی‌اش خوانده بود که او بزرگ خواهد شد که اصرار داشت ملی‌پوش باشد.

در فاصله از دست دادن المپیک تا امروز، کادرفنی جدید روی خامی این کشتی‌گیر کار کرد. سرعت بالا، ۶ دقیقه کشتی گرفتن و هر ثانیه هجومی بودن، چیز‌هایی بود که او را همیشه در خطر ضربه فنی شدن قرار می‌داد، چیزی که در اسلو یقه‌اش را مقابل حریف ژاپنی گرفت، اما این بار در بلگراد، هر دو باری که نزدیک بود با ضربه فنی مواجه شود، با هوشیاری از چنگ حریف خارج شد.

او حالا ستاره نوظهور کشتی جهان است، دیاکو میهالیس آمریکایی را دوبار شکست داده، موسکائف و حاجی علی‌یف هم مقابلش حرفی برای گفتن نداشتند، قبلتر از آن هم در آسیایی اولان‌باتور، باجرانگ مدعی کهنه‌کار ۶۵ کیلوگرم را مغلوب کرد و تنها می‎ماند حریف روس که امسال به دلیل محرومیت کشورش، نتوانست در بلگراد روی تشک برود.

حریف روس می‌تواند یک چالش جدی برای رحمان باشد، اما مانع نه. برای کشتی‌گیری که با واژه‌ای به اسم «ترس» غریبه است.